Η συνταρακτική ιστορία των «σιωπηλών διδύμων». Η συγκατοίκησή τους με τον «Αντεροβγάλτη του Yorkshire»

Όλα τα δίδυμα που έρχονται στον κόσμο, και κυρίως τα μονοζυγωτικά, μοιράζονται έναν πολύ ιδιαίτερο δεσμό, σύμφωνα με τους ειδικούς.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ανήλικης ζωής τους, βιώνουν μια έντονη εσωτερική σύγκρουση. Από τη μία, αισθάνονται την ανάγκη να διατηρήσουν τη μεταξύ τους εξάρτηση και από την άλλη, επιθυμούν να διαφοροποιηθούν και να αναπτύξουν τη δική τους ταυτότητα.

Η Τζουν και η Τζένιφερ Γκίμπονς, δύο δίδυμα κορίτσια με καταγωγή από τα νησιά Μπαρμπέιντος της Καραϊβικής, μοιράζονταν έναν τέτοιο δεσμό, που τις κρατούσε ενωμένες και συγχρόνως τις «έπνιγε», εμποδίζοντάς τες να σφυρηλατήσουν σχέσεις με τον κοινωνικό  περίγυρο.

Είχαν πρόβλημα ομιλίας και, για τρεις δεκαετίες, δεν μιλούσαν σε κανέναν άλλον παρά μόνο μεταξύ τους. Βιώσαν τον ρατσισμό στο σχολείο και ήθελαν να γίνουν διάσημες συγγραφείς.

Ενεπλάκησαν σε μικροκλοπές και εμπρησμούς και κλείστηκαν για 11 χρόνια σε ψυχιατρικό νοσοκομείο υψίστης ασφαλείας, που έχει «φιλοξενήσει» κατά συρροή δολοφόνους και εγκληματίες.

Για να μιλήσει η μία στον υπόλοιπο κόσμο και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, έπρεπε πρώτα να πεθάνει η άλλη. Πίσω, όμως, από τη σιωπή τους, οι αδερφές Γκίμπονς έκρυβαν μια πλούσια συναισθηματική ζωή και φαντασία, την οποία διοχέτευαν στα ημερολόγια και τα διηγήματά τους.

Τα «σιωπηλά δίδυμα», όπως έμειναν γνωστά, έγιναν πρωταγωνιστές μιας ιδιαίτερης, περίπλοκης και τραγικής ιστορίας που μέχρι σήμερα διεγείρει το ενδιαφέρον, προκαλώντας συναισθήματα θλίψης, στενοχώριας και πολλά ερωτηματικά.

Η ιστορία τους απασχόλησε και δίχασε έντονα τη βρετανική κι όχι μόνο κοινή γνώμη και ενέπνευσε τη δημιουργία της ταινίας “The Silent Twins” (2022), σε σκηνοθεσία της Πολωνής Αγκνιέσκα Σμοτσίνσκα και με πρωταγωνίστριες τις Λετίσια Ράιτ και Ταμάρα Λόρανς.

Το πρόβλημα ομιλίας, ο ρατσισμός και η συμφωνία σιωπής

Η Τζουν Άλισον και η Τζένιφερ Λόρεν Γκίμπονς ήταν δύο από τα συνολικά πέντε παιδιά της Γκλόρια και του Όμπρεϊ Γκίμπονς, μεταναστών από τα νησιά Μπαρμπέιντος στη Μεγάλη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Γεννήθηκαν στις 11 Απριλίου 1963 με δέκα λεπτά διαφορά, σε στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Άντεν της Υεμένης, όπου ο πατέρας τους εργαζόταν ως τεχνικός της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF).

Οι χαριτωμένες και όμορφες δίδυμες είχαν πρόβλημα ομιλίας και γι’ αυτό άργησαν να μιλήσουν. «Όταν ξεκίνησαν για πρώτη φορά την εκπαίδευσή τους, ξέραμε ότι είχαν πρόβλημα ομιλίας. Στο σπίτι μιλούσαν, έβγαζαν ήχους και όλα αυτά, αλλά ξέραμε ότι δεν ήταν όπως τα κανονικά παιδιά που μιλούσαν εύκολα», είχε δηλώσει ο Όμπρεϊ Γκίμπονς.

Η  Τζουν και η Τζένιφερ πέρασαν τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής τους στο Λίντον και το Ντέβον της Αγγλίας. Δεν ήταν, όμως, καθόλου ρόδινα. Δέχονταν bullying αφενός για τη δυσκολία τους να μιλήσουν κι αφετέρου για το χρώμα του δέρματός τους.

