Καράτι. Η ελληνική λέξη που χρησιμοποιείται στο ζύγισμα του χρυσού. Τι σχέση έχει με το ταπεινό χαρούπι

Το χαρούπι ή ξυλοκέρατο, στα αρχαία “κεράτιον”, είναι ο καρπός της χαρουπιάς,  το οποίο  είναι ένα αειθαλές, αυτοφυές  δέντρο που ευδοκιμεί στις χώρες της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

Οι σπόροι του μοιάζουν με φασόλια και ανεξάρτητα του μεγέθους τους, έχουν πάντα το ίδιο βάρος, περίπου 0,20 γρ.

Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο στην αρχαιότητα, τα κεράτια χρησιμοποιήθηκαν ως μονάδα μέτρησης για πολύτιμους λίθους και  χρυσό. Από τη λέξη  κεράτιον, προέκυψε και το γνωστό σε όλους καράτι.

Λόγω της ιδιότητας να έχουν αρκετή ομοιομορφία στο μέγεθος και να διατηρούν το βάρος τους αναλλοίωτο, ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες, τα χαρούπια, κεράτια στα αρχαία, αποτέλεσαν μονάδα μέτρησης χρυσού και προήλθε η λέξη “καράτι”.  Πηγή φωτογραφίας: Wikimediamtx Commons

Η προέλευση της λέξης “καράτι”

Η λέξη “καράτι” με τη διεθνή ονομασία κάρατ (carat), προέρχεται από την ιταλική καράτο (carato), που προέρχεται από την αραβική κιράτ (qīrāṭ).  Η λέξη έχει τις ρίζες της  στην  ελληνική λέξη κεράτιον, που αναφέρεται στους σπόρους του χαρουπιού.

Οι περισσότερες συνδιαλλαγές των Ελλήνων για πολύτιμα μέταλλα ήταν με τους Άραβες και για αυτές τις συνδιαλλαγές χρησιμοποιούσαν τα ξυλοκεράτια. Οι Άραβες  τα αποκαλούσαν “κιράτ” και  έτσι προήλθε η λέξη “καράτι”.

Χρησιμοποιήθηκε στην Αφρική ως μονάδα μέτρησης βάρους κατά το ζύγισμα των μπαχαρικών και στις Ινδίες χρησιμοποιήθηκε  για το ζύγισμα του χρυσού ή πολύτιμων πετραδιών.

Οι χρυσοχόοι και αργυροχόοι της Βενετίας το χρησιμοποιούσαν ως μονάδα μέτρησης του βάρους των πολύτιμων λίθων και μετάλλων

Την εποχή εκείνη ο καθένας θα μπορούσε να αγοράσει μερικούς σπόρους κερατίων στην αγορά και να ζυγίσει το πολύτιμο εμπόρευμα για επαλήθευση.

Οι συνδιαλλαγές και το ζύγισμα πολύτιμων αγαθών με σπόρους ξυλοκέρατου γίνοταν μέχρι και τη δεκαετία του ‘60.

“Η σοκολάτα της Κατοχής”

Ιστορικά το χαρούπι λέγεται ότι έθρεψε τον Ιωάννη το Βαπτιστή στην έρημο. Γι’ αυτό και βαφτίστηκε αρτόδεντρο του Αγίου Ιωάννη.

Όσο μεγάλη είναι η ιστορία της χαρουπιάς, άλλες τόσες είναι και οι ιστορικές στιγμές που το δέντρο αυτό χρησιμοποιήθηκε από τους ανθρώπους σε στιγμές πείνας, πολέμου ή φτώχειας.

Το χαρούπι έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε διάφορους πολέμους στην ιστορία, καθώς ήταν πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά και επίσης βρισκόταν σε αφθονία. Κατά τον Ισπανικό εμφύλιο έσωσε πολλούς ανθρώπους από την ασιτία.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν η “σοκολάτα της κατοχής” και χρησιμοποιήθηκε επίσης ως υποκατάστατο βασικών αγαθών που βρίσκονταν τότε σε έλλειψη.

Η εξέλιξη σε υπερτροφή

Το χαρούπι ταυτίστηκε με εποχές ανέχειας, φτώχειας και δυσκολιών. Συνδυάστηκε με τις κακουχίες του πολέμου, όταν αποτελούσε τη μοναδική τροφή, προκαλώντας δυσάρεστες αναμνήσεις  και έτσι ο καρπός περιφρονήθηκε. Περιορίστηκε σε τροφή για οικόσιτα ζώα και δεν αποτελούσε περιζήτητη τροφή για τον άνθρωπο.

Σήμερα όμως, μετά από εργαστηριακές έρευνες,  οι επιστήμονες αποκάλυψαν τα θρεπτικά συστατικά του χαρουπιού και πόσο ωφέλιμο είναι για την υγεία. Τα φυσικά ζάχαρα που διαθέτει το χαρούπι, δίνουν μια πολύ ιδιαίτερη γεύση στα προϊόντα που το περιέχουν.

Πλέον είναι μια εκλεπτυσμένη τροφή, εκλεκτή για όσους επιθυμούν ένα φυσικό τρόπο ζωής και ευεξίας.

Οι ευεργετικές του ιδιότητες

Προέρχεται από την Ανατολή και συγκεκριμένα από τη Συρία. Αυτοφύεται όμως και καλλιεργείται στις χώρες της Μέσης Ανατολής και σε όσες περιβάλλουν τη Μεσόγειο, δηλαδή στην Ελλάδα, Μ. Ασία, Β. Αφρική, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρο.

Στην Ελλάδα βρίσκεται αυτοφυής σε πολλές νησιωτικές περιοχές και κυρίως στην Κρήτη, αλλά καλλιεργείται και σε φυτώρια για τον καλλωπισμό δρόμων και πάρκων. Πηγή φωτογραφίας: pxhere

Χρήσεις

Η χαρουπιά είναι είδος δασικό, γεωργικό, βιομηχανικό και καλλωπιστικό. Το ξύλο της χρησιμοποιείται στην επιπλοποιία, την ξυλογλυπτική, την τορνευτική και τη βαρελοποιία, ενώ ο φλοιός και τα φύλλα της στη βυρσοδεψία και τη βαφική.

Τα χαρούπια χρησιμοποιούνται ως ζωοτροφή και στη παρασκευή οινοπνευματωδών ποτών. Ακόμα αλευροποιούνται και χρησιμοποιούνται στη παρασκευή ενός θρεπτικού αλευριού κατάλληλου για βρεφικούς κοιλόπονους και παιδικές γαστρεντερίτιδες.

Στην Ελλάδα βρίσκεται αυτοφυής σε πολλές νησιωτικές περιοχές και κυρίως στην Κρήτη, αλλά καλλιεργείται και σε φυτώρια για τον καλλωπισμό δρόμων και πάρκων.

Στην Κύπρο καλλιεργείται εδώ και χιλιάδες χρόνια και το 90% της παραγωγής εξάγεται σε διάφορες μορφές, σε Ιταλία, Αγγλία, Αμερική, Ισπανία, Αυστραλία, Ιαπωνία, και Αίγυπτο.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: facebook