Οι σκληρές σκηνές του «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», που έκριναν ακατάλληλη την ταινία. Ο πρωταγωνιστής ζούσε με πρεζάκια και χάλασε το συκώτι του για να μπει στο πετσί του ρόλου

Η ταινία «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» κυκλοφόρησε το 2000 και απέσπασε πολύ καλές κριτικές. Αναφερόταν σε διάφορες μορφές εξάρτησης όπως τα ναρκωτικά, το φαγητό, η τηλεόραση και τα φάρμακα. Η ταινία σόκαρε αλλά και εντυπωσίασε το κοινό.

Θεωρήθηκε ακατάλληλη λόγω των πολύ σκληρών σκηνών της.

Θυσίες για τον ρόλο

Ο τραγουδιστής και ηθοποιός Τζάρεντ Λέτο υποδύθηκε έναν, εθισμένο στα ναρκωτικά, νέο που ονειρευόταν να γίνει μεγάλος έμπορος ουσιών και έτσι να βγάλει πολλά λεφτά.  Ο ρόλος του ήταν αρκετά απαιτητικός. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Ντάρεν Αρονόφσκι ζήτησε από τον Λέτο και τον ηθοποιό Μάρλον Γουέιανς να απέχουν από το σεξ και τη ζάχαρη, ώστε να μπορέσουν να καταλάβουν το αίσθημα της εξάρτησης που έπρεπε να αποδοθεί στην ταινία. Ο Λέτο όμως έφτασε στα άκρα. Δεν είχε σεξουαλικές επαφές και δεν έτρωγε κανονικά επί δύο μήνες.

Έχασε 12 κιλά για τις ανάγκες των γυρισμάτων. Έτρωγε μόνο μικρές ποσότητες ωμών λαχανικών για δυο μήνες. Ήθελε να φαίνεται εξουθενωμένος από τη χρήση ουσιών. Όπως αποκάλυψε, είχε αποδυναμωθεί τόσο που λιποθυμούσε στη διάρκεια των γυρισμάτων.

Άρχισε να έχει προβλήματα υγείας και το συκώτι του ήταν σε άσχημη κατάσταση. Έφτασε σε σημείο να έχει παραισθήσεις. Ζαλιζόταν και φαινόταν όντως σαν εθισμένος στα ναρκωτικά. Έβλεπε ανθρώπους να τρώνε για να νιώθει έντονη επιθυμία για φαγητό, όπως θα ένιωθε ο χαρακτήρας της ταινίας για τα ναρκωτικά.

Ο Λέτο προσπάθησε να ζήσει για δυο εβδομάδες στους δρόμους του Μπρούκλιν. Έτσι θα ερχόταν σε επαφή με ναρκομανείς και θα μπορούσε να καταλάβει καλύτερα τη ζωή τους. Έκανε φίλους τοξικομανείς, οι οποίοι τον βοήθησαν να ενσαρκώσει το ρόλο του. Πολλοί από τους κομπάρσους που έπαιξαν στην ταινία ήταν, πραγματικά, χρήστες ουσιών.

Μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα ο ηθοποιός πήγε σε μοναστήρι στη νότια Πορτογαλία για να μπορέσει να βρει τον εαυτό του και φτάσει στο φυσιολογικό του βάρος.

Η ηθοποιός Έλεν Μπέρστιν που υποδύθηκε το ρόλο της μητέρας που ήταν εξαρτημένη από την τηλεόραση και τα φάρμακα αδυνατίσματος,  χρειαζόταν τέσσερις ώρες για να ετοιμαστεί για το ρόλο της. Φορούσε διάφορα προσθετικά στο λαιμό της για να φαίνεται παχύσαρκη αλλά και δυο ολόσωμες στολές των 20 και των 40 κιλών. Είχε εννιά διαφορετικές περούκες.

