Η βαρβαρότητα της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η εξαθλίωση των πληθυσμών

Μέχρι το 1922 η Βρετανία με τις αποικίες, κυβερνούσε το 1/5  του παγκόσμιου πληθυσμού και ήλεγχε το 1/4 περίπου της συνολικής έκτασης της  Γης.

Σε δημοσκόπηση του YouGov, το 44% των Βρετανών που συμμετείχε δήλωσε υπερήφανο για την αποικιοκρατική ιστορία της χώρας του, το 21% την αποκήρυξε και το 23% δεν πήρε θέση ούτε υπέρ ούτε κατά. Στην ίδια δημοσκόπηση το 43% πίστευε ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν κάτι καλό, το 19% πίστευε το αντίθετο και το 25% δεν υποστήριξε καμία από τις δύο απόψεις.

Κατά τον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερς στη Νότια Αφρική (1899 – 1902) οι Βρετανοί συγκέντρωσαν περίπου το ένα έκτο των Μπόερ, περίπου 107.000 άνθρωποι, κυρίως γυναίκες και παιδιά και τους έστειλε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Οι συνθήκες ήταν τόσο άθλιες, ελάχιστο φαγητό για τους κρατούμενους και αρρώστιες να θερίζουν, που 27.927 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Ο αριθμός των νεκρών μαύρων Αφρικανών παραμένει άγνωστος.

Η Lizzie van Zyl, ένα παιδί Μπόερ, που πέθανε σε βρετανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης από τυφοειδή πυρετό. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Η σφαγή του Άμριτσαρ

Στις 13 Απριλίου του 1919 οι Ινδοί διαδηλωτές αγνόησαν την κυβερνητική εντολή και διαδήλωσαν ειρηνικά στο Jallianwala Bagh κοντά στον «Χρυσό ναό» του Amritsar. Οι στρατιώτες που ήταν υπό τις διαταγές του Άγγλου ταξίαρχου Reginald Dyer πήραν εντολή να ανοίξουν πυρ εναντίον του πλήθους.

Μνημείο για τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν από τα πυρά των Βρετανών στην Jallianwalla Bagh. Πηγή φωτογραφίας: wikimediamtx commons

Οι στρατιώτες Gurkha άρχισαν να πυροβολούν εναντίον των πολιτών μέχρι που τελείωσαν τα πυρομαχικά τους. Εκτιμάται ότι έχασαν τη ζωή τους μεταξύ 379 και 1.100 άνθρωποι μέσα σε 10 λεπτά.

Η ανεξαρτησία της Ινδίας

Το καλοκαίρι του 1947 οι Βρετανοί αποχώρησαν από την Ινδία. Ο Βρετανός δικηγόρος Cyril Radcliffe είχε επιφορτιστεί με την αποστολή να σχεδιάσει τα σύνορα μεταξύ της Ινδίας με το νεοϊδρυθέν κράτος του Πακιστάν. Αυτό έγινε σε χρόνο ρεκόρ και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια ενός μεσημεριανού γεύματος.

Ο διαχωρισμός έγινε βάσει της θρησκευτικής πίστης με αποτέλεσμα, εν μια νυκτί, 10 εκατομμύρια άνθρωποι να εκτοπιστούν από τις εστίες τους. Ινδοί στο Πακιστάν και Μουσουλμάνοι στην Ινδία αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, καθώς η κατάσταση σύντομα ξέφυγε από τον έλεγχο και ξέσπασαν βίαια επεισόδια.

Εκτιμάται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια σεκταριστικών συγκρούσεων.

Ο Cyril Radcliffe το 1949. Μετά την επιτυχία στην Ινδία εστάλη στην Κύπρο. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Τα βασανιστήρια των Μάου Μάου

Το 2012 χιλιάδες Κενυάτες πανηγύριζαν καθώς το Ανώτατο Δικαστήριο της Βρετανίας είχε δώσει σε τέσσερις ηλικιωμένους Κενυάτες το δικαίωμα να προσφύγουν κατά της βρετανικής κυβέρνησης. Υποστήριζαν ότι οι βρετανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις τους κακοποίησαν, βίασαν και βασάνισαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μάου Μάου μεταξύ 1951 – 1956.

