«Ήθελα 100 μανάδες να κλάψουνε». Ο κυνικός κατά συρροή δολοφόνος του Πακιστάν που κακοποίησε και σκότωσε 100 παιδιά. Καταδικάστηκε σε στραγγαλισμό και τεμαχισμό αλλά αυτοκτόνησε μέσα στη φυλακή

Ο Τζαβέντ Ικμπάλ θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους κατά συρροή δολοφόνους της ιστορίας του εγκλήματος. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 κακοποιούσε μικρά παιδιά, κυρίως αγόρια, τα βασάνιζε μέχρι θανάτου και τα κρατούσε στο σπίτι του μέσα σε οξύ. Στις 30 Δεκεμβρίου του 1999, ο Τζαβέντ Ικμπάλ πήγε στα γραφεία μια τοπικής εφημερίδας στη περιοχή Lahore, στο Πακιστάν, για να παραδοθεί.

Ζήτησε από τους υπαλλήλους να του επιτρέψουν να γράψει ένα γράμμα, που θα λειτουργούσε ως «απολογία» και στο οποίο θα εξηγούσε τι ακριβώς είχε διαπράξει.

Μεταξύ άλλων, ο Ικμπάλ παραδεχόταν ότι είχε σκοτώσει 100 παιδιά, τα οποία στη συνέχεια είχε τοποθετήσει μέσα σε ένα μείγμα από χημικά φάρμακα και οξύ. Τα υπολείμματα των πτωμάτων των θυμάτων τα κρατούσε μέσα στο σπίτι του στην οδό Ravi στη Lahore. Όταν ο διευθυντής της εφημερίδας είδε τι θηριωδίες έγραφε ο Ικμπάλ, έσπευσε να ειδοποιήσει τις αστυνομικές αρχές και το στρατό. Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, περισσότεροι από 100 στρατιώτες είχαν περικυκλώσει το κτίριο.

Ο Ικμπάλ συνελήφθη και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα της πόλης Punjab. Στη συνέχεια μια ομάδα αστυνομικών πήγε στο σπίτι του, όπου αντίκρυσε το φρικτό θέαμα. Τα σώματα των παιδιών ήταν τοποθετημένα μέσα σε κοντέινερ και ήταν καλυμμένα με οξύ. Τα δωμάτια του σπιτιού ήταν γεμάτα με αιματοβαμμένα παιδικά ρούχα και φωτογραφίες από την ώρα των βασανιστηρίων.

80 παιδιά αναγνωρίστηκαν από τους γονείς, ενώ τα υπόλοιπα 20 δεν βρέθηκαν ποτέ.

Η παγίδα του βίντεο κλαμπ

Το 2001, η εφημερίδα «Daily Dawn» έφερε στο φως της δημοσιότητας πολλά στοιχεία για την υπόθεση.

Ο δράστης είχε ανοίξει ένα κατάστημα με video games – το μοναδικό στη περιοχή –  για να προσελκύει παιδιά. Κάποιες φορές μάλιστα δεν δεχόταν και χρήματα για τα παιχνίδια.

Πετούσε 100 ρουπίες (νόμισμα του Πακιστάν) στο πάτωμα και έβλεπε τα παιδιά να τις μαζεύουν. Στη συνέχεια, υποστήριζε ότι τα χρήματα του είχαν κλαπεί και έπρεπε να γίνει σωματικός έλεγχος.  Ο Ικμπάλ έκλεινε το κατάστημα, έπιανε τον «κλέφτη» και για να τον τιμωρήσει τον έβαζε μέσα σε ένα δωμάτιο, όπου και ασελγούσε σεξουαλικά σε βάρος του.

Μερικές φορές, τα υποτιθέμενα «κλεμμένα» χρήματα επιστρέφονταν στα παιδιά ως «πράξη καλής χειρονομίας». «Όταν οι γονείς απαγόρευσαν στα παιδιά τους να επισκέπτονται το μαγαζί, ο Ικμπάλ άνοιξε ενυδρείο και αργότερα γυμναστήριο για να προσελκύει τα παιδιά», έγραφε χαρακτηριστικά η εφημερίδα.

Κυνικός μέχρι τέλους

Ο Ικμπάλ σε συνέντευξη που έδωσε σε αγγλική εφημερίδα λίγες ημέρες μετά τη σύλληψή του έκανε μια απίστευτη κυνική δήλωση ότι ήθελε 100 μητέρες να κλάψουν.

«Δεν μετανιώνω. Σκότωσα 100 παιδιά. Θα μπορούσαν να είχα σκοτώσει 500. Δεν ήταν ο αριθμός το πρόβλημα. Ούτε τα χρήματα ήταν το πρόβλημα. Απλά είχα σαν όριο τον αριθμό 100. Δεν ήθελα να το παραβιάσω αυτό».

Ο δράστης τόνισε ότι παρακινήθηκε από την επιθυμία του και τη μανία του για εκδίκηση, αφού η αστυνομία τον  είχε βασανίσει και τον είχε κατηγορήσει αδίκως για σοδομισμό το 1990. Ποτέ δεν οδηγήθηκε ωστόσο σε δίκη, λόγω αμφιβολιών.

«Με χτυπήσανε αλύπητα. Τόσο πολύ που ράγισε το κεφάλι μου. Η μέση μου έσπασε και από τότε έμεινα σακάτης. Μισώ αυτόν τον κόσμο. Η μητέρα μου έκλαψε τότε για μένα. Ήθελα 100 μανάδες να κλάψουν για τα παιδιά τους», υποστήριζε ο Ικμπάλ στην εφημερίδα.

Η απόφαση του δικαστηρίου

Κατά τη διάρκεια της δίκης, τον Μάρτιο του 2000, προκλήθηκε σάλος με την ετυμηγορία του δικαστή. Ο 41χρονος τότε Iqbal καταδικάστηκε σε θάνατο για τη δολοφονία εκ προ μελέτης 100 αγοριών, ηλικίας 6 μέχρι και 16 ετών.

Θα στραγγαλιζόταν και στη συνέχεια να τεμαχιζόταν σε 100 κομμάτια, ακριβώς τόσα, όσα ήταν και τα θύματα του, σύμφωνα με τον Ισλαμικό Νόμο. Η θανάτωση δε, θα γινόταν μπροστά στα μάτια των γονιών των αδικοχαμένων παιδιών.

Η κυβέρνηση όμως δεν δέχτηκε να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη εκτέλεση, η οποία χαρακτηρίστηκε «απάνθρωπη» και «παράνομη».

Ο Ικμπάλ αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες το 2002.

Κανένα μέλος από την οικογένεια του δεν εμφανίστηκε για να περισυλλέξει το άψυχο σώμα του.

Τα αδέρφια του ξεκαθάρισαν ότι τον είχαν ξεγράψει από την πρώτη στιγμή που ομολόγησε 100 δολοφονίες των παιδιών.

«Δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Έχουν τελειώσει όλα», είπαν χαρακτηριστικά και δεν ασχολήθηκαν με την κηδεία και την ταφή του.