Όπως είχε δηλώσει η Τζουν στο αμερικανικό περιοδικό The New Yorker το 2000, από τότε και μετά εκείνη και η αδερφή της «συμφώνησαν να μην μιλήσουν σε κανέναν παρά μόνο μεταξύ τους, στο υπνοδωμάτιό τους στον επάνω όροφο του σπιτιού τους». Μιλούσαν, μάλιστα, μια διάλεκτο που οι γονείς τους δυσκολεύονταν ή αδυνατούσαν να καταλάβουν.

Όταν οι δίδυμες έγιναν έντεκα ετών, η οικογένεια Γκίμπονς μετακόμισε στο Haverfordwest, κωμόπολη της νοτιοδυτικής Ουαλίας. Ωστόσο, ούτε εκεί τα πράγματα ήταν καλύτερα για την Τζουν και την Τζένιφερ.

Στο γυμνάσιο που φοιτούσαν δέχονταν τόσο έντονο εκφοβισμό, επειδή ήταν τα μοναδικά μαύρα παιδιά της τάξης, ώστε η διεύθυνση του σχολείου τούς επέτρεπε να αποχωρούν πέντε λεπτά πριν τη λήξη των μαθημάτων, για να γυρίσουν στο σπίτι τους με ασφάλεια.

«Ήταν εντελώς ανέκφραστες»

Το 1976, ο σχολικός γιατρός, Τζον Ρις έφτασε στο γυμνάσιο του Haverfordwest για να εμβολιάσει τους μαθητές εναντίον της φυματίωσης. Όταν ήρθε η σειρά της Τζουν και της Τζένιφερ Γκίμπονς, παρατήρησε με έκπληξη ότι οι δύο αδερφές περπατούσαν σχεδόν συγχρονισμένα και έμειναν απαθείς την ώρα που η βελόνα τρυπούσε το μπράτσο τους.

«Ήταν εντελώς ανέκφραστες. Τους μιλούσες και δεν αντιδρούσαν, δεν σε κοιτούσαν. Αυτά τα δύο κορίτσια περπατούσαν το ένα πίσω από το άλλο, με τα κεφάλια κάτω και σαν να ήταν ομόδεσμοι κατάδικοι. Δεν είχα ξανασυναντήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο», είχε αναφέρει ο Ρις στο ντοκιμαντέρ “The Silent Twins: Without My Shadow” του BBC.

Η ανακάλυψη της «μυστικής» γλώσσας και το «παιχνίδι» με τα μάτια

Ο Ρις ανέφερε το περιστατικό στον παιδοψυχίατρο, Έβαν Ντέιβις. Οι απόπειρές του να κάνει τις αδερφές Γκίμπονς να μιλήσουν έπεσαν στο κενό και διέγνωσε πως ήταν «κατ’ επιλογήν άλαλες».

Ο Ντέιβις παρέπεμψε τις σιωπηλές δίδυμες στην Αν Τρέχαρν, προϊσταμένη λογοθεραπεύτρια του Νοσοκομείου Withybush του Haverfordwest. Η Τζουν και η Τζένιφερ δεν μιλούσαν ποτέ στην Τρέχαρν ούτε μεταξύ τους όταν βρίσκονταν μπροστά της.

Η λογοθεραπεύτρια μπόρεσε να καταγράψει το διάλογο των διδύμων όταν ήταν μόνες τους και ανακάλυψε ότι η «μυστική» γλώσσα τους ήταν ένα μείγμα της αργκό των νησιών Μπαρμπέιντος και των αγγλικών, τα οποία μιλούσαν πολύ γρήγορα.

Η Τρέχαρν πίστευε ότι η Τζένιφερ ήταν το «κυρίαρχο» δίδυμο, αυτό που έλεγχε την Τζουν κάνοντάς της νοήματα με τα μάτια που φαίνονταν να την εμποδίζουν από το να μιλήσει.

«Η Τζένιφερ καθόταν με ένα ανέκφραστο βλέμμα, αλλά ένιωσα τη δύναμή της. Τότε μου μπήκε στο μυαλό η σκέψη ότι η Τζένιφερ έλεγχε την αδερφή της», είπε χαρακτηριστικά η Τρέχαρν. Ωστόσο, δεν μπορούσε να εξηγήσει τον συγχρονισμό των κινήσεων των διδύμων.

Το αινιγματικό «παιχνίδι» με τα μάτια είχε παρατηρήσει και ο Όμπρεϊ Γκίμπονς: «Αν έκανες στην Τζουν κάποια ερώτηση, εκείνη κοιτούσε την Τζένιφερ πριν προσπαθήσει να απαντήσει, σαν να ζητούσε άδεια».

