Η ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν που έκανε τον Αϊνστάιν να δακρύσει. Ανάγκασε τη συμπρωταγωνίστριά του να γυρίσουν μια σκηνή 342 φορές και μετά την απέλυσε

Οι κριτικοί χαρακτήριζαν τον Τσάρλι Τσάπλιν τελειομανή. Και αυτό γιατί από τη στιγμή που απέκτησε το δικό του στούντιο, ήλεγχε κάθε στάδιο της παραγωγής. Ξόδευε πολύ χρόνο και χρήμα μέχρι να δημιουργήσει κάτι που τον ικανοποιούσε. Απαιτούσε από τους συνεργάτες του την αρτιότητα και δεν σταματούσε μέχρι να την πετύχει. 

Τα γυρίσματα της ταινίας “Τα φώτα της πόλης” άρχισαν τον Δεκέμβριο του 1928 και τελείωσαν τον Σεπτέμβριο του 1930, ενώ ήδη είχε σπαταλήσει έναν χρόνο με την επεξεργασία του σεναρίου. Συνολικά, ασχολήθηκε τρία χρόνια με την ταινία.

“Τα Φώτα της Πόλης” κυκλοφόρησαν ως ταινία του βωβού κινηματογράφου την περίοδο που οι υπόλοιπες αμερικανικές ταινίες είχαν ήχο και ομιλίες.

Παρόλο που δέχτηκε πιέσεις από τους συνεργάτες του να συμπεριλάβει διαλόγους, εκείνος αρνήθηκε γιατί πίστευε πως στις ταινίες με ομιλίες ήταν μια μόδα που θα παρέλθει. Τους έδινε το πολύ τρία χρόνια ζωής. Παράλληλα, δεν ήθελε να καταστρέψει τον χαρακτήρα του “Τσάπλιν”, ο οποίος για τουλάχιστον μια δεκαετία είχε αγαπηθεί από τον κόσμο χωρίς να τον έχει ακούσει κανείς.

Οι ταινίες μέχρι τότε συνοδεύονταν από ζωντανή ορχήστρα. Στα “Φώτα της πόλης” ο Τσάπλιν αποφάσισε να ηχογραφήσει δική του μουσική, που είχε συνθέσει μαζί με τον Άρθουρ Τζόνστον. Η ταινία θεωρήθηκε αριστούργημα. Αναδείχθηκε ως μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές και οικονομικές επιτυχίες του. Όπως φάνηκε άξιζε τον κόπο και τον χρόνο.

Η σύγκρουση με την πρωταγωνίστρια

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από το Τσάρλι Τσάπλιν, ο οποίος γνωρίζει και ερωτεύεται μια τυφλή κοπέλα που πουλάει λουλούδια.

Δεκάδες κοπέλες πέρασαν από οντισιόν για τον ρόλο της συμπρωταγωνίστριας, αλλά καμία δεν τον ικανοποιούσε. Μια μέρα, ενώ βρισκόταν στα γυρίσματα μιας ταινίας στην παραλία Σάντα Μόνικα, γνώρισε την Βιρτζίνια Τσέριλ. Η 20χρονη τότε ηθοποιός τον πλησίασε και τον ρώτησε αν θα της δινόταν κάποτε η ευκαιρία να δουλέψει μαζί του. Ο Τσάπλιν, που είχε απογοητευτεί από τις ηθοποιούς που είχε δει μέχρι τότε, την κάλεσε σε οντισιόν. Ήταν η πρώτη που κατάφερε να υποδυθεί πιο πειστικά την τυφλή. Και αυτό γιατί η Τσέριλ είχε μυωπία. Η συνεργασία τους όμως, αποδείχθηκε δύσκολη.

Η πρώτη σκηνή που γυρίστηκε ήταν εκείνη που ο Τσάπλιν γνώρισε την τυφλή κοπέλα και αγόρασε όλα τα λουλούδια της. Ο Τσάπλιν, όμως, δεν ήταν καθόλου ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Δεν ήξερε τι ακριβώς ήθελε και έτσι δεν έδινε τις απαραίτητες οδηγίες στην Τσέριλ. Αλλά επέμενε μέχρι να το βρει.

Η σκηνή γυρίστηκε συνολικά 342 φορές! Παρόλο που σπατάλησαν πολλές εβδομάδες για να την ολοκληρώσουν, την παράτησαν και την ξαναγύρισαν στα τέλη του 1929. Μέτα από τόσες προσπάθειες, ο Τσάπλιν άρχισε να έχει δεύτερες σκέψεις για την Τσέριλ. Τη θεωρούσε ερασιτέχνη.

Δείτε τη σκηνή που γυρίστηκε 342 φορές: 

Κάποια στιγμή η Τσέριλ ζήτησε από τον Τσάπλιν να πάει κομμωτήριο. Άργησε όμως, να επιστρέψει. Ο Τσάπλιν έγινε έξαλλος και την απέλυσε. Σύντομα την αντικατέστησε με την ηθοποιό Τζόρτζια Χέιλ, τη συμπρωταγωνίστρια του στην ταινία ο “Χρυσοθήρας”. Η Χέιλ όμως, αποδείχθηκε ακατάλληλη για τον ρόλο. Ο Τσάπλιν είχε ήδη σπαταλήσει πολλά χρήματα και χρόνο για να γυρίσει την ταινία από την αρχή. Έτσι, αποφάσισε να επαναπροσλάβει την Τσέριλ. Εκείνη του ζήτησε τον διπλάσιο μισθό για να γυρίσει. Ο Τσάπλιν δέχτηκε.

