“Καρφώνουμε τα ούλα για να μείνει κλειστό το στόμα. Γιατί μακιγιάρουμε τον θάνατο;” Οι τρομερές παρατηρήσεις μίας εργολάβου κηδειών με κανάλι στο you tube

Εμφανισιακά, φέρνει στη Μορτίσια Άνταμς, της γνωστής κινηματογραφικής οικογένειας.

Ίδιο διάφανο δέρμα, ίδια «σκοτεινή» κομψότητα.

Όταν βαριέται, διαβάζει τον «Κήπο των Μαρτυρίων» του Οκτάβιου Μιρμπό ή χαϊδεύει το φιδάκι της, τον Rigor Mortis.

Δεν τη λες και τυπική νεαρή Αμερικανίδα του 21ου αιώνα, την 30χρονη Κέιτλιν Ντότι.

Επτά χρόνια τώρα, εργάζεται σε ένα κρεματόριο του Σαν Φρανσίσκο.

Δουλειά της είναι να φροντίζει τους νεκρούς, να τους ντύνει, να τους μακιγιάρει, να τους κλείνει για τελευταία φορά τα βλέφαρα.

Ωστόσο είναι αστεία, σέξι και διαβολικά οξυδερκής.

Γιατί μακιγιάρουμε τον θάνατο; Αναρωτιέται η πτυχιούχος της Μεσαιωνικής Ιστορίας.

Ψάχνοντας απάντηση, έχει ανεβάσει βιντεάκια στο ιντερνετ, στα οποια απαντάει σε σχετικές ερωτήσεις. Τα βίντεο τα παρακολουθεί φανατικά ένα ευρύτατο κοινό και έχει γράψει ένα καυστικό βιβλίο που έχει πουλήσει 50.000 αντίτυπα στις ΗΠΑ.

Τελικά, τράβηξε το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ.

«Αυτό που πουλάει η βιομηχανία των κηδειών είναι αξιοπρέπεια».

Μια μασκαράτα που μας προστατεύει από την πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα δεν έχει σχέση με τη συνήθη εικόνα του νεκρού στο σινεμά και στην τηλεόραση.

«Χωρίς επεξεργασία το πρόσωπο του νεκρού είναι πραγματικά φρικτό» παραπέμπει περισσότερο στην «Κραυγή» του Έντβαρντ Μουνκ παρά στην Ωραία Κοιμωμένη.

Αλλά αυτό που θυμώνει την Ντότι, διότι φροντίζει τους νεκρούς με απίστευτη τρυφερότητα, είναι πως οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται ώστε να το πρόσωπό τους να γίνει ευπαρουσίαστο είναι εξίσου τρομακτικές.

Τα εξαρτήματα που ξαναδίνουν σχήμα στα μάτια και τα κρατάνε σφαλισμένα μοιάζουν με «όργανα βασανιστηρίου από την Ιερά Εξέταση».

Για να κλείσει το στόμα, χρειάζεται ένα «μεταλλικό πιστόλι που καρφώνει νήματα στα ούλα», η Κέιτλιν συχνά αναγκάζεται να σκαρφαλώσει πάνω στον νεκρό και να βάλει όλη της τη δύναμη.

Ως ύστατη λύση, υπάρχει και η κόλλα στιγμής.

Κι όλα αυτά γιατί;

Για μια ύστατη ψευδαίσθηση που καθησυχάσει, υποτίθεται, τους ζωντανούς.

ΥΓ: Με πρόσφατο ταξίδι του στο Μπουτάν, την πατρίδα της Ακαθάριστης Εθνικής Ευτυχίας, τη θεωρούμενη ως πιο ευτυχισμένη χώρα στον κόσμο, ο ανταποκριτής του BBC Έρικ Γουάινερ έλαβε τη συμβουλή να σκέπτεται τον θάνατο για πέντε λεπτά καθημερινά.

Αυτό ήταν το δικό μου πεντάλεπτο. Για σήμερα.

Της Κίττυς Ξενάκη από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»