Κρις Κάιλ. Ο American Sniper που σκότωσε 255 αντιπάλους στον πόλεμο του Ιράκ. Έγινε ταινία από τον Κλιντ Ίστγουντ και δολοφονήθηκε στην Αμερική από άλλον βετεράνο του πολέμου

Το 2003, όταν ο Κρις Κάιλ έφτασε για πρώτη φορά στο Ιράκ, ανυπομονούσε να ζήσει την περιπέτεια του πολέμου. Ήθελε να πάρει μέρος στη σκληρότερη, πιο επικίνδυνη μάχη και να βγει νικητής.

Κυρίως όμως, ήθελε να σώσει ζωές Αμερικάνων, σκοτώνοντας τους Ιρακινούς που τους απειλούσαν. Αλλά δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που περίμενε.

Μάχη της Νασιρίγια, 2003

Τον Μάρτιο, ο Κάιλ και η υπόλοιπη διμοιρία των SEALs βρίσκονταν στην πόλη Νασιρίγια του Ιράκ, όπου διεξήχθη η μεγαλύτερη μάχη του πρώτου χρόνου του πολέμου.

Εκεί ο Κάιλ σκότωσε για πρώτη φορά μια γυναίκα που έκρυβε κάτω απ’ τα ρούχα της μία κινέζικη χειροβομβίδα.

Πρωταγωνιστές στη μάχη της Νασιρίγια ήταν οι πεζοναύτες. Οι SEALs συμμετείχαν σε ελάχιστες επιθέσεις, γιατί οι ανώτεροι δεν ήθελαν να θέσουν σε κίνδυνο τις ζωές τους.

Ο Κάιλ, όπως και οι περισσότεροι στη διμοιρία του, με δυσκολία καταπίεζαν την οργή τους. Είχαν έρθει να πολεμήσουν και η ηγεσία δεν τους άφηνε να κάνουν τη “δουλειά” τους.

Εκτός από λίγες έντονες, αλλά σύντομες, ανταλλαγές πυρών με τον εχθρό, η διμοιρία επέστρεψε στην Αμερική, χωρίς να έχει συμμετάσχει σε μια κρίσιμη πολεμική αναμέτρηση.

Η επιστροφή και οι εφιάλτες

Ο Κάιλ σκεφτόταν σοβαρά να παρατήσει τον στρατό.

Ήταν απογοητευμένος με τη διστακτική διοίκηση που τους κρατούσε μακρυά από τη δράση και ακόμα περισσότερο με τους συμπολίτες του, που δεν έδιναν καμία σημασία στον πόλεμο και τις στρατιωτικές απώλειες.

Δυσκολευόταν να εγκλιματιστεί στην οικογενειακή ζωή και την ηρεμία του σπιτιού του.

Ξυπνούσε με τον παραμικρό ήχο, έτοιμος να σκοτώσει όποιον τον απειλούσε. Συνήθως ήταν η σύζυγός του, Τάγια, που σηκωνόταν απ’ το κρεβάτι.

Τελικά πήγε και τον επόμενο χρόνο στο Ιράκ.

Το 2004, ο Κάιλ επέστρεψε στο Ιράκ όχι ως απλός SEAL, αλλά ως σκοπευτής. Είχε επίσης γίνει πατέρας.

Μάχη της Φαλούτζα. 2004

Τo 2004  ξετυλίχτηκε ένα από τα πιο αιματηρά επεισόδια του πολέμου στην πόλη Φαλούτζα, την οποία είχαν καταλάβει Ιρακινοί αντάρτες.

Τον Οκτώβριο του 2004, η πόλη ήταν οχυρωμένη από παντού. Οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να αντεπιτεθούν.

Η βασική επίθεση θα γινόταν από πεζοναύτες, αλλά οι σκοπευτές των SEALs θα τους κάλυπταν, καθώς εισέβαλαν απ’ τα βορειοδυτικά της πόλης.

Στις 7 Νοεμβρίου, ο Κάιλ μπήκε μέσα στην πόλη και έστησε το όπλο του πάνω σε μια αναποδογυρισμένη κούνια, σε ένα διαμέρισμα. Απ’ το παράθυρο παρατηρούσε ό,τι κινούνταν. Εκείνη την ημέρα σκότωσε τρεις.

