Λαμπρινή. Aπό πήρε το όνομά της η περιοχή ανάμεσα στο Γαλάτσι και την Αθήνα. Η ψυχοκόρη και ο απόγονος του Βεΐκου

Υπάρχουν δύο θεωρίες αναφορικά με την προέλευση του τοπωνυμίου “Λαμπρινή”, της συνοικίας που μοιράζονται ο δήμος Αθηναίων και Γαλατσίου.

Η πρώτη λέει ότι ονομάστηκε έτσι από τους ιδιοκτήτες των εκτάσεων, προς τιμήν του προγόνου τους, Σουλιώτη οπλαρχηγού Λάμπρου Βέικου, ο οποίος σκοτώθηκε στη μάχη του Ανάλατου το 1827. Η δεύτερη και μάλλον επικρατέστερη, υποστηρίζει ότι στο σπίτι των Βεΐκων εργαζόταν μια νεαρή υπηρέτρια, η Λαμπρινή, με την οποία ένας από τους Βεΐκους είχε ερωτικές σχέσεις. Ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες της, τής δώρισε μερικά αμπέλια που βρίσκονταν σχετικά μακριά από το αρχοντικό, στην άκρη του κτήματος.

Γαλάτσι

Στις αρχές του 20ου αι. στα νταμάρια του λόφου Κατακουζηνού, δημιουργήθηκε λατομείο και σε λίγο καιρό εμφανίστηκαν  τα πρώτα σπίτια εργατών.

Τα σπίτια συνοδεύτηκαν αργότερα από διάφορα καταστήματα για την εξυπηρέτηση της εργατικής συνοικίας  και έτσι διαμορφώθηκαν οι πρώτες γειτονιές. Οι ονομασίες των περιοχών δεν προέκυπταν τυχαία. Συνήθως προέρχονταν από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των γεωγραφικών σημείων που προσδιόριζαν, όπως την καλλιεργητική χρήση, το φυσικό περιβάλλον και ακόμη συχνότερα τους κτηματίες που κυριαρχούσαν στην περιοχή.

Έτσι δεξιά και αριστερά της λεωφόρου Γαλατσίου διαμορφώθηκαν οι συνοικίες Ναξιώτικα και Κρητικά, που δείχνουν την καταγωγή των εργατών. Σε δεύτερη φάση κατοικήθηκε και η περιοχή κάτω από το λόφο, με τη συνοικία να ονομάζεται Λαμπρινή σε μια εποχή που τα ονόματα ανήκαν σχεδόν αποκλειστικά στο αρσενικό φύλο.

Υπάρχει η θεωρία πως η Λαμπρινή δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα και  ότι πρόκειται απλώς για τη θηλυκή εκδοχή του ονόματος του Λάμπρου Βέικου, που γενικότερα έχει την τιμητική του στο Γαλάτσι. Η λεωφόρος Βεΐκου παλιότερα λεγόταν Ομορφοκκλησιάς, όπως και το ομώνυμο άλσος. Ο λόγος είναι ότι  απόγονοι του μεγάλου αγωνιστή του 1821, κατείχαν μεγάλες εκτάσεις στην περιοχή.

Εντούτοις, παλιοί Γαλατσιώτες επιβεβαιώνουν τη δεύτερη και πιο “πιπεράτη” εκδοχή για την προέλευση του ονόματος. Ότι δηλαδή ανήκε στην ψυχοκόρη του εγγονού Λάμπρου Βέικου που ήταν “αφέντης” στα τέλη του 19ου αι. στο Γαλάτσι και σύμφωνα με τις φήμες, ήταν ερωμένη του.

Λάμπρος Βέικος

Τα κείμενα της εποχής κατέγραφαν τον Λάμπρο Βέικο, τον νεότερο,  ως έναν “εξαιρετικό άνθρωπο, μοναδικό αθηναϊκό τύπο, φυσιολάτρη, αφεντάνθρωπο, ανοιχτόκαρδο, αλλά ιδιόρρυθμο”. Ένα πρόσωπο της κοσμικής τάξης που απολάμβανε τον σεβασμό και ασκούσε επιρροή.

Όταν έχασε τη σύζυγο και το μοναχογιό του, αφοσιώθηκε στις τρεις θετές θυγατέρες του, τις οποίες “φρόντισε να προικίσει και να τους εξασφαλίσει μια άνετη ζωή”. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και η Λαμπρινή, για την οποία οι πληροφορίες είναι ελάχιστες.

‘Τη γειτονιά εδώ τη λέγανε Άνω Πατήσια, μέχρι πριν από μερικά χρόνια που τη μετονόμασαν σε Λαμπρινή προς τιμή μιας υπηρέτριας του Βέικου. Αυτή είχε αποκτήσει μεγάλη περιουσία και μάλιστα ήταν αυτή που σχεδίασε την περιοχή. Για παράδειγμα, σχεδίασε την πλατεία όπου χτίστηκε το 1953 η πρώτη, ξύλινη και πρόχειρη, εκκλησία του Αγίου Ανδρέα”, όπως έχει εξιστορήσει παλαιός κάτοικος του Γαλατσίου.

Άλλες μαρτυρίες αναφέρουν τη Λαμπρινή ως “ανιψιά” του Βεΐκου, αλλά οι πληροφορίες για την ταυτότητα της συγκεκριμένης γυναίκας, ακόμη και στους ντόπιους, είναι μηδαμινές.

Από διαφορετικές μαρτυρίες επιβεβαιώνεται ότι τα κτήματα του Βεΐκου στη συγκεκριμένη περιοχή του Γαλατσίου κληρονομήθηκαν στη Λαμπρινή τέλη του 19ου αι., όταν ακόμη δεν υπήρχαν  σπίτια, παρά μόνο χωράφια σπαρμένα με σιτάρι και άλλα είδη. Η εικόνα ανταποκρίνεται στο ανάγλυφο της περιοχής που γειτνιάζει με το νταμάρι, όπου δεν υπήρχε ούτε νερό, ούτε δρόμοι. Η Λαμπρινή φαίνεται ότι κατέβαλε προσπάθειες για να διαμορφώσει τις πρώτες υποδομές στην περιοχή, αλλά το έργο της προφανώς σβήστηκε από το αφήγημα της ιστορίας.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: picryl