Η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος και το πείραμα του χωρισμού

Το 1977, οι 14χρονες πλέον Τζουν και Τζένιφερ Γκίμπονς μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Ειδικής Εκπαίδευσης Eastgate, στο Πέμπροκ της Ουαλίας.

Συμμετείχαν σε θεραπευτικές συνεδρίες, με υπεύθυνη την δασκάλα ειδικής αγωγής, Κάθι Άρθουρ, αλλά εξακολουθούσαν να μην μιλούν σε άνθρωπο, αφήνοντας την εντύπωση μιας επίμονης αυθάδειας.

Η στάση τους αυτή δεν περιοριζόταν μόνο στο περιβάλλον του σχολείου. Το 1978, παρευρέθηκαν στο γάμο της μεγάλης αδερφής τους, Γκρέτα, αλλά αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στις μετέπειτα εορταστικές εκδηλώσεις.

Οι ειδικοί πήραν την απόφαση να χωρίσουν τα σιωπηλά δίδυμα, στέλνοντάς τα σε διαφορετικά οικοτροφεία, για να δουν αν θα μπορούσαν να αναπτύξουν ανεξάρτητες ταυτότητες.

Η απόφαση δεν ήταν εύκολη, σύμφωνα με τον σχολικό ψυχολόγο, Τιμ Τόμας: «Ήμασταν παγιδευμένοι και διχασμένοι, πραγματικά, γιατί αν συνέχιζαν ως είχαν, ποιο θα ήταν το μέλλον τους, να μην μπορούν να επικοινωνήσουν;».

Πολύ σύντομα έγινε σαφές ότι το πείραμα ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Η Τζουν και η Τζένιφερ κλείστηκαν ακόμη περισσότερο στον εαυτό τους.

Ειδικά η Τζουν έγινε κατατονική. «Βυθίστηκε» τόσο πολύ στην απόγνωση που σταμάτησε να τρώει και να κινείται. Μια φορά, χρειάστηκαν δύο άτομα για να τη σηκώσουν από το κρεβάτι και, όπως είχαν πει, το σώμα της ήταν άκαμπτο και βαρύ σαν πτώμα.

«Τις απογοητεύσαμε, αλλά πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ τι διαφορετικό θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει», εξομολογήθηκε στο BBC η Κάθι Άρθουρ.

Ο Όμπρεϊ και η Γκλόρια Γκίμπονς δεν παρενέβησαν στις αποφάσεις που παίρνονταν για τις κόρες τους. Θεωρούσαν ότι οι βρετανικές αρχές γνώριζαν καλύτερα από τους ίδιους και συνεπώς όφειλαν να τις εμπιστευτούν.

«Μια μέρα, θα ξυπνούσε και θα ήταν εγώ, και μια μέρα θα ξυπνούσα και θα ήμουν αυτή»

Ακόμα κι όταν πάλευαν να γίνουν ο εαυτός τους, τα «σιωπηλά δίδυμα» δεν μπορούσαν να ζήσουν το ένα δίχως το άλλο. «Μια μέρα, θα ξυπνούσε και θα ήταν εγώ, και μια μέρα θα ξυπνούσα και θα ήμουν αυτή», ήταν η φράση με την οποία η Τζουν Γκίμπονς συνόψισε τη συγκρουσιακή σχέση με την αδερφή της.

«Πώς μπορώ να ξεφορτωθώ τη δική μου σκιά; Αδύνατον ή όχι αδύνατον;», αναρωτιόταν από τη μεριά της η Τζένιφερ. «Δώσε μου πίσω τον εαυτό μου. Αν μου δώσεις πίσω τον εαυτό μου, θα σου δώσω πίσω τον δικό σου», συνήθιζαν να λένε η μία στην άλλη, σύμφωνα με την Τζουν.

Επίσης, η Τζουν έγραψε στο ημερολόγιό της ότι η σχέση της με την Τζένιφερ ήταν αγάπης και μίσους: «Εκείνη κι εγώ είμαστε σαν εραστές. Νομίζει ότι είμαι αδύναμη. Δεν ξέρει πόσο τη φοβάμαι. Αυτό με κάνει να νιώθω πιο αδύναμη. Θέλω να είμαι αρκετά δυνατή για να χωρίσω από αυτήν. Θεέ μου, βοήθησέ με, είμαι σε απόγνωση».