Τις επόμενες μέρες, ακολουθούσε τους πεζοναύτες που ερευνούσαν τα σπίτια. Περίμενε μέχρι να βρουν ένα ασφαλές κτίριο και τότε ανέβαινε στην ταράτσα, έστηνε το όπλο και περίμενε μέχρι οι πεζοναύτες να καλύψουν όλο τον δρόμο.

Μετά κατέβαινε και η διαδικασία επαναλαμβανόταν στον επόμενο δρόμο.

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια μίας πολύ έντονης διαμάχης, ο Κάιλ πυροβολούσε από το παράθυρο ενός διαμερίσματος, όταν ο τοίχος κατέρρευσε πάνω στα πόδια του. Συνέχισε να πυροβολεί, αν και ο πόνος ήταν ανυπόφορος.

Κούτσαινε για μέρες, αλλά δεν είπε σε κανέναν ότι τραυματίστηκε, γιατί θα τον απομάκρυναν από τη μάχη.

Λίγες μέρες αργότερα, κατέβηκε από ένα σπίτι για να βοηθήσει κάποιους πεζοναύτες που δέχονταν επίθεση.

Τους βρήκε σε μια γωνία, να περιμένουν μέχρι να κοπάσουν τα πυρά, για να πάνε να διασώσουν κάποιους άλλους πεζοναύτες που είχαν τραυματιστεί, ένα τετράγωνο πιο πέρα.

Ο Κάιλ και 20 άντρες αποφάσισαν να τρέξουν προς τους τραυματισμένους πυροβολώντας ασταμάτητα, ενώ δέχονταν εχθρικά πυρά.

Μετά από λίγα μέτρα, ο Κάιλ αντιλήφθηκε ότι κάνεις άλλος δεν τον είχε ακολουθήσει, αλλά συνέχισε ακάθεκτος.

Έφτασε τους εγκλωβισμένους πεζοναύτες και τους κάλυψε, καθώς έτρεχαν προς την έξοδο.

Στο τέλος, έφυγε και ο Κάιλ, κουβαλώντας έναν τελευταίο πεζοναύτη που είχε δεχθεί πυρά και στα δυο του πόδια.

Για αυτή την αποστολή διάσωσης, ο Κάιλ παρασημοφορήθηκε.

Μετά τη Φαλούτζα, ο Κάιλ μεταφέρθηκε στη Βαγδάτη. Σχεδόν σε κάθε αποστολή που αναλάμβανε, σκότωνε δύο ή τρεις εχθρούς.

Οι συνάδελφοί του τον αντιμετώπιζαν με δέος, αλλά και ζήλια. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς έβρισκε στόχους όπου κι αν πήγαινε, ενώ εκείνοι μπορεί να περίμεναν ώρες χωρίς να δουν κανένα εχθρό.

Όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ μετά το τέλος της δεύτερης αποστολής του, ο Κάιλ ένιωθε ότι είχε βιώσει τον πόλεμο.

Στο βιβλίο του έγραψε ότι το είδωλό του, ο σκοπευτής Κάρλος Νόρμαν Χάτσκοκ, σκότωσε 93 εχθρούς στο Βιετνάμ.

Ο αριθμός των θυμάτων του Κάιλ τον πλησίαζε αρκετά, ώστε να δέχεται συγχαρητήρια από τους συμπολεμιστές του.

Μάχη του Ραμάντι, 2006

Ο Κάιλ επέστρεψε στο Ιράκ τον Απρίλιο του 2006, δύο μέρες αφότου γεννήθηκε η κόρη του.

Η πιο επικίνδυνη πόλη στο Ιράκ το 2006, ήταν το Ραμάντι, λίγα μόλις χιλιόμετρα δυτικά της Φαλούτζα.

Μέσα σε λίγες μόνο μέρες μετά την άφιξή του, τα θύματά του είχαν φτάσει διψήφιο αριθμό.

Ένας από αυτούς ήταν ένας Ιρακινός που ετοιμαζόταν να πυροβολήσει δύο ανυποψίαστους πεζοναύτες.

Η σφαίρα του Κάιλ πέρασε ξυστά πάνω απ’ τα κεφάλια τους και καρφώθηκε στο στέρνο του Ιρακινού.

