«Και θα πληρώσεις και θα σε …ίσω». Το οργισμένο ξέσπασμα του Λευτέρη Παπαδόπουλου κατά ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου που απειλούσε τους μουσικούς του και δεν τους πλήρωνε δικαιώματα. Οι μπράβοι και η έφοδος της αστυνομίας

Ο δημοσιογράφος, στιχουργός και ποιητής Λευτέρης Παπαδόπουλος, είναι γνωστός για την έντονη προσωπικότητα και τον τραχύ λόγο του.

Ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι καλός του φίλος και συνεργάτης, αφού οι δυο τους έχουν υπογράψει τη δημιουργία πολλών μεγάλων επιτυχιών.

Ο συνθέτης στο βιβλίο του «Η ζωή μου…τα τραγούδια μου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΑΛΚΥΩΝ, περιγράφει, πως ο Παπαδόπουλος εξασφάλισε την πληρωμή των πνευματικών δικαιωμάτων στους μουσικούς:

«Με το «πρόεδρο» όπως ονομάζαμε τον Παπαδόπουλο στους «Λευτεριστές», αυτή την ξεχωριστή παρέα καλλιτεχνών, ποιητών, ανθρώπων της τέχνης, αλλά και της πολιτικής, είχαμε μια πολύ δημιουργική σχέση. Δεν είναι τυχαίο ότι στεριώσαμε για τόσους δίσκους ενώ κάναμε και παρέα.

Οι «Λευτεριστές» γεννήθηκαν μέσα σε αυτό το κλίμα. Πρώτα γύρω στα 1979 με έδρα το ουζερί που βρισκόταν κοντά στα Δικαστήρια, στην οδό Σανταρόζα και μετά όταν τα παιδιά που δούλευαν εκεί, ο Κώστας και ο Αργύρης έστησαν το δικό τους στέκι στη Θεμιστοκλέους, μεταφερθήκαμε και εμείς. (….)

Η συντροφιά αυτή με τον χαρακτήρα που είχε, λειτουργούσε κάπου ψυχαναλυτικά για τους περισσότερους από εμάς που η αδιάκοπη εργασία κόντευε να καταντήσει τις καθημερινές στιγμές μας ρουτίνα. Γιατί είχαμε κανόνες και εθιμοτυπικά που τηρούνταν με ιεροτελεστία και γέμιζαν με χαμόγελο τις ψυχές μας.

Για να γίνει π.χ δεκτός ως μέλος ο Πάριος, έπρεπε να πραγματοποιηθεί σύσκεψη και να παρθεί κοινή απόφαση.

Εκεί, μεταξύ ατέλειωτων αστείων που διατυπώνονταν με κάθε σοβαρότητα, εξετάζονταν οι θετικές αλλά και οι αρνητικές πλευρές του υποψήφιου μέλους.

Ο Παπαδόπουλος είχε κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό όλων μας και με το έργο του, σαν στιχουργός και δημοσιογράφος, αλλά και με τη στάση του.

Ήταν λόγιος, αλλά και αλήτης, δραστήριος και παλικάρι.

Θυμάμαι δούλευα γύρω στα 983 στο Στορκ στην παραλία με τον Πάριο και την Αλεξίου, τον Παπακωνσταντίνου τον Μπουλά και τον Πολυκανδριώτη.

Χιλιάρι μαγαζί και κάθε βράδυ γινόταν χαμός.

Έχουμε ξεκινήσει με την ΕΜΣΕ την προσπάθεια να εισπράτουμε εκτελεστικά δικαιώματα από τα μαγαζιά.

Ο επιχειρηματίας όμως όχι μόνο δεν καταβάλει το οφειλόμενο ποσό που πρέπει να δώσει σύμφωνα με τον νόμο, αλλά αρνείται γενικώς να πληρώσει.

Ο Παπαδόπουλος μου λέει: «Πες του πως θέλω να τον συναντήσω».