Η Τζένιφερ από την πλευρά της έγραψε: «Θα έπρεπε να είχε πεθάνει κατά τη γέννηση. Ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ. Κανένα δίδυμο δεν πρέπει να το ξεχνά αυτό. Η Τζουν δεν μπορεί να είναι πραγματική δίδυμή μου.

Η αληθινή δίδυμή μου γεννήθηκε ακριβώς την ίδια στιγμή με εμένα, έχει τον ωροσκόπο μου, τα βλέμματά μου, τους τρόπους μου, τα όνειρά μου, τις φιλοδοξίες μου. Αυτός ή αυτή θα έχει τις αδυναμίες μου, τις αποτυχίες μου, τις απόψεις. Αυτά κάνουν έναν δίδυμο. Καθόλου διαφορές. Δεν αντέχω τις διαφορές».

Το όνειρο να γίνουν διάσημες συγγραφείς

Στα 16 τους χρόνια, τα «σιωπηλά δίδυμα» εγκατέλειψαν το σχολείο. Κλείνονταν στο δωμάτιό τους, έπαιζαν με τις κούκλες τους και έγραφαν στα ημερολόγιά τους.

Το μόνο άτομο στο οποίο μιλούσαν έστω και λίγο ήταν η μικρότερη αδερφή τους, Ρόζι. Αν ήθελαν να επικοινωνήσουν με τους υπόλοιπους, άφηναν σημειώματα.

Οι γονείς τους ήταν προβληματισμένοι και στενοχωρημένοι, κατάσταση που τα «σιωπηλά δίδυμα» αναγνώριζαν αλλά δεν μπορούσαν να αλλάξουν.

«Ανησυχώ για τη μητέρα μου. Βλέπω τη θλίψη για όλα αυτά τα χρόνια στα μάτια της. Δεν είναι νέα, αλλά είναι ρομαντική, ένα παιδί κατά βάθος», είχε γράψει η Τζουν Γκίμπονς στο ημερολόγιό της.

Παράλληλα, τα δύο κορίτσια αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη συγγραφή και γι’ αυτό περνούσαν ώρες γράφοντας διηγήματα. Ήθελαν τα γραπτά τους να γίνουν best-sellers και, έτσι, να κάνουν την οικογένειά τους υπερήφανη, σύμφωνα με την Τζουν.

Σε ένα από αυτά τα διηγήματα, με τίτλο “The Pugilist”, η Τζένιφερ έγραφε για ένα γιατρό που, για να σώσει τη ζωή του παιδιού του, σκότωσε τον σκύλο της οικογένειας και χρησιμοποίησε την καρδιά του για τη μεταμόσχευση, αλλά παράλληλα «μεταμόσχευσε» και την ψυχή του σκύλου.

Από την πλευρά της, η Τζουν έγραψε ένα διήγημα που είχε τον τίτλο “Pepsi–Cola Addict”, με κεντρικό ήρωα ένα έφηβο που φανταζόταν ότι θα ήθελε να μένει κάπου αλλού. Ο έφηβος αυτός δέχθηκε σεξουαλική παρενόχληση από έναν δάσκαλό του, έκανε παρέα με μια συμμορία, κλείστηκε στη φυλακή και μετά πέθανε από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Τα μυστικά ραντεβού με αγόρια, το σεξ και το αλκοόλ

Οι αδερφές Γκίμπονς ένιωθαν να ασφυκτιούν στους τέσσερις τοίχους του δωματίου τους. Επιθυμούσαν πλέον να έρθουν σε επαφή με τον έξω κόσμο. Το 1981, έγιναν φίλες με ένα συμμαθητή τους με καταγωγή από τις ΗΠΑ, ο οποίος τις είχε υπερασπιστεί, όταν δέχονταν bullying.

Κάποια στιγμή, η Τζουν και η Τζένιφερ βρήκαν πού ζούσε η οικογένεια του συμμαθητή τους, που στο μεταξύ είχε επιστρέψει στην Αμερική, και πήραν ένα ταξί για να πάνε στο σπίτι του.

Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και το σπίτι άδειο. Τα κορίτσια μπήκαν μέσα, έφτιαξαν σάντουιτς με φυστικοβούτυρο και ψαχούλεψαν τα ρούχα των αδερφών του συμμαθητή τους.

Όταν οι γονείς γύρισαν σπίτι και εντόπισαν τα «σιωπηλά δίδυμα», φοβήθηκαν. Ωστόσο, βλέποντάς τες τρομαγμένες και να μην μιλούν, τις λυπήθηκαν και τις άφησαν να φύγουν.