Στον ασύρματο, ο Κάιλ άκουσε την ταραγμένη φωνή ενός απ’ τους πεζοναύτες: “Δεχόμαστε πυρά από Ιρακινό σκοπευτή και είναι καλός. Σχεδόν μας πέτυχε”.

“Εγώ ήμουν, βλάκα. Κοίτα πίσω σου”, του απάντησε ο Κάιλ.

Ο πεζοναύτης κοίταξε πίσω του και είδε το πτώμα του Ιρακινού.

Αργότερα αποδείχτηκε ότι ο πεζοναύτης ήταν αξιωματικός και ευχαρίστησε προσωπικά τον σκοπευτή που του έσωσε τη ζωή. Δεν σχολίασε καθόλου ότι τον είχε αποκαλέσει “βλάκα”.

Τον Ιούνιο ξεκίνησε η μάχη. Οι σκοπευτές των SEALs βρήκαν σπίτια, τα οποία εκτός από βάση των σκοπευτών, θα λειτουργούσαν σαν σταθμοί και για τις υπόλοιπες μονάδες του στρατού και των πεζοναυτών.

Από εκεί, οι στόχοι ήταν εύκολοι. Οι εχθροί εμφανίζονταν κατά τακτικά διαστήματα και οι σκοπευτές τους εξολόθρευαν αμέσως.

Λίγες μέρες μετά την έναρξη της μάχης, ο Κάιλ πέτυχε τον 100στο στόχο της καριέρας του.

Οι Ιρακινοί τον αποκαλούσαν “Ο Διάβολος του Ραμάντι” και έδιναν 21.000 δολάρια σε όποιον τον σκότωνε. Μετά από μερικούς μήνες έδιναν 80.000.

Έφυγε για την Αμερική τον Σεπτέμβριο, πριν από το τέλος της περιοδείας του, γιατί η έμαθε ότι η κόρη του διαγνώστηκε με λευχαιμία. Τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν κάποια μόλυνση με παρόμοια συμπτώματα, που όμως θεραπευόταν.

Μάχη στη Σαντρ. 2008

Όταν έφυγε για το Ιράκ το 2008, η προσωπική ζωή του Κάιλ ήταν χειρότερη από ποτέ.

Όταν ήταν μακριά από τον πόλεμο, μπλεκόταν συνεχώς σε καβγάδες και έπινε πολύ.

Τα παιδιά του δεν τον γνώριζαν και η σύζυγος του του ξεκαθάρισε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία αποστολή του, αλλιώς θα χώριζαν.

Ο Κάιλ συμφώνησε. Αφού τελείωνε την τέταρτη αποστολή, δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά στο Ιράκ.

Το 2008, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρισκόταν περιοχή Σαντρ της Βαγδάτης, όπου είχε συγκεντρωθεί μεγάλος πληθυσμός Σιιτών που εξαπέλυαν συχνές επιθέσεις εναντίον των Αμερικάνων.

Την πρώτη νύχτα στη Σαντρ, ο Κάιλ έχασε το φως του. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισε, όταν η σφαίρα χτύπησε το κράνος του και το έσπρωξε μπροστά στα μάτια του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο σκοπευτής γλίτωνε από καθαρή τύχη. Άλλωστε συνήθιζε να λέει ότι είχε φύλακα άγγελο.

Όμως η αποστολή στη Σαντρ δεν πήγαινε καλά.

Οι εχθροί είχαν προμηθευτεί καλύτερα όπλα, ήταν πιο οργανωμένοι και οι Αμερικάνοι δυσκολεύονταν να τους διασπάσουν.

Επίσης, υπήρχε μεγαλύτερος κίνδυνος, καθώς εκτός από πολεμιστές στους δρόμους κυκλοφορούσαν και πάρα πολλοί άμαχοι.

Ο Κάιλ ήταν κουρασμένος, τον πονούσε το εγχειρισμένο του γόνατο και για πρώτη φορά, δεν ένιωθε άτρωτος.

Παρ’ όλα αυτά, ήταν πιο εύστοχος από ποτέ.

Τα θύματά αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο και μέσα σε ένα μήνα, ο ηγέτης των Σιιτών της Σαντρ, Μουκτάντα αλ-Σαντρ, δέχτηκε να συνθηκολογήσει με την ιρακινή κυβέρνηση.

