Η Θεσσαλονίκη υπήρξε καταφύγιο της οικογένειας του Σαρλ Αζναβούρ μετά τη γενοκτονία από τους Τούρκους. Γιατί το Πατριαρχείο των Αρμενίων τον απείλησε με αφορισμό

Με τον θάνατο του Σαρλ Αζναβούρ έκλεισε ένα σπουδαίο κεφάλαιο της μουσικής. Καθόρισε μια ολόκληρη γενιά με τα “θλιμμένα” όπως τα αποκαλούσαν γαλλικά τραγούδια, μέσα από τα οποία υμνούσε τον έρωτα και την αγάπη. Γνώρισε την επιτυχία ως τραγουδιστής, ηθοποιός και σκηνοθέτης. 

Το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγινάκ Αζναβουριάν και ήταν αρμενικής καταγωγής. Οι γονείς του, Μίσα και Κνάρ κατοικούσαν στη Θεσσαλονίκη όπου είχαν καταφύγει για να ξεφύγουν από τη γενοκτονία του 1915. Εκεί γεννήθηκε η αδερφή του Αϊντα. Ο πατέρας του ήταν μάγειρας του Τσάρου Νικολάου Β΄, ενώ η μητέρα του προερχόταν από οικογένεια αρμένιων εμπόρων από την Τουρκία.

Αργότερα εγκατέλειψαν την πόλη με σκοπό να αναζητήσουν ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέρος για να ζήσουν. Με τελικό προορισμό τις ΗΠΑ, έμειναν για ένα διάστημα στη Γαλλία περιμένοντας τη βίζα τους. Ο ίδιος ο Αζναβούρ είχε παραδεχτεί ότι οι γονείς του δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι θα έμεναν οριστικά εκεί. Τον πρώτο καιρό είχαν στο μυαλό τους ότι το πέρασμα τους θα ήταν πολύ σύντομο. Τελικά, στις 22 Μαίου 1924 γεννήθηκε ο Βαγινάκ.

Ο Σαρλ Αζναβούρ υπήρξε ο διασημότερος Γάλλος, τραγουδιστής και παράλληλα τραγουδοποιός, ηθοποιός, διπλωμάτης και Ιππότης ταγμάτων και ο μοναδικός στον κόσμο καλλιτέχνης προς τιμή του οποίου, «εν ζωή», έχει ανεγερθεί μνημείο στο οποίο φέρεται ο ανδριάντας του.

Ξεκίνησε τα πρώτα μαθήματα μουσικής με τους γονείς του και σε ηλικία μόλις πέντε ετών συμμετείχε σε παραστάσεις βαριετέ συνοδεύοντας τον πατέρα του παίζοντας κιθάρα. Δεν τελείωσε ποτέ το σχολείο. Σε ηλικία 9 ετών αποφάσισε να ακολουθήσει την καλλιτεχνική του φύση. Άλλαξε το όνομα του σε Αζναβούρ και συνέχισε να δίνει καλλιτεχνικές παραστάσεις. Τότε γνώρισε και την Εντίθ Πιάφ, η οποία τον προσέλαβε και τον πήρε μαζί της στις περιοδείες.

Ποτέ δεν ξέχασε τα δεινά των Αρμενίων από τους Τούρκους. Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο γαλλικό περιοδικό “Πουάν” τη δεκαετία του 1960 είχε δηλώσει:

“Τι ζητούν οι Αρμένιοι; Μια ελεύθερη Αρμενία και κυρίως να πληρώσουν οι Τούρκοι τη γενοκτονία. Ενώ η νεολαία έχει την τάση να σκορπάει τις δυνάμεις της χωρίς λόγο, η αρμενική νεολαία μάχεται για ένα ιδεώδες που χρονολογείται εδώ και 65 χρόνια. Οι νέοι Αρμένιοι απαιτούν να αναγνωρίσει η ιστορία επίσημα την γενοκτονία των προγόνων μας το 1915, υπό το καθεστώς του Ατατούρκ. Όταν οι Γερμανοί δολοφόνησαν τους Εβραίους, το κράτος του Ισραήλ επέτυχε να λάβει αποζημίωση. Οι Αρμένιοι δεν ζητούν τίποτε άλλο παρά να μη μείνουν οι νεκροί τους ξεχασμένοι από την ιστορία”.

Δημοσίευμα της εφημερίδας Μακεδονία

Ο παρολίγον αφορισμός από το Αρμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως