Οι τρομακτικές μάσκες ομορφιάς που έβαζαν οι γυναίκες στο πρόσωπό τους το 1900 για να δείχνουν πιο νέες. Ήταν φτιαγμένες από καουτσούκ και από κρέας ζώων. Γιατί τις αποκαλούσαν “οι μάσκες του συζύγου”

Μπορεί τα πρότυπα ομορφιάς να ήταν αρκετά διαφορετικά από τα σημερινά, όμως σε όλες τις εποχές οι γυναίκες επιθυμούσαν διακαώς να είναι όμορφες και εντυπωσιακές.

Την περίοδο 1900–1920 οι γυναίκες στις πόλεις είχαν δύο βασικές υποχρεώσεις: να είναι όμορφες και νοικοκυρές.

Κυρίως στις αστικές περιοχές, η κοινωνία ασκούσε πίεση στις ώριμες γυναίκες να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο νέες, για αυτό και τα καλλυντικά διαδόθηκαν πολύ εύκολα.

Τα ινστιτούτα αισθητικής άρχισαν να αποκτούν φήμη και όσες δίσταζαν να τα επισκεφτούν φανερά, τα επισκέπτονταν κρυφά!

Εκεί δοκίμαζαν νέες μεθόδους που σήμερα θα μας σόκαραν.

Μια από αυτές είναι οι μάσκες ομορφιάς τύπου Χάνιμπαλ Λέκτερ.

Επρόκειτο για μάσκες φτιαγμένες από διάφορα υλικά και μίγματα, που εμπόδιζαν την επαφή του αέρα με το δέρμα.

Υποτίθεται ότι δρούσαν με διάφορους τρόπους:

διευκόλυναν το δέρμα να απορροφήσει κάποια χρήσιμα συστατικά,

επιτάχυναν και βελτίωναν την κυκλοφορία των ενδοκρινών αδένων αποβάλλοντας βλαβερές ουσίες,

ευνοούσαν το δέρμα με την αύξηση της θερμότητας και την υγρασία που προκαλούσαν στην περιοχή.

Οι μάσκες ομορφιάς το 1917 δεν ήταν κρέμες με απαλή υφή, φρουτένια αρώματα και εκχυλίσματα ελαίων.

Ήταν κατασκευασμένες από καουτσούκ και κρέας ζώων και έκαναν τις γυναίκες να μοιάζουν τρομακτικές.

Ονομάστηκαν “οι μάσκες του συζύγου”, γιατί οι γυναίκες τις φορούσαν το βράδυ πριν πέσουν για ύπνο και μόνο ο σύζυγός τους είχε την “ευχαρίστηση” να τις δει και να απολαύσει το θέαμα.

Η μάσκα της Ποππαίας ήταν ίσως η πιο δημοφιλής εκείνη την εποχή.

Ήταν φτιαγμένη από σίκαλη βρασμένη με λάδι και είχε την υφή της οδοντόκρεμας. Οι γυναίκες την άπλωναν σε όλο το πρόσωπο το βράδυ, και το πρωί που ξυπνούσαν την ξέβγαζαν με γάλα.

Θεωρούνταν «αρκετά αποτελεσματικές» για τον βαθύ καθαρισμό του δέρματος, εμποδίζοντας έτσι τα σπυράκια, τις ρυτίδες, το σμήγμα και όλα τα συνηθισμένα δερματικά εξανθήματα.

Οι μάσκες τοποθετούταν είτε σε όλο το πρόσωπο είτε σε συγκεκριμένα σημεία στα οποία υπήρχε το πρόβλημα, όπως το πηγούνι, ο λαιμός, το μέτωπο ή τα μάγουλα.