Δεν ήταν η μοναδική επίσκεψη των διδύμων. Ξόδεψαν όλο τους το χαρτζιλίκι στα ταξί, για να πηγαίνουν στο σπίτι του συμμαθητή τους και άρχισαν να συναντιούνται τακτικά με τα αδέρφια του.

«Ήταν αγόρια από την Αμερική, λευκά αγόρια. Εμφανίσιμα, όπως ας πούμε ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Παίρναμε ταξί, ήμασταν μακιγιαρισμένες, με μίνι φούστες και ψηλά τακούνια, περούκες και κραγιόν, σαν κυρίες, σαν σταρ του σινεμά.

Προσπαθούσαμε να δελεάσουμε τα αγόρια, να τα κάνουμε να τους αρέσουμε. Έτσι, πήραμε και φορούσαμε περούκες με μακριά μαλλιά και γυαλιά και μασούσαμε τσίχλα. Ετοιμαζόμασταν περίπου τρεις ώρες, για να πάμε εκεί», είχε αναφέρει η Τζουν στο The New Yorker.

Με την παρέα των αγοριών, τα δύο κορίτσια ανακάλυψαν το ποτό και τα ναρκωτικά: «Χρειαζόμασταν ένα μπουκάλι ουίσκι. Χωρίς αυτό δεν μιλούσαμε», σύμφωνα με την Τζουν.

Η Τζένιφερ πραγματοποίησε τότε την πρώτη της σεξουαλική επαφή, μέσα σε μια εκκλησία, και έγραψε στο ημερολόγιό της ότι επρόκειτο για «μία από τις καλύτερες μέρες της γλυκιάς ζωής της». Δεκατρείς ημέρες μετά, ήρθε και η σειρά της Τζουν.

Μολονότι τα αγόρια τις προσβάλλαν συχνά και τις αντιμετώπιζαν σαν να επρόκειτο για κουτάβια που ζητούσαν απεγνωσμένα προσοχή, οι αδερφές Γκίμπονς ένιωθαν ότι περνούσαν το δικό τους ξέγνοιαστο καλοκαίρι, μακριά από τα στενά όρια του σπιτιού.

«Πέντε εβδομάδες διασκέδασης, αυτό ήταν. Ήμασταν πολύ χαρούμενες. Είχαμε τον δικό μας πονηρό τρόπο με τα αγόρια», είχε πει η Τζουν.

Ο εμπρησμός και ο εγκλεισμός στο Broadmoor

Στα 19 τους χρόνια, οι αδερφές Γκίμπονς άρχισαν να συμπεριφέρονται αντικοινωνικά και παραβατικά. Έκλεβαν ποδήλατα, έσπαζαν τζάμια, χτυπούσαν κουδούνια σπιτιών κι έφευγαν και έγραφαν γκράφιτι στους τοίχους. Στα ημερολόγιά τους αναφέρονταν στα πεπραγμένα τους και στις επιθέσεις που σχεδίαζαν να κάνουν.

Έφτασαν, μάλιστα, στο σημείο να βάλουν φωτιά σε ένα κατάστημα με τρακτέρ, ενώ λίγες μέρες αργότερα συνελήφθησαν ενώ έσπαγαν μια βιτρίνα και λίγο πριν προκαλέσουν νέα πυρκαγιά. Οι αστυνομικοί έκαναν έρευνα στο σπίτι των δύο κοριτσιών και ήρθαν σε γνώση τους τα ημερολόγιά τους.

Ο ψυχίατρος Γουίλιαμ Σπράι ανέλαβε να εξετάσει τα «σιωπηλά δίδυμα». Διέγνωσε ότι έπασχαν από διαταραχή ψυχοπαθούς προσωπικότητας και έκρινε ότι έπρεπε να μεταφερθούν στο υψίστης ασφαλείας ψυχιατρικό νοσοκομείο Broadmoor. Όπως είχε ισχυριστεί, η μόνη εναλλακτική λύση ήταν η φυλακή.

Παρά την έντονη διαφωνία του σχολικού ψυχολόγου, Τιμ Τόμας, η Τζουν και η Τζένιφερ καταδικάστηκαν σε επ’ αόριστον παραμονή στο Broadmoor και έγιναν έτσι οι νεότερες τρόφιμοι στην ιστορία του.

Βρισκόμενο στην κομητεία Berkshire της νοτιοανατολικής Αγγλίας, το Broadmoor έχει μείνει γνωστό ως το μέρος που έχει “φιλοξενήσει” εκατοντάδες κατά συρροή δολοφόνους και εγκληματίες.