Μήνες αργότερα, σε ένα χωριό έξω από τη Βαγδάτη, ο Κάιλ σκότωσε έναν Ιρακινό από απόσταση 2 χιλιομέτρων.

Ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που πέτυχε ποτέ και όπως έλεγε και ο ίδιος, ήταν ο πιο τυχερός άνθρωπος στο Ιράκ εκείνη τη στιγμή.

Τον Αύγουστο του 2009 επέστρεψε οριστικά στις ΗΠΑ και την οικογένειά του.

Όπως ήταν φυσικό, η επιστροφή ήταν δύσκολη και για τους πρώτους μήνες, ο Κάιλ ήταν στα όρια της κατάθλιψης.

Σταδιακά όμως συνήλθε, ήρθε πιο κοντά με την οικογένειά του και άρχισε να κάνει σχέδια για το μέλλον.

Μαζί με παλιούς συναδέλφους του, ίδρυσε την εταιρεία “Craft International”, η οποία προσφέρει μαθήματα στρατηγικής στον αμερικανικό στρατό και την αστυνομία.

Το 2012 κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του “American Sniper”, που σημείωσε τεράστιες πωλήσεις.

2013, θάνατος στις ΗΠΑ

Παράλληλα, ο Κάιλ βοηθούσε βετεράνους του πολέμου που, όπως κι ο ίδιος, αντιμετώπιζαν προβλήματα με την επιστροφή στην καθημερινότητα μακριά απ’ τον πόλεμο.

Ένας από αυτούς τους βετεράνους ήταν και ο Έντι Ρέι Ρουθ.

Στις 2 Φεβρουαρίου του 2013, ο Κάιλ με τον φίλο του, Τσαντ Λίτλφιλντ και τον Ρουθ πήγαν για σκοποβολή, μία ασχολία που ο Κάιλ πίστευε ότι βοηθούσε και χαλάρωνε τους βετεράνους.

Όμως ο Ρουθ, που έπασχε από μετατραυματικό σοκ και έπαιρνε πολύ ισχυρά ψυχοφάρμακα, έδειχνε ανήσυχος και τρομοκρατημένος.

Σαράντα λεπτά μετά την άφιξή τους, ο Ρουθ έστρεψε το πιστόλι εναντίον τους.

Πυροβόλησε πρώτα τον Λίτλφιντ, εφτά φορές και μετά τον Κάιλ, έξι φορές.

Αποχώρησε από το σημείο, ατάραχος. Τηλεφώνησε στη μνηστή του και τις είπε ότι σκότωσε δύο άντρες. Παραμιλούσε και η μνηστή του κάλεσε την αστυνομία, πιστεύοντας ότι είχε πάθει κρίση.

Ο Ρουθ αρνούνταν να παραδοθεί και συνελήφθη ύστερα από κυνηγητό με την αστυνομία. Όταν μπήκε στο περιπολικό, δήλωσε ότι αν δεν σκότωνε αυτός πρώτα τον Κάιλ, ο σκοπευτής θα του έπαιρνε τη ψυχή.

Στις 25 Φεβρουαρίου 2015, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Οι ένορκοι έκριναν ότι, αν και ψυχολογικά ασταθής, γνώριζε ότι αυτό που έκανε ήταν λάθος.

American Sniper

Στον πόλεμο του Ιράκ ως ελεύθερος σκοπευτής, ο Κρις Κάιλ σκότωσε 160 αντιπάλους και αυτός είναι μόνο ο αριθμός των επιβεβαιωμένων θανάτων. Συνολικά, οι στόχοι που μπορεί να τραυματίστηκαν αλλά έζησαν, φτάνουν τους 255.

Όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη, δήλωσε ότι δεν μετανιώνει για κανένα θάνατο, αφού η δουλειά του ήταν να σώσει τις ζωές των Αμερικάνων στρατιωτών και αυτό ακριβώς έκανε.

“Ιδανικό θα ήταν να ήξερα πόσες ζωές έσωσα, γιατί γι’ αυτό θα ήθελα να είμαι γνωστός. Αλλά είναι αδύνατον να καταμετρηθούν”.

Της Αθηνάς Τζίμα

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Βασίλι Ζάιτσεφ. Ο Σοβιετικός ελεύθερος σκοπευτής, που σκότωσε 242 Ναζί και το ψεύτικο happy end του Χόλιγουντ