Κάτω τα χέρια από τις μαθητικές παρελάσεις

Στη Νέα Ιωνία τη δεκαετία του ΄80, όταν κάναμε παρέλαση, το μεγάλο πρόβλημα ήταν η ατελείωτη ώρα αναμονής μέχρι να έρθει η σειρά μας να ξεκινήσουμε. Ήταν μεγάλος δήμος και πολλά σχολεία, τα οποία έκαναν όλα παρέλαση.

Άρα περιμέναμε καμιά ώρα χωρίς να κάνουμε τίποτα και δυστυχώς τότε δεν υπήρχαν και android κινητά τηλέφωνα για να σερφάρουμε. Αναγκαστικά παίζαμε μπιζζζζ, μακριά γαϊδούρα και στις μεγάλες τάξεις, κάναμε και κάνα καμάκι, που συνήθως δεν έπιανε τίποτα.

Οι πρόβες όμως είχαν ενδιαφέρον. Δεν μαθαίναμε να περπατάμε, αλλά χάναμε ώρες διδασκαλίας.

Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να δούμε ένα ντοκιμαντέρ για το ΄21, την εθνική αντίσταση ή να κάνουμε μια εργασία για άγνωστες πτυχές της επανάστασης και του ΟΧΙ. Αλλά αυτά είναι βαρετά και δεν είχαμε όρεξη. Ούτε εμείς ούτε οι καθηγητές.

Και οι πρόβες βέβαια δεν ήταν συναρπαστικές, αφού όλο γύρω γύρω πηγαίναμε, αλλά ήταν μια ασφαλής διαδικασία.

Ήξερες που αρχίζουν και που τελειώνουν τα πράγματα.

Αρχίζουν στη μια μπασκέτα και τελειώνουν στην άλλη.

Ενώ αν μαθαίναμε την ιστορία μας, δεν ξέρεις που μπορεί να σε βγάλει το γεγονός ότι κάποιοι εξεγέρθηκαν σε βάρος του δυνάστη τους. Ότι κάποιοι αντιστάθηκαν στην εισβολή των ξένων και πολέμησαν αντί να παραδοθούν.

Ή αν μας έλεγαν ότι οι κοτζαμπάσηδες ήταν συνεργάτες των Τούρκων και το Πατριαρχείο αφόρισε την επανάσταση, δεν θα έπρεπε να μας εξηγήσουν και το γιατί;

Είναι απλά αυτά τα πράγματα;

Να μιλάς για αυτούς που συνεργάστηκαν με τον εχθρό, έστω και εξ΄ ανάγκης;

Να αμφισβητείς, να απομυθοποιείς, να ψάχνεις;

Πιο απλό δεν είναι να μαθαίνεις ότι οι προεστοί πολέμησαν για τη λευτεριά και η εκκλησία στήριξε τον αγώνα και την εθνική συνείδηση; Πιο εύκολο δεν είναι να φωνάξουμε όλοι μαζί:

“Ζήτω το ΌΧΙ”

-Ζήτωωω

“Ζήτω η 28η Οκτωβρίου”

-Ζήητωωωω

Ακόμη πιο απλό δεν είναι να ακούς: εν δυο, εν δυο, ένα το δεξί, δύο το αριστερό…και ξανά: εν δυο…

Η παρέλαση ήταν μια διέξοδος.

Μπορεί να μη δημιουργούσε καλούς πολίτες, αλλά και μόνο που έκοβε χρόνο από την αληθινή μάθηση και ταύτιζε την επέτειο με το ρομποτικό βήμα, υποσυνείδητα πέρναγε ένα θετικό μήνυμα:

Καλύτερα να βαδίζεις, παρά να σκέφτεσαι.

Επιστρέφουμε στη Νέα Ιωνία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν όταν πλησιάζαμε στην εξέδρα των επισήμων.

Εκεί, οι συμμαθητές μας που δεν έκαναν παρέλαση και όσοι είχαν τελειώσει το σχολείο μας πέταγαν με τις χούφτες στραγάλια, ενώ σφύριζαν ώστε να μην ακούμε το τύμπανο και να χάνουμε το ρυθμό μας. Λες και είχαμε.

Θα αναρωτηθείτε οι νεότεροι και οι παλαιότατοι, γιατί μας πέταγαν στραγάλια;

Γιατί ήταν φθηνά φυσικά. Τα αμύγδαλα κόστιζαν και οι σταφίδες δεν πόναγαν.

Τα στραγάλια ήταν μονόδρομος.

Όπως μονόδρομος είναι και η διατήρηση των παρελάσεων.

Θα συνεχίσουν να υπάρχουν γιατί βολεύουν, όπως όλες οι συνήθειες.

Επίσης στην εποχή που η χρυσή αυγή είναι τρίτο κόμμα, ποια κυβέρνηση θα παραδεχόταν ότι αυτό που γίνεται με τις σχολικές παρελάσεις είναι γελοίο και προσβλητικό για την ιστορία μας;

Ποιο εύκολο δεν είναι να καταπιείς το στραγάλι μαζί με τη σφυρίχτρα;

“Ζήτω το έθνος” λοιπόν, Ζήτω η αδράνεια…

Δημήτρης Πετρόπουλος