Η θρησκευτικότητα του Γιώργου Ζαμπέτα παρόλο που βλαστημούσε συνέχεια και ήταν προληπτικός. Τα χοντροκομμένα αστεία με τον ιερέα της γειτονιάς του

Ήταν μάγκας, μπεσαλής και ανοιχτοχέρης. Ο Γιώργος Ζαμπέτας μιλούσε λαϊκά, τη γλώσσα του δρόμου. Έβριζε πολύ. Όταν θύμωνε, βλασφημούσε και ξεσπούσε στα Θεία. «Γαμώ τον Χρ…..ό σου. Το πάλκο θέλει μ…νί», είχε πει στη σύζυγό του Αργυρώ, όταν του έκανε σκηνές ζηλοτυπίας της για τις τραγουδίστριες στα κέντρα.

Ο Ζαμπέτας παρεξηγήθηκε από πολλούς ως εμπορικός και υπερβολικά αθυρόστομος. Ωστόσο, ο άνθρωπος που κατάφερε να μεταφέρει το μπουζούκι στα αστικά σαλόνια, πίστευε πολύ στον Θεό. Ήταν θεοσεβούμενος και όπως πολλοί στην εποχή του, αν και βλαστημούσε, είχε πίστη και θρησκευτικότητα.

“Η θρησκεία ήταν πάνω από όλα”

Ο Ζαμπέτας ήθελε να υπάρχει πάντα αναμμένο καντήλι στο εικονοστάσι του σπιτιού. Μια φορά τον μήνα, καλούσε στο σπίτι τον παπά Θεόκλητο από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας για να κάνει αγιασμό. Δεν περνούσε μήνας χωρίς να γίνει αγιασμός στο σπίτι. Ο Ζαμπέτας θεωρούσε πως έτσι, έπαιρνε “δύναμη”.

“Έκανε τον σταυρό του όταν ξυπνούσε, πριν φάει, πριν λουστεί και πριν κοιμηθεί. Ομοίως και όταν περνούσαμε από εκκλησία”, διηγείται η Κατερίνα Ζαμπέτα στη βιογραφία του.

Στον επιτάφιο, κάθε Μεγάλη Παρασκευή, πήγαιναν οικογενειακώς στο ξωκλήσι του πατρός Θεόκλητου και έψελναν μαζί το τροπάριο “Αι γενεαί πάσαι”. “Αυτό συνέβαινε για πολλά χρόνια. Συνιστούσε μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές του.”

Ήταν προληπτικός 

Εκτός από θρήσκος, ήταν και προληπτικός. Φοβόταν τις μαύρες γάτες και έλεγε στους επισκέπτες να μπαίνουν μέσα στο σπίτι με το δεξί. Πίστευε στη γρουσουζιά. Όταν πήγαινε στο μαγαζί ή στο σπίτι κάποιος που τον θεωρούσε γρουσούζη έλεγε “Ωχ ήρθε ο κατσικοπόδαρος. Δε θα σταυρώσουμε πελάτη απόψε”.

Κουβαλούσε πάντοτε στην τσέπη του για γούρι έναν ξύλινο σταυρό, αλλά και ένα καλτσάκι του εγγονού του. Μια μέρα η κόρη του, Κατερίνα, είχε κοιμίσει τον γιο της στο κρεβάτι του Ζαμπέτα. Το ένα καλτσάκι του μωρού βγήκε και έμεινε στο κρεβάτι. Ο Ζαμπέτας το βρήκε και αρνήθηκε να το επιστρέψει στην κόρη του. “Αυτό είναι το γούρι του παιδιού” έλεγε.

Τα αστεία με τον παπά 

Ο Ζαμπέτας είχε αναπτύξει μια διαφορετική σχέση με τον πατέρα Θεόκλητο. Ήταν καλαμπουρτζής. Δεν δίσταζε να αστειευτεί μαζί του και να του κάνει σεξουαλικά σχόλια. Κάθε Μεγάλη Τετάρτη, ο πατήρ Θεόκλητος πήγαινε στο σπίτι του για να κάνει ευχέλαιο. Μια φορά ο Ζαμπέτας, έδειχνε τα γεννητικά του όργανα και έλεγε στον παπά “Ευλόγησέ τα, πάτερ! Καλά! Άγιασέ τα! Πρέπει να τα ευλογήσεις καλά για να έχουνε δύναμη”.

Η σύζυγός του νευρίασε, του έλεγε να ηρεμήσει και του θύμιζε ότι κάνουν ευχέλαιο. Και εκείνος ρωτούσε “Και αυτά ευλογία δεν είναι; Και αυτά δεν πρέπει να είναι ευλογημένα;”

Ο πατήρ Θεόκλητος δεν μπορούσε να συγκρατηθεί και γελούσε. Για να επανέλθει η τάξη και να συνεχιστεί το ευχέλαιο, ο πατήρ του έλεγε “Του Κυρίου δεηθώμεν”.

Όταν πήγαινε στο σπίτι για αγιασμό, το πρώτο πράγμα που ρωτούσε ήταν αν λείπει η “Ρούλα”, η σύζυγός του Ζαμπέτα. Αν δεν ήταν εκεί, η κουβέντα τους ξέφευγε τα όρια. Ο Ζαμπέτας τον ρωτούσε πονηρά “τι είχε εξομολογήσει” εκείνη την ημέρα και εκείνος απαντούσε “Άσ’ τα. Μόλις πήγα να την εξομολογήσω, μου είπε να πάω σπίτι της. Και τι θα κάνω τη γερόντισσα που ζηλεύει και με παίρνει από πίσω”.

Όμως, μόλις έφτανε η Αργυρώ σπίτι, οι δυο άνδρες σοβάρευαν και συνέχιζαν τον αγιασμό.

Ο Ζαμπέτας ποτέ δεν ξέχασε τις λαϊκές καταβολές του. Η οικογένεια και η θρησκεία ήταν τα δυο σημαντικότερα πράγματα για εκείνον. Ζούσε απλή ζωή και δεν έκανε σπατάλες. Δεν πετούσε κάτι αμέσως μόλις χαλούσε. Του άρεσε να ξοδεύει χρήματα για να κάνει δώρα στα παιδιά του.

“Ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος στο τραγούδι ο οποίος με βοήθησε χωρίς να περιμένει κάτι. Με όλους τους υπόλοιπους συνεργάτες μου κάτι πήρα και κάτι έδωσα”, είχε πει ο Μητροπάνος στην κηδεία του.

Με πληροφορίες από το βιβλίο της κόρης του Κατερίνα Ζαμπέτα “Γιώργος Ζαμπέτας. Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω” εκδόσεις Άγκυρα.

Διαβάστε επίσης στην ΜτΧ: Το μεγαλείο του Ζαμπέτα. Το τραγούδι, «Αυτοί που μένουν κι αυτοί που φεύγουν», το έγραψε ένας μετανάστης στις φάμπρικες. Ο Ζαμπέτας πήγε στο Μόναχο για να τον γνωρίσει και τον έκανε μεγάλο στιχουργό