Η ζωή της κόρης του Καρλ Μαρξ με έναν επαναστάτη φοιτητή που έγραψε το «Δικαίωμα στην τεμπελιά». Πολ και Λόρα, οι σύντροφοι που μοιράστηκαν αγώνες, ιδέες και ένα κοινό τέλος

O Πολ Λαφάργκ και η Λόρα Μαρξ γνωρίστηκαν στο Λονδίνο, λίγο μετά την ίδρυση της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, της Πρώτης Διεθνούς.

Αυτός, επαναστάτης φοιτητής, διωγμένος από όλα τα πανεπιστήμια της Γαλλίας, ο οποίος έγραψε το «Δικαίωμα στην τεμπελιά».

Εκείνη, κόρη του Καρλ Μαρξ, του συγγραφέα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου».

Είναι 1866, η εποχή των στρατευμένων διανοουμένων, των επαναστατών, των υφαντουργείων, του σιδηροδρόμου, του ηλεκτρισμού και της φωτογραφίας.

Είναι επίσης η εποχή κατά την οποία ο Μαρξ έρχεται σε σύγκρουση με τον Ρώσο θεωρητικό του αναρχισμού, Μιχαήλ Μπακούνιν και ο Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν συνεχίζει να ασκεί επιρροή στο κίνημα του αναρχισμού.

Η εποχή του Μανέ, του Κουρμπέ, του Ιγκό, του Φλομπέρ, του Ρεμπό και του Ζολά.

Πολ και Λόρα θα ζήσουν συντροφικά για 45 χρόνια, θα μοιραστούν ιδέες, αγώνες κι ένα κοινό τέλος: προς την Ουτοπία.

“Πολ και Λόρα, ζωγραφική εκ του φυσικού” είναι το καινούργιο μυθιστόρημα του Άρη Μαραγκόπουλου το οποίο ξεναγεί τον αναγνώστη σε μια τρομερά δυναμική και ενδιαφέρουσα εποχή μέσα από τη σχέση δύο ανθρώπων.

Ο Μαραγκόπουλος είναι κριτικός, μεταφραστής, και έχει εκδώσει περισσότερα από είκοσι βιβλία. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και σπούδασε ιστορία, αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Paris I στο Παρίσι.

Όπως λέει, το καινούργιο του βιβλίο εικονογραφεί τη συντροφική ζωή που ασφυκτικά πολιορκείται από την εποχή της και απεγνωσμένα της αντιστέκεται. “Το ζεύγος Λαφάργκ ανιχνεύεται σε όλη την ως τώρα μυθοπλασία μου ως κυρτό κάτοπτρο μιας ολόκληρης εποχής: εκείνης που έθεσε τα θεμέλια για τις ανθρωπιστικές αξίες της Ευρώπης που τώρα σβήνει· εκείνης που, παράλληλα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού, γέννησε τις πρώτες θανάσιμες συγκρούσεις ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, στη βαρβαρότητα και στον ανθρωπισμό.”

Διαβάστε στη “ΜτΧ”:  Διδώ Σωτηρίου, η συγγραφέας που έγραφε αυτά που «έζησε στο πετσί της». Γλύτωσε από την καταστροφή της Σμύρνης, αγωνίσθηκε στην κατοχή και αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα στον εμφύλιο