Τα «σιωπηλά δίδυμα» συνυπήρξαν στο Broadmoor με τον διαβόητο Πίτερ Σάτκλιφ, γνωστό ως «Αντεροβγάλτη του Yorkshire». Δολοφόνησε 13 γυναίκες, εισήχθη στο Broadmoor το 1984, απελευθερώθηκε το 2016 και πέθανε από κορωνοϊό το 2020.

Όπως είχε παραδεχθεί η Τζουν Γκίμπονς, εκείνη και η αδερφή της «νόμιζαν ότι το Broadmoor θα ήταν σαν παράδεισος». Όμως, η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική και οι προσδοκίες των «σιωπηλών διδύμων» διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα.

Λίγες μέρες αφότου έφτασαν στο νοσοκομείο, η Τζουν έπεσε σε λήθαργο. Λίγες εβδομάδες μετά, προσπάθησε να αυτοκτονήσει, ενώ η Τζένιφερ επιτέθηκε σε μια νοσοκόμα.

Τοποθετήθηκαν σε διαφορετικά δωμάτια, ώστε να μην έχουν επικοινωνία μεταξύ τους, και λάμβαναν ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα που τους προκαλούσαν θόλωμα στα μάτια.

Η παραμονή τους στο Broadmoor παρατεινόταν, διότι οι γιατροί που τις εξέταζαν έκριναν κάθε φορά ότι χρειάζονταν ένα με δύο ακόμη χρόνια θεραπείας.

Η κατάσταση γινόταν όλο και πιο απελπιστική. Η Τζουν Γκίμπονς έφτασε σε σημείο να στείλει γράμμα στο Υπουργείο Εσωτερικών και τη βασίλισσα Ελισάβετ, ζητώντας να τους δοθεί χάρη, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με την Τζουν, η Τζένιφερ άρχισε να γίνεται παρανοϊκή λόγω του εγκλεισμού. Έλεγε πως άκουγε πυροβολισμούς έξω από το παράθυρό της και κατηγορούσε την Τζουν ότι της κατέστρεψε τη ζωή και μηχανορραφούσε εναντίον της.

«Παρόλο που τσακωνόμασταν, αγαπούσαμε η μία την άλλη. Ήμασταν έκπληκτες με τις ενέργειές μας», έλεγε η Τζουν.

Ο άνθρωπος που «ξεκλείδωσε» τα «σιωπηλά δίδυμα»

To 1982, η Μάρτζορι Γουάλας, ρεπόρτερ της βρετανικής εφημερίδας The Sunday Times, έμαθε για την ιστορία των αδερφών Γκίμπονς και αποφάσισε να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες.

Όπως αποδείχθηκε, ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους και να μάθει περισσότερα πράγματα για την ψυχοσύνθεσή τους.

Πρώτα, όμως, χρειάστηκε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των γονιών τους, οι οποίοι της επέτρεψαν να αποκτήσει πρόσβαση στα ημερολόγιά τους και τα γραπτά τους.

Η Γουάλας ανακάλυψε τότε έναν κόσμο αστείρευτης φαντασίας, δυνατών εικόνων και λυρικών περιγραφών που, όπως είπε, «την έκαναν να κλάψει».

Στα ημερολόγια, η Γουάλας δεν βρήκε τίποτα που να έδειχνε ότι οι δίδυμες ήταν ψυχοπαθείς. «Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό, ότι αυτά τα κορίτσια, που δεν μιλούσαν και είχαν απορριφθεί από τον κόσμο ως ζόμπι, είχαν αυτή την πλούσια και γεμάτη φαντασία ζωή», είχε πει σε συνέντευξή της στο NPR.

Η Μάρτζορι Γουάλας συνάντησε για πρώτη φορά τις αδερφές Γκίμπονς στη φυλακή, ενόσω ανέμεναν την εκδίκαση της υπόθεσής τους που θα της οδηγούσε στο Broadmoor. Περιέγραψε εκείνη τη συνάντηση με τα ακόλουθα λόγια:

«Ήταν και οι δύο ανέκφραστες. Τα χέρια τους απλώς κρέμονταν στο πλάι, όταν τις έφεραν οι φύλακες. Ξαφνικά τους είπα: “Ξέρετε, Τζουν και Τζένιφερ, διάβασα μερικά από τα γραπτά σας”.

