Λίγες σκέψεις για το κείμενο του Θόδωρου Ανδρεάδη Συγγελάκη, περί ομοφυλοφιλίας και ομοφοβίας

Πριν από μερικές ημέρες ο συνάδελφος Θόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης έγραψε ένα άρθρο για την ομοφοβία στην Ιταλία. Ήταν ένα καταγγελτικό άρθρο για όσους σιωπούν και επιτρέπουν τον κοινωνικό φασισμό, σε βάρος όσων έχουν επιλέξει να έχουν ερωτικές σχέσεις με άτομα του ίδιου φύλου.

Στον επίλογο ο Θόδωρος πρότεινε όσοι είναι ομοφυλόφιλοι, να μιλήσουν ανοικτά για τις προσωπικές τους επιλογές, για να νικήσουν τον φόβο και τον τρόμο, που προσπαθούν να προκαλέσουν οι κομπλεξικοί κάθε ηλικίας και ιδεολογίας.

«Κάνω εγώ πρώτος την αρχή» έγραψε και απέδειξε ότι εννοεί όσα σκέφτεται και δεν είναι απλά ένας καλός χειριστή της γλώσσας, που γράφει ωραία άρθρα, για τα οποία ζητά να πληρώσουν το κόστος οι άλλοι.

Αν υπάρχει κάποιο κόστος, ο Θόδωρος το ανέλαβε όλο μόνος του. Ήταν λίγο μετά την τρίτη αυτοκτονία ενός ακόμη νεαρού ομοφυλόφιλου, που δεν άντεχε την κοινωνική περιθωριοποίηση και τη χλεύη.

Φυσικά καθημερινά αυτοκτονούν και στρέιτ, ίσως για τους ίδιους λόγους. Την κοινωνική περιθωριοποίηση και τη χλεύη. Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα δεν είναι η ερωτική επιλογή αλλά η κοινωνική ανοχή, που επιτρέπει σε όποιον αισθάνεται ισχυρός να ξεσπά στον ανίσχυρο. Ο ανίσχυρος μπορεί να είναι μια γυναίκα που βιάζεται, ένα παιδί, ένας μετανάστης, ένας υφιστάμενος.

Όποιος αισθάνεται ισχυρός, δεν κάνει διακρίσεις στο θύμα του. Απλά ψάχνει αδυναμίες και όποιος μπορεί να τις κρύψει αισθάνεται τυχερός. Οι υπόλοιποι όμως ας μην κρυβόμαστε. Όποιος παρενοχλεί ή χλευάζει έναν γκέι, είναι ικανός να πράξει τα ίδια σε βάρος οποιουδήποτε. Είτε για το χρώμα του, είτε για το «άσχημο» σώμα του, είτε για το ύψος του. Κάποια αδυναμία έχουμε όλοι μας, άρα κάποια στιγμή μπορεί να έρθει η σειρά μας, ή η σειρά του παιδιού μας.

Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι, που θέλουν να ζουν μια συνηθισμένη ζωή, κρύβονται ή φροντίζουν να μιλάνε για αυτά μόνο σε φίλους και συγγενείς. Και όσον αφορά τους συγγενείς όχι σε όλους. (Εξαιρούνται οι γραφικοί τηλεοπτικοί μαϊντανοί, που πουλάνε ακριβά την επιλογή τους). Κρύβονται γιατί όλοι μας ανεχόμαστε τον ρατσισμό και μερικές φορές, με την πλάκα που κάνουμε, τον ενθαρρύνουμε. Ο Θόδωρος είναι από τους λίγους που κόβει την πλάκα και μιλάει ανοικτά. Όχι για τον εαυτό του, όπως είναι η πρώτη προσέγγιση, αλλά για τις ευθύνες όλων μας. Θα ήθελα πολύ να γράψω ότι μπροστά σε τέτοια φαινόμενα όπως στην Ιταλία, «είμαστε όλοι γκέι», αλλά και δεν θ ακουστεί όπως το εννοώ και συνάμα δεν συμφωνώ με τέτοιες εκφράσεις, που ακούγονται ηρωικές, αλλά τελικά είναι φθηνός λαϊκισμός.

Τονίζω όμως με εμφατικό τρόπο, ότι συμφωνώ με τις σκέψεις του Θόδωρου και παρόλο που δεν γνωριζόμαστε, παρά μόνο στο πλαίσιο της συναδελφικής μας συναναστροφής, εύχομαι σύντομα να πιούμε και πάλι ένα καφέ στη Ρώμη, όπως πριν πολλά χρόνια, όταν νιόπαντροι με τη γυναίκα μου βρεθήκαμε στην πόλη του.

Ειλικρινά Θόδωρε, θα είναι τιμή μας.

…ΘΑΥΜΑΣΙΕΣ ΜΕΡΕΣ

του  Δημήτρη Πετρόπουλου

Αυτό είναι το κείμενο του Θόδωρου Ανδρεάδη Συγγελάκη και δημοσιεύθηκε στην “Εφημερίδα των Συντακτών”:

«Η είδηση της αυτοκτονίας του Σιμόνε ξεπέρασε τα ιταλικά σύνορα. Ένας νέος είκοσι ενός ετών αυτοκτόνησε με μια βουτιά στο κενό, πριν από πέντε μέρες, από την ταράτσα ενδεκαώροφης πολυκατοικίας σε περιφερειακή συνοικία της Ρώμης. Σπούδαζε, ήθελε να γίνει νοσοκόμος και είχε καλή σχέση με τους γονείς του, αλλά δεν άντεξε την κοινωνική πίεση και την ηλιθιότητα κάποιων συνομηλίκων του και όχι μόνο. Τον χλεύασαν και τον απομόνωσαν επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, υιοθέτησαν τη στάση που χαρακτηρίζεται πλέον με το ουσιαστικό «ομοφοβία».