Σύμφωνα με τον ιστορικό David Anderson, εκτιμάται ότι 20.000 ιθαγενείς έχασαν τη ζωή τους. Η καθηγήτρια Ιστορίας, Αφρικανικών και Αφροαμερικανικών Σπουδών στο Χάρβαρντ Caroline Elkins, ανεβάζει τον αριθμό στις 100.000. Πηγή φωτογραφίας: youtube

Η εξέγερση των Μάου Μάου ξέσπασε το 1952 και ήταν η αντίδραση των Κικούγιου, της μεγαλύτερης εθνότητας της Κένυας, εναντίον των βρετανικών αρχών και των λευκών εποίκων. Πολλοί από αυτούς στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου βασανίστηκαν άγρια και κακοποιήθηκαν σεξουαλικά.

Ο λιμός της Βεγγάλης

Περίπου 12 με 29 εκατομμύρια Ινδοί πέθαναν από την πείνα ενώ η χώρα βρισκόταν υπό την βρετανική κυριαρχία, καθώς εκατομμύρια τόνοι σιταριού εξάγονταν στη Βρετανία.

Το 1943 περίπου τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι στη Βεγγάλη πέθαναν από την πείνα, καθώς ο Γουίνστον Τσόρτσιλ έστελνε τα αποθέματα τροφίμων και ρυζιού στους Βρετανούς στρατιώτες και στην Ελλάδα.

Για το λιμό της Βεγγάλης ο Τσόρτσιλ είχε πει: “Τους μισώ τους Ινδούς. Είναι ζώα και έχουν μια ζωώδη θρησκεία. Ο λιμός ήταν δικό τους λάθος που αναπαράγονται σαν κουνέλια”.

Φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στις 22 Αυγούστου 1943 και δείχνει αποστεωμένα παιδιά στην Καλκούτα. Οι φωτογραφίες έγιναν πρωτοσέλιδα παγκοσμίως και ώθησαν την κυβερνητική δράση. Πηγή φωτογραφίας: wikipedia

Κύπρος

Ο μεγάλος μύθος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας είναι ότι αποσύρθηκε “ευγενικά” από τις αποικίες της όταν συνειδητοποίησε ότι οι μέρες του Ιμπεριαλισμού είχαν τελειώσει. Ωστόσο, ο Αγώνας Ανεξαρτησίας της Κύπρου αποδεικνύει ότι ο μύθος είναι απλώς ένα παραμύθι.

Οι Βρετανοί απάντησαν με βομβαρδισμούς κατά των ανταρτών του Κύπρου, ενώ μεταξύ 1955 και 1959  βασάνισαν τουλάχιστον 3.000 Κύπριους που αντετίθεντο και πολέμησαν ενάντια στο βρετανικό ζυγό.

Πολλούς από αυτούς που συνελάμβαναν τους κρατούσαν για χρόνια χωρίς δίκη και τους βασάνιζαν κατηγορώντας τους ως τρομοκράτες. Οι ξυλοδαρμοί, οι εικονικοί πνιγμοί και εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες ήταν ο κανόνας. Δεν γλίτωναν ούτε και τα παιδιά. Υπάρχουν καταγγελίες για βασανισμούς 15χρονων που, μεταξύ άλλων, τους έτριβαν τα μάτια με καυτερή κόκκινη πιπεριά και τα μαστίγωναν.

Όσοι κρίνονταν ένοχοι για συνεργασία με τους αντάρτες έφευγαν για το Λονδίνο. Σε μια επίσκεψη της τότε αντιπολίτευσης στις φυλακές όπου κρατούνταν οι Κύπριοι διαπίστωσαν, όπως μετέδωσε το listverse, ότι είχαν σπασμένα χέρια, ουλές σε όλο τους το σώμα και το λαιμό. Ήταν θύματα μιας σαδιστικής πολιτικής στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: wikipedia