Η Τζένιφερ Κονέλι υποδυόταν την τοξικομανή κοπέλα του Λέτο που ήθελε να γίνει σχεδιάστρια μόδας. Για να καταλάβει το πάθος της ηρωίδας με τη μόδα, άρχισε να φτιάχνει δικά της ρούχα. Κατέληξε να ανανεώσει πλήρως την γκαρνταρόμπα της.

Παραλειπόμενα από την ταινία

Το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» ήταν βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Χέμπερτ Σέλμπι. Στο βιβλίο η μητέρα του εθισμένου στα ναρκωτικά, βλέπει ασταμάτητα σαπουνόπερες και τηλεπαιχνίδια.

Ο σκηνοθέτης Αρονόφσκι δεν ήθελε να δείξει κάποιο τηλεπαιχνίδι που θα συνέδεε την ταινία μόνο με το 2000, τη χρονολογία δηλαδή που έπαιξε στους κινηματογράφους. Ήθελε να είναι διαχρονική και γι’ αυτό δημιούργησε ένα δικό του τηλεπαιχνίδι, το «Tappy Tibbons», τα γυρίσματα του οποίου διήρκεσαν μόνο μια ημέρα. Παρουσιαστής ήταν ο ηθοποιός Κρίστοφερ Μακ Ντόναλντ, ο οποίος εντυπωσίασε το συνεργείο και το κοινό. Μόλις τελείωσαν τα γυρίσματα, όλοι τον χειροκροτούσαν και φώναζαν: «Έχουμε νικητή. Επαναλαμβάνω, έχουμε νικητή», όπως έλεγε ο ίδιος στο ρόλο του.

Παράλληλα, ήθελε οι πρωταγωνιστές να είναι έφηβοι για να προκαλέσει και να δείξει πόσο σκληρές είναι οι επιπτώσεις της χρήσης ναρκωτικών. Η παραγωγή όμως δεν του το επέτρεψε επειδή φοβήθηκε ότι το κοινό θα αντιδρούσε.

Ο Αρονόφσκι για να δημιουργήσει το αίσθημα της έλλειψης του ελέγχου, έβαλε στην ταινία γρήγορες σκηνές με πάρα πολλά cuts. Ενώ μια ταινία ίδιου μήκους έχει συνήθως 600 με 700 cuts, το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» είχε πάνω από 2000.

Στην ταινία δεν αναφέρθηκε ποτέ η λέξη «ηρωίνη», παρόλο που όλη η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από την εξάρτηση σε αυτήν. Στις σκηνές που οι πρωταγωνιστές υποτίθεται πως κάνουν χρήση, υπάρχει σκηνοθετικό λάθος. Φαίνεται ότι οι κόρες των ματιών τους διαστέλλονται, ενώ στην πραγματικότητα έπρεπε να συστέλλονται.

Ο Αρονόφσκι δεν ήθελε να κάνει μια ταινία για τα ναρκωτικά αλλά για κάθε είδους εξάρτηση. Σε συνέντευξή του είχε πει:  «Θεωρώ τα πρεζάκια βαρετά. Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία με τέρατα. Το τέρας όμως είναι αόρατο. Ζει στο μυαλό τους. Πρόκειται για τον εθισμό».

Το soundtrack της ταινίας ήταν το «Lux Aeterna» του Κλιντ Μάνσελ. Η δυναμική του τραγουδιού εντυπωσίασε και έκτοτε έχει χρησιμοποιηθεί σε διαφημίσεις, ταινίες, μεταξύ των οποίων είναι ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και ο Κώδικας Ντα Βίντσι, αλλά ακόμα και σε βιντεοπαιχνίδια.

Δείτε απόσπασμα από την ταινία με το soundtrack που έκανε μεγάλη επιτυχία:

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Flickr

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Μάτια ερμητικά κλειστά». Γιατί ο σκηνοθέτης έδιωξε τον Τομ Κρουζ όταν στα γυρίσματα η Νικόλ Κίτμαν έκανε ερωτικές σκηνές με άλλον άνδρα