“Let’s Do It”. Ο θανατοποινίτης που ζητούσε επίμονα να τον εκτελέσουν παρά την κινητοποίηση για τη σωτηρία του. Γιατί τα τελευταία του λόγια ενέπνευσαν το διαφημιστικό σλόγκαν της Nike

Το βράδυ της 19ης Ιουλίου του 1976, ο Γκάρι Γκίλμορ μάλωσε με τη σύντροφό του, Νικόλ και έφυγε απ’ το σπίτι, παίρνοντας μαζί του τη μικρότερη αδερφή της, Έιπριλ. Έκαναν βόλτες με το αυτοκίνητο, μέχρι που χρειάστηκε να βάλουν βενζίνη.

Σταμάτησαν σε ένα βενζινάδικο και ο Γκίλμορ μπήκε μέσα για να πληρώσει.

Αντί όμως να βγάλει χρήματα, έβγαλε όπλο και απείλησε τον ταμία, Μαξ Τζένσεν.

Του είπε να του δώσει ό,τι χρήματα είχε πάνω του και να ξαπλώσει στο πάτωμα.

Ο Τζένσεν υπάκουσε, αλλά ο Γκίλμορ τον σημάδεψε με το όπλο και πυροβόλησε.

Η πρώτη σφαίρα τον πέτυχε στο κεφάλι, ψιθυρίζοντας: «Αυτό είναι για μένα».

Η δεύτερη σφαίρα χτύπησε στο ίδιο σημείο. Ο Γκίλμορ ψιθύρισε: «Αυτό είναι για τη Νικόλ».

Το επόμενο πρωί συνέχισε το ταξίδι του με την Έιπριλ.

Σταμάτησαν σε ένα μοτέλ και ο Γκίλμορ μίλησε στον υπεύθυνο, Μπεν Μπούσνελ.

Στην αρχή συζητούσαν ήρεμα, αλλά ξαφνικά ο Γκίλμορ ζήτησε όλα τα χρήματα του ταμείου.

Ο Μπούσνελ τα έδωσε και ακολουθώντας τις εντολές του Γκίλμορ, ξάπλωσε στο πάτωμα.

Πέθανε ακαριαία με μια σφαίρα στο κεφάλι, τη στιγμή που η σύζυγό του μπήκε στο δωμάτιο.

Ο Γκίλμορ πρόλαβε να διαφύγει, αλλά η γυναίκα τον αναγνώρισε και τον κατέδωσε στην αστυνομία.

Τον σταμάτησε ένα αστυνομικό μπλόκο και μέσα σε λίγα λεπτά, ο δράστης είχε ομολογήσει.

Ο αγώνας για την εκτέλεση

Η δίκη του ξεκίνησε στις 5 Οκτωβρίου του 1976.

Δύο μέρες αργότερα βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου. Ο Γκίλμορ ήταν ένοχος και θα καταδικαζόταν σε θάνατο.

Αν και έγιναν προσπάθειες απ’ τη μητέρα του να ελαφρυνθεί η ποινή, ο κατηγορούμενος δεν ενδιαφερόταν.

Όταν του ζήτησαν να επιλέξει μεταξύ θανάτου δι’ απαγχονισμού ή εκτελεστικό απόσπασμα, επέλεξε το δεύτερο.

Θεωρούσε ότι στην «κρεμάλα» υπήρχε πιθανότητα να πάει κάτι στραβά και να βασανιστεί πριν πεθάνει. Προτιμούσε να «πεθάνει με αξιοπρέπεια».

Οι δικηγόροι του προσπάθησαν επανειλημμένα να μετατρέψουν την ποινή του σε ισόβια, παρά τις αντιδράσεις του Γκίλμορ.

Ήθελε να αποφύγει να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στη φυλακή και είχε αποδεχτεί τον γρήγορο θάνατο από το εκτελεστικό απόσπασμα.

Απέλυσε τους δικηγόρους του και προσέλαβε άλλους, που ακολουθούσαν κατά γράμμα τις εντολές του.

Παρ’ όλα αυτά, όλα έδειχναν πως το «σύμπαν» είχε συνωμοτήσει εναντίον του.

Ο Γκίλμορ ήταν ίσως ο μοναδικός μελλοθάνατος που δεν ήθελε να αποφύγει την εκτέλεση, αλλά δεν του το επέτρεπε η κοινωνία.

Ομάδες κατά της θανατικής ποινής διαμαρτυρήθηκαν έντονα και η εκτέλεση αναβαλλόταν συνεχώς.

Ο Γκίλμορ έφτασε στο σημείο να ζητήσει απ’ την σύντροφό του να φέρει κρυφά στη φυλακή βαρβιτουρικά χάπια, έτσι ώστε να αυτοκτονήσουν μαζί, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Τότε ο Γκίλμορ ξεκίνησε απεργία πείνας, ζητώντας να τον αφήσουν να πεθάνει.

Με νέα δικαστική απόφαση, η εκτέλεσή του ορίστηκε για τις 6 Δεκεμβρίου 1976, αλλά τρεις μέρες πριν πραγματοποιηθεί, ήρθε η σειρά της μητέρας του να την αναβάλει.

Ο Γκίλμορ της έστειλε ανοιχτή επιστολή, εκλιπαρώντας την να μην εμποδίσει την εκτέλεση.

Μόνο τότε δέχτηκε η μητέρα του να υποχωρήσει και η εκτέλεση του ορίστηκε για τις 17 Ιανουαρίου του 1977.

«Let’s do it»

Το βράδυ πριν πεθάνει, ο Γκίλμορ δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον τραγουδιστή Τζόνι Κας, ο οποίος του τραγούδησε στο ακουστικό.

Ο αγώνας του κατάδικου είχε προκαλέσει την προσοχή του κόσμου και ο Κας ήταν ένας από τους υποστηρικτές του.

Στις 8 το πρωί της 17ης Ιανουαρίου, ο Γκίλμορ οδηγήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, το οποίο αποτελούνταν μόνο από εθελοντές.

Ένα απ’ τα πέντε όπλα που κρατούσαν δεν είχε σφαίρες, χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιο, έτσι ώστε οι δήμιοι να μην μπορούν να ξέρουν ποιος ακριβώς τον σκότωσε.

Ο Γκίλμορ καθόταν σε μια καρέκλα με ένα μαύρο ύφασμα ως στόχο πάνω απ’ την καρδιά του.

Ήταν ήρεμος και αποφασισμένος.

Όταν τον ρώτησαν αν ήθελε να μιλήσει πριν πεθάνει, είπε μόνο: «Let’s do it», δηλαδή «ας το κάνουμε».

Μετά από λίγα λεπτά ήταν νεκρός.

Η υπόθεση του Γκάρι Γκίλμορ απασχόλησε πολύ τα μέσα και ενέπνευσε βιβλία, ταινίες, τραγούδια και τηλεοπτικές σειρές.

Τα τελευταία λόγια του έγιναν ένα από τα διασημότερα διαφημιστικά σλόγκαν όλων των εποχών. Το «Just Do It» της Nike.