Τότε είδα ένα μικρό τρεμόπαιγμα στα μάτια της Τζουν. Άρχισε να σηκώνει το βλέμμα και με μεγάλη δυσκολία ψέλλισε τη φράση “Σου άρεσαν;”

Ήθελαν απεγνωσμένα να αναγνωριστούν και να γίνουν διάσημοι μέσα από τα γραπτά τους, να τα δημοσιεύσουν και να αφηγηθούν την ιστορία τους. Τότε σκέφτηκα ότι ίσως ένας τρόπος για να τις ελευθερώσω θα ήταν να τις “ξεκλειδώσω” από αυτή τη σιωπή».

Η Βρετανίδα δημοσιογράφος επισκεπτόταν σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο τα «σιωπηλά δίδυμα» στο Broadmoor. Όπως είχε πει, «πάντα μου άρεσε να είμαι μαζί τους. Είχαν αυτή την αίσθηση του σκωπτικού χιούμορ και απαντούσαν στα αστεία».

Το 1986, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο της Μάρτζορι Γουάλας αφιερωμένο στα δύο κορίτσια με τίτλο “The Silent Twins”. Την ίδια χρονιά, επίσης, η Βρετανίδα δημοσιογράφος ίδρυσε τη φιλανθρωπική οργάνωση ψυχικής υγείας SANE.

H Γουάλας έδωσε αγώνα για να απελευθερωθούν οι αδερφές Γκίμπονς από το Broadmoor. Μέσα από τα γραπτά της, μετέτρεψε τα «σιωπηλά δίδυμα» σε έμπρακτες αποδείξεις και σύμβολα της ανικανότητας, της σκληρότητας και του υφέρποντος ρατσισμού του αγγλικού δικαστικού συστήματος.

Παρ’ όλ’ αυτά, οι αδερφές Γκίμπονς έμειναν λίγο περισσότερα από 10 χρόνια στο Broadmoor.

«Γιατί το έχουμε αποφασίσει» – Ο μυστήριος θάνατος της Τζένιφερ που συνέτριψε και «απελευθέρωσε» την Τζουν

Στις 9 Μαρτίου 1993, ένα μήνα και δύο ημέρες πριν συμπληρώσουν 30 χρόνια ζωής, η Τζουν και η Τζένιφερ Γκίμπονς αφέθηκαν ελεύθερες από το Broadmoor. Θα μεταφέρονταν στην κλινική Caswell, ανάμεσα στο Σουόνσι και το Κάρντιφ, και εκεί θα προετοιμάζονταν για την επιστροφή τους στο σπίτι.

Στο λεωφορείο μεταφοράς, η Τζένιφερ ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο της Τζουν και της είπε: «Επιτέλους, είμαστε έξω». Όμως, έπεσε σε κώμα και, αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας, ήταν νεκρή.

Οι γιατροί κατέληξαν ότι πέθανε από οξεία μυοκαρδίτιδα αγνώστου αιτιολογίας. Δεν υπήρχαν ενδείξεις για ναρκωτικά ή δηλητήριο στο σώμα της. Είχε χάσει αρκετά κιλά, ενώ την προηγούμενη ημέρα βασανιζόταν από πονοκεφάλους και είχε κάνει εμετό.

Πολλοί γιατροί υπέθεσαν ότι το ανοσοποιητικό σύστημα της Τζένιφερ επιβαρύνθηκε από τα αντιψυχωσικά φάρμακα που λάμβανε. Τα ίδια έπαιρνε και η Τζουν, αλλά ήταν καλά στην υγεία της.

«Σήμερα, η αγαπημένη μου δίδυμη αδερφή, Τζένιφερ, πέθανε. Είναι νεκρή. Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά. Δεν θα με αναγνωρίσει ποτέ. Η μαμά και ο μπαμπάς ήρθαν να δουν το πτώμα της. Φίλησα το παγωμένο πρόσωπό της. Έγινα υστερική από τη θλίψη», έγραψε η Τζουν στο ημερολόγιό της το ίδιο βράδυ.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο της Τζένιφερ, η Τζουν πήρε εξιτήριο από την κλινική Caswell και πέρασε μερικά χρόνια σε κέντρο επανένταξης. Έκτοτε ζει στην Ουαλία, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Ήθελε να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της και, όπως είχε πει, προτιμούσε να τη φωνάζουν με το δεύτερο όνομά της, Άλισον, γιατί “το πρώτο μόνο κακή τύχη της έφερε“.

Αν και συντετριμμένη από την απώλεια της δίδυμης αδερφής της, η Τζουν έγινε άλλος άνθρωπος. Άρχισε να μιλάει κανονικά σε όλους, όπως δεν είχε κάνει όλα τα προηγούμενα 31 χρόνια.