Η θέση μου ήταν λεπτή αλλά όπως ήμουν κι εγώ παθιασμένος με τα συνδικαλιστικά δεν δίστασα.

Μίλησα στο αφεντικό και πράγματι κλείσαμε ραντεβού την επόμενη μέρα πριν αρχίσει το πρόγραμμα.

«Ας έρθει και θα του δείξω εγώ», τον άκουσα να σιγομουρμουρίζει.

Πράγματι έφτασε η ώρα και μπήκαμε φουριόζοι στο τεράστιο γραφείο του αφεντικού, ο Παπαδόπουλος, ο Δερβενιώτης, ο Πολυκανδριώτης , εγώ και άλλοι.

Αμέσως μαγκωθήκαμε γιατί διαπιστώσαμε ότι είχε μαζέψει κοντά του μια στρατιά από μπράβους, ενώ υπήρχαν κι άλλοι μαγαζάτορες, που δεν ήθελαν να πληρώσουν τα εκτελεστικά τους.

Μετά από κάποια ψυχρά τυπικά ο Παπαδόπουλος μπήκε κατευθείαν στο θέμα και του ζήτησε να σεβαστεί τις υποχρεώσεις του βάσει των συγκεκριμένων νόμων.

Όταν πήρε το λόγο το αφεντικό, καταλάβαμε ότι το ζήτημά μας δεν θα είχε καμία τύχη.

Τι γαϊδούρια  μας αποκάλεσε τι κλέφτες των ανατολίτικων μελωδιών…Μόνο που δεν μας είπε να πληρώσουμε και από την τσέπη μας για τραγούδια που γράφαμε και παίζαμε.

Από τη μια νιώθαμε οργισμένοι, από την άλλη ήταν και οι μπράβοι που με την παρουσία τους, μετρίαζαν το ξέσπασμά μας.

Ο Παπαδόπουλος όμως, αγέρωχος χτυπάει το χέρι στο τραπέζι κι απαντάει με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο «Και θα πληρώσεις και θα κλείσω και θα σε …ίσω».

όλα τα σε -ίσω…

Και σηκώνεται απότομα από τη θέση του κάνοντας μας νόημα να βγούμε έξω μαζί του.

Δεν κουνήθηκε φύλλο.

Κανείς δεν τόλμησε να μας πειράξει. Εγώ και ο Πολυκανδριώτης μείναμε εκεί αφού αργότερα θα ξεκινάγαμε το πρόγραμμα.

Δεν πέρασε λίγη ώρα και καταφθάνει πάλι ο πρόεδρος συνοδευόμενος αυτή τη φορά από περιπολικό της αστυνομίας.

Βγήκαμε όλοι έξω. Τον βλέπουμε να κατεβαίνει βιαστικός από το αυτοκίνητο και να δείχνει αποφασιστικά το αφεντικό.

«Αυτός είναι, συλλάβετέ τον».

Και πράγματι τον γραπώσανε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μπράβων και τα δικά μας.

«Λυπούμαστε κύριε Χ αλλά πρέπει να σας συλλάβουμε για καταπάτηση του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων».

Από το επόμενο κιόλας Σάββατο η ΕΜΣΕ εισέπραττε από το μαγαζί κανονικότατα το ποσό που μας αναλογούσε ενώ η συγκεκριμένη κίνηση λειτούργησε θετικά και στη σχέση μας με τους άλλους καταστηματάρχες.

Ο Παπαδόπουλος όμως είχε στοχοποιηθεί. Για ένα διάστημα τον πηγαίναμε συνοδεία στις μετακινήσεις του για να τον προστατεύσουμε από τυχόν παρατράγουδα».

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Νταλίκες», το θρυλικό τραγούδι του Νικολόπουλου που σημάδεψε τη δεκαετία του ΄80, παραλίγο να μην κυκλοφορήσει. Έδωσε το όνομά του σε δύο νυχτερινά κέντρα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη που έγραψαν ιστορία στη διασκέδαση.