Πόσα «οράματα» έγιναν κολλημένες τσίχλες στα βρώμικα τσιμέντα τους

Είναι πια συνήθεια των ανθρώπων των πόλεων, να περπατούν χωρίς να κοιτούν ευθεία μακριά τον ορίζοντα. Εξάλλου τι να δούν και πού να ατενήσουν. Δεν βρίσκονται στο χωριό τους, με τις πλαγιές και τα χωράφια. Ετσι είναι μαθημένοι. Να πνίγουν το βλέμμα τους μέσα στο χάος των πολυκατοικιών και να κοιτούν χαμηλά για να μην σκοντάψουν. Συνηθίζουν να βαδίζουν και να βλέπουν τα πόδια τους, να μετρούν τα βήματά τους και να αποφεύγουν τα εμπόδια, κάνοντας μικρούς, αστείους ελιγμούς, ώμο με ώμο.

Είναι ίσως παράξενο αυτό που θα σας διηγηθώ, αλλά περπατώντας με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, αποτύπωσα όλη την πολιτική κακοδαιμονία της χώρας μέσα σε 20 μέτρα, στα πεζοδρόμια της Ιπποκράτους και της Διδότου. Φυσικά, αυτοί οι δρόμοι δεν διαφέρουν καθόλου απο άλλους στην Αθήνα και την περιφέρεια.

Κάθε πλακόστρωση και διαφορετικός εργολάβος. Κάθε εργολάβος και διαφορετική πολιτική επιρροή. Κάθε επιρροή και άλλος δήμαρχος. Κάθε δήμαρχος και άλλο κόμμα εξουσίας. Η εξουσία εναλλάσσεται και μαζί της και τα πεζοδρόμια. Κάθε πλακάκι και διαφορετικό σχέδιο, άλλος προϋπολογισμός, ξεχωριστό συμφέρον, αμφίβολη αισθητική.

Είναι καταπληκτικό να περπατάς μόλις 20 μέτρα και να καταλαβαίνεις σε κάθε πάτημα, πόσοι «πελάτες» του πολιτικού συστήματος εξυπηρετήθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, πόσοι «δικοί» μας βολεύτηκαν και πόσα «οράματα» έγιναν κολλημένες τσίχλες στα βρώμικα τσιμέντα τους.

Σε ένα τεραγωνικό μέτρο συνυπάρχει ο κυβόλιθος και το πλακάκι για τους τυφλούς. Στο επόμενο βήμα ο κυβόλιθος με την τσιμεντόπλακα, ενώ αμέσως μετά εναλάσσεται η πέτρινη πλάκα Καρύστου με την κυψελωτή πλάκα, που είναι και αντιολισθητική. Το τελευταίο βήμα αιωρείται και τελικά καταλήγει σε ένα άλλο δάπεδο από τσιμεντόπλακα, με διαγώνια αυλάκια για ακόμα καλύτερη πρόσφυση. Είμαι σιγουρος ότι διέτρεξα τρεις δεκαετίες έργων μέσα σε λίγα μέτρα.

Ξαναγύρισα πίσω και άρχισα να φωτογραφίζω τη μικρή διαδρομή μου. Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, παρά μόνο ότι είχα μπροστά μου μια μικρογραφία της Ελλάδας που αυτοσχεδιάζει, μπαλώνει και τακτοποιεί τη ζωή της, ανάλογα με την συγκυρία. Οι πολιτικοί αντικαθιστούν ο ένας τον άλλον, ξηλώντας τον προηγούμενο και βολεύοντας τον επόμενο, στο όνομα κάποιου “οράματος”. Στο τέλος έχουν τακτοποιήσει και τον μπαγάσα τον κατασκευαστή, μαζί με τον προμηθευτή, που κάνει παρέα με τον διοικητικό και τον συνδικαλιστή. Φυσικά δεν υπάρχει καμία αισθητική, ούτε κάποιο καθαρό σχέδιο, που να μπορεί να σεβαστεί στοιχειωδώς ο επόμενος. Σημασία έχει να γίνει η δουλειά. Να μπορέσουμε να βάλουμε και εμείς το πλακάκι μας, έστω τον κυβόλιθο μας. Να κάνουμε κι εμείς το κομμάτι μας, έστω με χρήματα δανεικά. Αρκεί να γίνει το έργο. Αρκεί να βάλουμε και εμείς το πλακάκι μας.

Αλλά δεν απορώ μόνο γι’ αυτό. Απορώ με όλους εμάς, που ζούμε στις πόλεις, που περπατάμε με σκυφτό το κεφάλι και δεν γυρίζουμε να τους πούμε: “κύριοι, να φτύσω τα πλακάκια σας”.

Μέρες παράξενες …

Χρίστος Βασιλόπουλος