Η δημοσιογράφος Μάρτζορι Γουάλας παρατήρησε αυτή την αλλαγή στη συμπεριφορά της Τζουν. Μάλιστα, αποκάλυψε πως τα κορίτσια είχαν κάνει μια συμφωνία: αν η μία από τις δύο πέθαινε, η άλλη θα ξεκινούσε να μιλάει και να ζει μια φυσιολογική ζωή.

«Είχαμε μια πολύ εύθυμη συζήτηση στην αρχή. Ξαφνικά, στη μέση της συζήτησης, η Τζένιφερ είπε “Μάρτζορι, Μάρτζορι, θα πρέπει να πεθάνω” και γέλασα κάπως.

Της απάντησα “Τι; Μην είσαι ανόητη. Είσαι σχεδόν 30 ετών. Ξέρεις, σε λίγο θα ελευθερωθείς από το Broadmoor. Γιατί πρέπει να πεθάνεις; Δεν είσαι άρρωστη”.

Και μου απάντησε “Γιατί το έχουμε αποφασίσει”. Σε εκείνο το σημείο φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί μπορούσα να καταλάβω ότι το εννοούσαν. Και μετά μου είπαν ότι είχαν κάνει μία συμφωνία: έπρεπε να θυσιαστεί η μία, για να ζήσει φυσιολογικά η άλλη.

Έχω περάσει πολλά χρόνια τώρα να αναρωτιέμαι για το μυστήριο του θανάτου της Τζένιφερ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πραγματική εξήγηση για αυτό εκτός από το ότι η ίδια η Τζένιφερ ήταν πρόθυμη να πεθάνει», είπε η Γουάλας στο NPR.

«Γεννήθηκα δίδυμη και θα πεθάνω δίδυμη»

Ο μακροχρόνιος εγκλεισμός των «σιωπηλών διδύμων» στο Broadmoor είχε τεράστιο και αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογία όλων των μελών της οικογένειάς τους. Σε συνέντευξή της στην Daily Mail το 2016, η μεγαλύτερη αδερφή τους, Γκρέτα Γκίμπονς ανέφερε:

«Δεν έπρεπε ποτέ να είχαν κρατηθεί στο Broadmoor. Ξέρω ότι έκαναν λάθη, αλλά δεν σκότωσαν κανέναν. Ο εγκλεισμός κατέστρεψε τελείως τις ζωές τους.

Η Τζένιφερ δεν θα έπρεπε να είχε πάρει εξιτήριο από το Broadmoor, εφόσον δεν ήταν καλά. Και η Τζουν θα μπορούσε να είχε μια πολύ καλύτερη ζωή. Ποτέ δεν παντρεύτηκε ή απέκτησε παιδιά ή δεν εκπλήρωσε τη φιλοδοξία της να γίνει συγγραφέας.

Ήθελα να κάνω μήνυση στο Broadmoor, αλλά οι γονείς μου πάντοτε έλεγαν ότι αυτό δεν θα έφερνε πίσω την Τζένιφερ».

Παρά τα όσα τραυματικά έζησε με την Τζένιφερ και την ιδιόρρυθμη σχέση που είχε αναπτύξει μαζί της, η Τζουν Γκίμπονς δεν την ξέχασε ποτέ. Ένιωθε πως ήταν χρέος της να ζει και για εκείνη.

«Μου έλειπε πολύ. Τώρα έχω αποδεχθεί το γεγονός ότι έχει φύγει. Είναι μέσα μου. Με κάνει πιο δυνατή. Μου πήρε πέντε χρόνια θρήνου, κατά τα οποία έκλαιγα συνέχεια.

Τώρα όλα τα δάκρυά μου έχουν σταματήσει, έχουν στεγνώσει μέσα στα μάτια μου. Δεν νιώθω μόνη πια. Την έχω μέσα μου. Γεννήθηκα δίδυμη και θα πεθάνω δίδυμη», δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια η Τζουν.

Στον τάφο της Τζένιφερ στο Haverfordwest της Ουαλίας, ένα σύντομο ποίημα της Τζουν έχει χαραχθεί. Οι στίχοι του αναφέρουν τα εξής:

«Κάποτε ήμασταν δύο

Εμείς οι δύο φτιάξαμε ένα

Δεν είμαστε πλέον δύο

Στη ζωή να είσαι μία

Αναπαύσου εν ειρήνη».

Δείτε στο ακόλουθο βίντεο ολόκληρο το ντοκιμαντέρ “The Silent Twins: Without My Shadow” του BBC, παραγωγής 1994:

Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: YouTube