Κι όμως, στην Ελλάδα υπήρξε και ποδόσφαιρο με μοτοσυκλέτες. To extreme sport της παλιάς Αθήνας και το ντέρμπι μεταξύ Πράσινων και Κόκκινων που “γοήτευσε τας νεαράς κοπέλας”

Στις 3 Απριλίου του 1932 το ποδοσφαιρικό αγωνιστικό πρόγραμμα της Α΄Κατηγορίας, όπως ονομαζόταν τότε, ήταν «πλούσιο» και με πολλά γκολ.

Ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει με 7 – 1 τον Ηρακλή, ο Απόλλων είχε έρθει ισοπαλία με τον Εθνικό, ο Άρης είχε συντρίψει τον ΠΑΟΚ με 6 -1 και ο Ατρόμητος τον Αστέρα με 5 – 2.

Την παράσταση όμως στην Αθήνα είχε κλέψει ο – extreme ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα – αγώνας, που διεξήχθη την ίδια ημέρα στο γήπεδο του Απόλλωνα, ο οποίος τότε αγωνιζόταν στο τέρμα της συνοικίας Ρουφ.

Ήταν το «Μοτοποδόσφαιρο» που παιζόταν περίπου όπως το ποδόσφαιρο, αλλά με λιγότερους παίκτες. Η βασική διαφορά ήταν ότι οι αθλητές οδηγούσαν μοτοσυκλέτες και έπαιζαν μπαλίτσα καθισμένοι στη σέλα τους!

Οι κανόνες ήταν τροποποιημένοι για τις ανάγκες του αγώνας, όπως π.χ για τα φάουλ.

Αντίπαλοι ήταν οι Πράσινοι και οι Κόκκινοι, που φορούσαν όλοι υποχρεωτικά μπερέ.

Η μπάλα που είχε επιλεγεί ήταν μεγαλύτερη από τις κανονικές και ο μόνος πεζός ήταν ο διαιτητής Βάλβης.

Στην πρώτη ομάδα αγωνίζονταν οι Πετράτος, Μπαχάουερ, Σκάλκος, Χειλάς και Ιωάννου. Για τους Κόκκινους οι Βερούτης, Σαββόπουλος, Βερυκοκάκης, Δουνάκης και Αυγουστάκης.

Το σύστημα που έπαιζαν και οι δύο ομάδες ήταν το ίδιο, δηλαδή 1-1-2-1.

Ένας τερματοφύλακας, ένας κεντρικός αμυντικός που λειτουργούσε ως «σκούπα», δύο στα πλάγια που έπαιζαν ως «φτερά» που συνέκλιναν προς την εστία και ένας σέντερ φορ.

Ο πρωτότυπος αγώνας προσέλκυσε και πολλές κοπέλες που όπως έγραφαν οι εφημερίδες, έσπευσαν να παρακολουθήσουν από κοντά τους «μοτοποδοσφαιριστάς».

«Η πυκνότατη αντιπροσωπεία του ωραίου φύλου ξετρελάθηκε και ενεκολπώθη αμέσως –μα από την πρώτη στιγμή – το νέο σπόρ», έγραφε γλαφυρά ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Μαμάκης.

Το παιχνίδι έληξε 5 -3 υπέρ των Πράσινων και το θέαμα ήταν απολαυστικό.

Δεν έλειψαν βέβαια οι κριτικές για την τεχνική οδήγησης ορισμένων παικτών, που σε ορισμένα σημεία παραλίγο να προκαλέσουν τραυματισμούς συναθλητών τους.

Το μεγαλύτερο ενθουσιασμό προκαλούσαν οι τερματοφύλακες που όταν επρόκειτο να αποκρούσουν το σουτ αντιπάλων, έστριβαν με ταχύτητα και «κολιές» τις μηχανές, με σκοπό να κλείσουν κάθετα την εστία τους.

Ο αγώνας επαναλήφθηκε άλλη μια φορά, έπειτα από λίγες εβδομάδες, όπου Πράσινοι και Κόκκινοι, αναδείχτηκαν ισόπαλοι με σκορ 6 -6.

Ωστόσο η ιδέα εγκαταλείφθηκε ΄και δεν διοργανώθηκε ποτέ κανονικό πρωτάθλημα παρά το γεγονός ότι το Μοτοποδόσφαιρο άρεσε και συζητήθηκε πολύ στην πρωτεύουσα. Ίσως οι λόγοι ήταν πρακτικοί. Πόσες μηχανές να υπήρχαν το 1932 και μάλιστα με ιδιοκτήτες έτοιμους να δαπανούν αρκετά χρήματα σε ανταλλακτικά;

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Γιάννης Παπαϊωάννου. Το προσφυγάκι από την Μικρασία που έγινε δεξιοτέχνης του μπαγλαμά και ψαράς. Παράτησε το ποδόσφαιρο για ένα μαντολίνο. Το άδοξο τέλος σε τροχαίο