Καλσόν φορούσαν οι άντρες, αλλά διαδόθηκε στις γυναίκες όταν κόντυναν οι φούστες. Η “μάχη” της ζαρτιέρας και η μετάβαση από το μεταξωτό στο νάιλον

Η αρχική φωτογραφία τραβήχτηκε το 1956 στη Σουηδία και φαντάζει αρκετά “προχωρημένη” σε σχέση με τα μεσογειακά συντηρητικά ήθη που δεν επέτρεπαν στις γυναίκες να δείξουν τα πόδια τους. Ο φακός απαθανατίζει μια γυναίκα έξω από ένα κατάστημα στη Στοκχόλμη να τραβά το νέο νάιλον καλσόν της.

Έως το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ποδόγυροι άρχισαν να ανεβαίνουν, τα γυναικεία πόδια αποτελούσαν ένα μυστήριο.

Για αιώνες οι άντρες αναδείκνυαν τα δικά τους άκρα φορώντας κολλητά παντελόνια, που θύμιζαν τα σύγχρονα “κολάν”.

Τα γυναικεία πόδια όμως, ήταν πάντα κρυμμένα κάτω από μακριές φούστες και μπορεί να καλύπτονταν με κάποιο είδος κάλτσας, μπορεί όμως και όχι. Κανείς δεν είχε δικαίωμα να το γνωρίζει, εκτός από τον σύζυγο.

Οι κάλτσες τότε είχαν περισσότερο λειτουργική αξία, παρά αισθητική.

Τις φορούσαν κυρίως για ζέστη και αν η γυναίκα ήταν αρκετά πλούσια, μπορούσε να επιλέξει μεταξωτές και όχι μάλλινες ή βαμβακερές, όπως συνηθιζόταν.

Όταν οι φούστες κόντυναν και η κάλτσα πλέον φαινόταν, έπρεπε να ικανοποιεί και αισθητικούς σκοπούς.

Κάλτσες από βαμβάκι και μαλλί δεν κολάκευαν ούτε τη γυναικεία σιλουέτα ούτε ικανοποιούσαν τις στιλιστικές απαιτήσεις των γυναικών.

Η μόνη που “άντεξε” στις απαιτήσεις της μόδας ήταν η μεταξωτή κάλτσα, η οποία όμως ήταν εξαιρετικά ακριβή.

Για όσες γυναίκες δεν είχαν τη δυνατότητα να τις αγοράσουν, υπήρχαν κάλτσες φτιαγμένες με το συνθετικό νήμα ρεγιόν.

Ήταν φθηνότερες, αλλά κακής ποιότητας και καταστρέφονταν πολύ εύκολα.

Και τα δύο υλικά είχαν περιορισμένη ελαστικότητα, με αποτέλεσμα οι κάλτσες να πρέπει να δεθούν στο μηρό είτε με ζαρτιέρες είτε με καλτσοδέτες.

Η επανάσταση του νάιλον

Η μεγάλη επανάσταση έγινε το 1939 όταν παρουσιάστηκε ένα νέο συνθετικό υλικό, το νάιλον.

Κατασκευαστής ήταν η εταιρεία Ντουπόντ και διαφήμιζε το νέο της προϊόν με σλόγκαν όπως: “ανθεκτικό σαν ατσάλι, λεπτό σαν ιστό αράχνης”.

Εκτός από ανθεκτικό και λεπτεπίλεπτο, το νάιλον ήταν πιο ελαστικό, αδιάβροχο και πωλούνταν σε πολύ λογική τιμή.

Ο Β΄ Παγκόσμιος “φρέναρε” την παραγωγή

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα εργοστάσια της Ντουπόντ σταμάτησαν να παράγουν κάλτσες και ασχολήθηκαν με την κατασκευή αλεξιπτώτων για να βοηθήσουν τον αγώνα.

Το νάιλον εξαφανίστηκε από τις αγορές και οι γυναίκες έφτασαν στο σημείο να ζωγραφίζουν στα πόδια τους τη χαρακτηριστική μαύρη γραμμή και να βάφουν το δέρμα τους πιο σκούρο, για να φαίνεται ότι φορούσαν κάλτσες.

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, η παραγωγή νάιλον επανήλθε δριμύτερη και επικράτησε για όλη τη δεκαετία του ’50.

Οι κάλτσες από νάιλον έγιναν ανάρπαστες. Πουλήθηκαν 4 εκατομμύρια ζευγάρια μέσα σε 4 μέρες και 64 εκατομμύρια μέσα στον πρώτο χρόνο.

Η εμφάνιση του “ολόσωμου” καλσόν

Το 1959 βγήκε στην αγορά το καλσόν, δηλαδή οι διάφανες κάλτσες που κάλυπταν το σώμα από τα πόδια μέχρι και τη μέση.

Το καλσόν χρησιμοποιούνταν ήδη από χορεύτριες, που φορούσαν πιο κοντές φούστες και δεν τις εξυπηρετούσαν οι κάλτσες, αλλά δεν είχε επεκταθεί στο ευρύ κοινό.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 όμως, διαδόθηκαν οι μίνι φούστες και πλέον το καλσόν έγινε απαραίτητο, καθώς οι φούστες δεν μπορούσαν πια να κρύψουν τις ζαρτιέρες.

Παράλληλα αναπτύχθηκε και ένα νέο νήμα, το lycra, που εξασφάλιζε ακόμα μεγαλύτερη ελαστικότητα και άνεση.

Παρά την αρχική έκρηξη των πωλήσεων των συγκεκριμένων καλσόν, τις επόμενες δεκαετίες υπήρξε κάμψη στις πωλήσεις, καθώς οι γυναίκες έπαψαν να φορούν αποκλειστικά φούστες και στράφηκαν μαζικά στα παντελόνια.

Διαβάστε εδώ περισσότερα για το λόγο που οι γυναίκες το ’40 έβαφαν τα πόδια τους.