Σχεδόν 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία της ταινίας, η Τσέριλ δήλωσε πως ποτέ δεν συμπάθησε ο ένας τον άλλον. Ανέφερε επίσης, ότι δεν την είδε ποτέ ερωτικά “Ήμουν 20 ετών τότε. Του άρεσαν οι μικρότερες“.

Στην αυτοβιογραφία του ο Τσάπλιν πήρε την ευθύνη για τις εντάσεις με την Τσέριλ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Τις απέδωσε στο άγχος του.

Εκτός όμως, από την Τσέριλ ο Τσάπλιν είχε συγκρούσεις και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Ο Χέρνι Κληβ υποδύονταν τον εκατομμυριούχο που έσωσε ο Τσάπλιν, όταν προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Του ζητήθηκε να πέσει μέσα σε μια δεξαμενή με κρύο νερό, αλλά ο Κληβ αρνήθηκε. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο ηθοποιός πρότεινε να περιμένουν να ζεσταθεί το νερό από τον ήλιο, αλλά ο Τσάπλιν εξοργίστηκε, τον απέλυσε και τον αντικατέστησε με τον Χάρι Μίερς.

Η πιο αστεία σκηνή

Την άνοιξη του 1930, έγιναν τα γυρίσματα της σκηνής, όπου ο Τσάπλιν συμμετέχει σε έναν αγώνα μποξ. Αντίπαλός του ήταν ο ηθοποιός Χανκ Μαν. Χρειάστηκαν συνολικά 100 κομπάρσοι, τέσσερις μέρες πρόβας και έξι μέρες γυρισμάτων. Ο Τσάπλιν αρχικά είχε ενδοιασμούς για την παρουσία τόσων πολλών ανθρώπων στο σκηνικό, γι’ αυτό κάλεσε πολλούς φίλους του να κάνουν τους κομπάρσους.

Ο Τσάπλιν ήταν τόσο αστείος σε αυτή την σκηνή, που κάθε μέρα όλο και περισσότεροι ζητούσαν να γίνουν κομπάρσοι.

“Όλοι λάτρευαν το μποξ στο Χόλιγουντ εκείνη την εποχή. Και ο Τσάρλι ήταν τόσο αστείος μέσα στο ρινγκ. Το στούντιο είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο πάρτι. Το ευχαριστηθήκαμε τόσο εμείς όσο και ο Τσάπλιν” είχε αναφέρει η Βιρτζίνια Τσέριλ.

Όταν δάκρυσε ο Αϊνστάιν

Η τελική σκηνή, που ο Τσάρλι συναντά την κοπέλα που έχει βρει την όρασή της και εκείνη τον αναγνωρίζει και του προσφέρει ένα λουλούδι, θεωρήθηκε μια από τις πιο δυνατές και συγκινητικές σκηνές της ταινίας. Γυρίστηκε σε έξι μέρες. Ήταν η μόνη φορά που Τσάπλιν είπε πως ήταν ικανοποιημένος με την υποκριτική της Τσέριλ. “Κατάλαβε επιτέλους τον ρόλο”, είχε πει.

Στην πρεμιέρα που έγινε τον Ιανουάριο του 1931, παρευρέθηκε και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν μαζί με τη σύζυγό του Έλσα. Όταν τελείωσε η ταινία και άναψαν τα φώτα, ο Τσάπλιν είδε ότι ο Αϊνστάιν είχε δακρύσει.

Στην αυτοβιογραφία του έγραψε: “Δεν ήξερα ότι ο Αϊνστάιν ήταν τόσο ευαίσθητος”.

“Ένιωσα να στέκομαι έξω από το σώμα μου. Ο Τσάρλι ήταν λίγο ντροπαλός, αλλά χαρούμενος που την συνάντησε ξανά. Έδειχνε ότι ήθελε να απολογηθεί, αλλά χωρίς να φαίνεται συγκινημένος. Ήταν μια από τις πιο αγνές σκηνές που έχω κάνει ποτέ”, είχε πει ο Τσάπλιν.

Η μεγάλη επιτυχία

Ο Τσάπλιν ξόδεψε περίπου ενάμιση εκατομμύριο δολάρια για τα γυρίσματα της ταινίας, κυρίως γιατί απασχόλησε τους ηθοποιούς και το συνεργείο για σχεδόν 22 μήνες. Παρ’ όλα αυτά, τα έσοδα έφτασαν τα πέντε εκατομμύρια. Το εισιτήριο κόστιζε το διπλάσιο από τα εισιτήρια των ταινιών με ήχο και διαλόγους. Πίστευε πως αυτό που θα προσέλκυε τον κόσμο ήταν η υπόθεση και όχι η τεχνολογία της ταινίας.

Το 1991 η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου χαρακτήρισε την ταινία “Τα φώτα της πόλης’ ως “πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική”.

Οι κριτικοί τη χαρακτήρισαν ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το 2007, το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην 11η θέση στη λίστα με τις 100 καλύτερες αμερικανικές ταινίες. Το 2008 ψηφίστηκε η πιο ρομαντική κωμωδία που έχει γυριστεί ποτέ.

Δεν ήταν άδικα η αγαπημένη ταινία του Τσάπλιν.

Διαβάστε επίσης: Οι δύο ταφές του Τσάρλι Τσάπλιν. Έκλεψαν το φέρετρο και ζητούσαν λύτρα 600 χιλιάδες δολάρια! Η χήρα αρνήθηκε να ενδώσει και τους παζάρεψε. Όταν έπιασαν τους δράστες δεν θυμόντουσαν το σημείο της κρυφής ταφής