«Η Ιταλία είναι μια δημοκρατική χώρα, αλλά όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, διότι υπάρχει η ομοφοβία. Ο καθένας ας βρεθεί αντιμέτωπος με τη συνείδησή του» έγραψε ο Σιμόνε στο τελευταίο του σημείωμα. Είναι η τρίτη αυτοκτονία νεαρού ομοφυλόφιλου μέσα σε ένα χρόνο. Σε ό,τι αφορά τα επίσημα, καταγεγραμμένα στοιχεία, διότι υπάρχει η υποψία ότι μπορεί να είναι πολλές περισσότερες.

Ολοι οι πολίτες είναι ίδιοι

Γράφω το γράμμα αυτό την ώρα που ο Σιμόνε κηδεύεται σε εκκλησία της Αιώνιας Πόλης. Χθες βράδυ πήγα σε κινητοποίηση, δίπλα στο Κολοσσαίο, με σύνθημα «όχι άλλοι νεκροί, φτάνει με την ομοφοβία».

Γράφω αυτό το γράμμα κυρίως διότι θεωρώ ότι πολλά πράγματα που ελέχθησαν, που ισχύουν για την Ιταλία, αφορούν άμεσα και τη χώρα μας. Μέχρι πότε δεν θα υπάρχει –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– ένας νόμος που να τιμωρεί ομοφοβικές φραστικές και σωματικές επιθέσεις, που θα δείχνει ότι όλοι οι πολίτες είναι όντως ίδιοι για το κράτος στο οποίο γεννήθηκαν ή διάλεξαν για να ζήσουν;

Μέχρι πότε δεν θα αναγνωρίζονται –τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ελλάδα– τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών που συζούν, που μοιράστηκαν άγχη, χαρές, εξώσεις, ανεργία και τόσες και τόσες πιέσεις και προκαταλήψεις ανεγκέφαλων συμπολιτών τους; Μέχρι πότε δεν θα δίνουμε αποστομωτικές απαντήσεις στα νεοναζιστικά παραληρήματα που συνεχίζουμε ν’ ακούμε;

Στην Ιταλία έγινε πολύς λόγος γι’ αυτή τη νομική αναγνώριση. Ακόμη όμως δεν ψηφίστηκε τίποτα στη Βουλή. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου, και Σαμαρά στη συνέχεια, «μελέτησε, ανέλυσε και ανέλυσε ξανά» αν, πώς και πότε θα μπορούσαν να επεκταθούν τα «σύμφωνα συμβίωσης» και στους ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους και τρανσέξουαλ πολίτες.

Η αυτοκτονία του Σιμόνε όμως μας λέει κάτι πολύ βαθύτερο. Ο καθένας, και η κοινωνία στο σύνολό της, πρέπει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί για το αν έπραξε ορθά. Για το τι σημαίνει σήμερα ατομική ελευθερία και δικαίωμα στην ευτυχία. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει να είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ακούσαμε μέχρι τώρα. Το να είσαι στρέιτ ή γκέι είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι ένα από τα χίλια χαρακτηριστικά της ζωής μας, σημαντικό, αλλά όχι το μοναδικό. Είναι η οντότητα πάνω στην οποία έχει δικαίωμα ο καθένας να χτίσει τη ζωή του. Με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, διότι δεν υπάρχουν γενικεύσεις.

Στην Ιταλία ο τραγουδιστής Τιτσιάνο Φέρο είπε στους φαν του ότι είναι γκέι και συνέχισε, χαλαρά και με επιτυχία, να τραγουδά και να ερωτεύεται. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας ποδοσφαιριστής, ένας πολιτικός, ένας δημοσιογράφος, που να έχει το ίδιο θάρρος; Που να μπορεί να προσφέρει ένα θετικό παράδειγμα σε έναν νέο που ζει στην επαρχία και θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια τραγική θέση του νεαρού Ιταλού που κηδεύεται σήμερα;

Χρειάζεται περισσότερο θάρρος, για να μπορέσει και η χώρα μας να αποκλείσει τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τους βάρβαρους χλευασμούς των ανεγκέφαλων. Ενας δημοσιογράφος, ανταποκριτής από τη Ρώμη, κάνει την αρχή, αψηφώντας τυχόν κριτικές και εκπλήξεις. Δεν είμαι ήρωας. Ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας».

ΥΓ: Ο Θόδωρος έχει γράψει ένα υπέροχο βιβλίο, που αξίζει να διαβάσετε πριν επισκεφθείτε τη Ρώμη, ή άλλη ιταλική πόλη. Είναι ο καλύτερος ταξιδιωτικός οδηγός. Χωρίς χάρτες και στέκια, αλλά με πληροφορίες που θα σας ξεναγήσουν στην αληθινή Ιταλία των ανθρώπων και όχι μόνο των μνημείων.