Η τυχαία «ανακάλυψη» του Στέλιου Καζαντζίδη, από τον εργοδότη του. Από τη φάμπρικα στα στούντιο της Columbia (βίντεο)

Η πρώτη κιθάρα του Στέλιου Καζαντζίδη ήταν δώρο του αφεντικού του στη φάμπρικα που δούλευε, στην προσφυγική  Νέα Ιωνία.

Ο Καζαντζίδης αναγκάστηκε να βγει στη βιοπάλη από νωρίς για να βοηθήσει τη μητέρα του και τον μικρό του αδερφό. Στα 18 εργαζόταν στη φάμπρικα κλωστοϋφαντουργίας της Λανατέξ.

Όσο οι θορυβώδεις μηχανές δούλευαν, ο Στέλιος συνήθιζε να τραγουδάει.

Μία μέρα, τον άκουσε ο εργοστασιάρχης, Παρβανίδης, και τον κάλεσε στο γραφείο του. Νευρικός, υπό τον φόβο της απόλυσης, ο 18χρονος χτύπησε διστακτικά την πόρτα. Προς έκπληξή του, ο Παρβανίδης τον υποδέχθηκε χαμογελαστός και τον προσκάλεσε να καθίσει.

«Περνούσα απ’ έξω και σε άκουσα να τραγουδάς. Έχεις καταπληκτική φωνή, γιατί δεν το συνεχίζεις;»

Ο νεαρός αποκρίθηκε ότι δεν είχε χρήματα να αγοράσει μια κιθάρα για αν μάθει μουσική. Την επόμενη κιόλας μέρα, ο Παρβανίδης του χάρισε την πρώτη του κιθάρα.

Η ανακάλυψη ενός «ακατέργαστου διαμαντιού»

Η μοίρα έμελλε να του παίξει το ίδιο παιχνίδι για δεύτερη φορά. Όσο ο Στέλιος Καζαντζίδης δεν βρισκόταν στο εργοστάσιο, η φωνή του ηχούσε από το σπίτι του στην Αλαίας 33. Τραγουδούσε με ανοιχτά τα παράθυρα, έπαιζε την κιθάρα όπως είχε μάθει μόνος του, και συχνά οι γείτονες έβγαζαν καρέκλες έξω για να τον απολαύσουν, στα πεζοδρόμια των μονοκατοικιών.

Μία μέρα, περνούσε από την περιοχή ο Μάνθος Βενέτης. Αν και μηχανικός αεροπλάνων στο επάγγελμα, ο Βενέτης τα σαββατοκύριακα συνήθιζε να παίζει μπουζούκι σε μικρές ταβέρνες.

Εντυπωσιασμένος από τη χροιά του Καζαντζίδη, δε δίστασε να χτυπήσει την πόρτα και να ρωτήσει ποιος ήταν.

«Είναι ο γιος μου, ο Στέλιος», αποκρίθηκε η Γεσθημανή Καζαντζίδη.

Ο Στέλιος, εν τω μεταξύ, φοβισμένος ότι ο κύριος θα τον μάλωνε, είχε κρυφτεί κάτω από το κρεβάτι. Στην πραγματικότητα, ο Μάνθος Βενέτης ήθελε να του προτείνει να μπει στο συγκρότημά του. Ο νεαρός δέχτηκε με χαρά.

Τα πρώτα του μεροκάματα ήταν ένα πιάτο φαγητό, κρασί ή στην καλύτερη περίπτωση, ένα μικρό χαρτζιλίκι. Γυρνούσαν σε στέκια της Νέας Ιωνίας, αργότερα άρχισαν να παίζουν στην Κηφισιά και το Γαλάτσι. Η φωνή του νεαρού Καζαντζίδη θύμιζε αρκετά τον Πρόδρομο Τσαουσάκη, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής ρεμπέτης της εποχής.

Σιγά σιγά η φήμη του άρχισε να εξαπλώνεται στις μουσικές γειτονίες της περιοχής και πολύς κόσμος πήγαινε για να τον ακούσει. «Φέρτε τον μικρό μπροστά», φώναζαν συχνά οι θαμώνες, όταν ο Στέλιος καθόταν πίσω από τους μουσικούς.

Σύντομα, το “φαινόμενο Καζαντζίδης” τράβηξε την προσοχή και του δισκογραφικού κόσμου. Όταν ο στιχουργός Χαράλαμπος Βασιλειάδης, γνωστός ως Τσάντας, είδε τον Στέλιο να τραγουδάει σε μια ταβέρνα, αμέσως κατάλαβε ότι επρόκειτο για σπουδαίο αλλά ακατέργαστο ταλέντο. Αποφάσισε να τον φέρει σε επαφή με τον τυφλό συνθέτη και μαέστρο της Columbia, Στέλιο Χρυσίνη, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ο πρώτος του δάσκαλος.

Όπως δήλωνε χρόνια αργότερα σε συνεντεύξεις του ο Καζαντζίδης, έτρεφε μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Χρυσίνη για τη βοήθεια και τη στήριξη που του προσέφερε στα πρώτα του βήματα.

Πρώτη δισκογραφική απόπειρα

Παρά τον “ντόρο” που είχε ήδη δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του, το δισκογραφικό ντεμπούτο του Στέλιου Καζαντζίδη δεν στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών. Το πρώτο του τραγούδι, «Για μπάνιο πάω» σε στίχους Απόστολου Καλδάρα, δεν έκανε πωλήσεις. Ο διευθυντής της Columbia, Νίκανδρος Μηλιόπουλος, έριξε την ευθύνη της αποτυχίας στον νεαρό ερμηνευτή. Δήλωσε κατηγορηματικά ότι δεν ήθελε να τον ξαναδεί.

Ο Καζαντζίδης, όμως, είχε στο πλευρό του έναν πολύτιμο “σύμμαχο”, τον καταξιωμένο συνθέτη και ερμηνευτή Γιάννη Παπαϊωάννου. Ο Παπαϊωάννου είχε εντοπίσει το ταλέντο και τις ικανότητες του 19χρονου πλέον μουσικού και πίστευε ακράδαντα ότι έπρεπε να του δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία.

Έτσι, σε μια ηχογράφηση της Columbia κατάφερε να τον βάλει στο στούντιο χωρίς να ανακοινώσει το όνομά του στον Μηλιόπουλο. Εκεί, ο Καζαντζίδης ερμήνευσε το «Δεν θέλω το κακό σου» -γνωστό και ως «Οι βαλίτσες»-, σε στίχους Κώστα Μάνεση και μουσική Παπαϊωάννου.

Αυτή τη φορά, το τραγούδι αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Μετά από αυτό, οι επιτυχίες ήταν απανωτές και ασταμάτητες. Ακολούθησαν συνεργασίες με Χιώτη, Μητσάκη, Τσιτσάνη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι. Ήταν η αρχή της τεράστιας καριέρας ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες ερμηνευτές όλων των εποχών.

Δείτε παρακάτω το σχετικό απόσπασμα από το πρώτο μέρος της εκπομπής “ΠΡΟΣΩΠΑ” με τον Χρίστο Βασιλόπουλο της ΕΡΤ για την «ανακάλυψη» του Στέλιου Καζαντζίδη: