Η συναρπαστική ζωή του Lee Van Cleef. Ο “κακός” αντίπαλος του Ίστγουντ κέρδισε 6 παράσημα στον πόλεμο. Μετά από τροχαίο του είπαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσει κανονικά. Έγινε μπογιατζής για να επιβιώσει

Το παρατσούκλι του ήταν Angel Eyes, εξαιτίας της ετεροχρωμίας των ματιών του.

Ο Clarence Leroy Van Cleef Jr, όμως δεν ήταν ωραίος με την κλασική έννοια. Τόσο καλύτερο για αυτόν.

Το σκληρό παρουσιαστικό του ψηλόλιγνου νέου (σχεδόν 1.90 cm), με τη γαμψή μύτη, τα μεγάλα ζυγωματικά, τα λίγα μαλλιά και το σκληρό βλέμμα, αρκούσε για να τον καθιερώσει ως έναν από τους πιο πετυχημένους «κακούς», που πέρασαν από τον κινηματογράφο.

Ακόμη και ο ανίκητος Clint Eastwood, πολλές φορές «τα χρειάζονταν», όταν είχε να κάνει μαζί του.

Όλοι γνωρίζουν ποιον ρόλο ερμήνευσε στη θρυλική ταινία «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».

Ο Van Cleef έπαιξε σε 90 ταινίες και έκανε 109 τηλεοπτικές εμφανίσεις σε σήριαλ.

Σπάνια έπαιξε σε έργο όπου δεν κρατούσε όπλο, καθώς τα περισσότερα ήταν γουέστερν.

Ο παρασημοφορημένος ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Clarence γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1925, από Ολλανδούς γονείς που είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ.

Ο πατέρας του είχε πολεμήσει στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πλέον δούλευε ως λογιστής και ταμίας σε γκισέ τράπεζας.

Αγαπούσε όμως πολύ τα όπλα και μέχρι ο Clarence να γίνει 10 ετών, του είχε μάθει να πυροβολεί άριστα.

Τον Ιούνιο του 1942 ο Lee ήταν ακόμη στο λύκειο.

Ο πόλεμος όμως είχε φουντώσει για τα καλά.

Μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, έκανε εντατικά μαθήματα για να τελειώσει το σχολείο, με σκοπό να καταταχτεί στο Αμερικανικό Ναυτικό.

Ήταν μόλις 17 ετών και πλέον εκπαιδευόταν ως ηχολήπτης και χειριστής σόναρ.

Λίγους μήνες μετά, μετατέθηκε στο πλοίο USS Incredible.

Στα τέλη του 1943, λίγο πριν αποπλεύσει για τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό, ο Clarence παντρεύτηκε τη συμμαθήτριά του από το λύκειο, την Patsy Ruth Kahle.

Το πλοίο περιπολούσε αρχικά στην Καραϊβική και στη συνέχεια στη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα.

Εν τω μεταξύ ο Van Cleef, είχε προβιβαστεί σε χειριστή Σόναρ Α΄Τάξης.

Αποστρατεύθηκε το Μάρτιο του 1946. Είχε αποκτήσει έξι παράσημα για ηρωικές πράξεις και πίστη στην πατρίδα, χωρίς να γίνουν γνωστές περισσότερες λεπτομέρειες.

Τον έκαναν «κακό» εξαιτίας της μύτης του

Μετά την αποστράτευσή του, ο Van Cleef έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει.

Μεταξύ άλλων δούλεψε σε ένα καμπ για ψάρεμα και κυνήγι, ως αγρότης και ως εργάτης σε εργοστάσιο.

Μέχρι το 1950 είχε αποκτήσει δύο κόρες και είχε μάθει να κρατάει τα λογιστικά βιβλία μικρών επιχειρήσεων.

Με την παρότρυνση ενός φίλου του, άρχισε να κάνει δοκιμαστικά για θέατρο και κινηματογράφο.

Έτσι πήγε στη Νέα Υόρκη και πήρε ένα μικρό ρόλο στη θεατρική παράσταση «Mister Roberts».

Για 15 μήνες έκανε περιοδείες με το θίασο, μέχρι που τον είδε ο παραγωγός Στάνλεϊ Κράμερ, που εκείνη την εποχή προετοίμαζε το γουέστερν «Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές» (High Noon).

Ο Κράμερ του πρόσφερε το ρόλο του βοηθού σερίφη, υπό τον όρο όμως να κάνει πλαστική εγχείρηση στη μύτη του.

Ήταν πολλή γαμψή και τον έκανε να φαίνεται πολύ κακός.

Ο Van Cleef αρνήθηκε και τοn ρόλο πήρε τελικά ο Λόιντ Μπρίτζες.

Ο Lee πήρε έναν άλλο ρόλο, ενός σκληρού χαρακτήρα.

Μέχρι να αρχίσουν τα γυρίσματα όμως στα τέλη του 1951, ο φιλόδοξος ήρωας πολέμου, έμαθε ιππασία και βρήκε μικρούς ρόλους στην γουέστερν τηλεοπτική σειρά Range Rider.

Αμέσως όλοι πρόσεξαν ότι είχε κάτι ξεχωριστό.

Όταν προβλήθηκε η ταινία «Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές», ο Van Cleef, ήταν ο πρώτος χαρακτήρας που εμφανιζόταν.

Αν και δεν μίλησε καθόλου σε αυτή τη σκηνή, οι κριτές των Όσκαρ σχολίασαν θετικά την παρουσία του.

Είχε βοηθήσει αρκετά τον Γκάρι Κούπερ, που τελικά πήρε το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου.

Ο Van Cleef θα καθιερώνονταν πλέον ως ένας από τους βαρείς και ασήκωτους των γουέστερν ή ταινιών δράσης.

Από ηθοποιός έγινε μπογιατζής

Μέχρι και τα τέλη του 1958, είχε ήδη παίξει σε πάρα πολλές τηλεοπτικές σειρές και γουέστερν.

Στο ταξίδι της επιστροφή με το αυτοκίνητο, από την Καλιφόρνια, όπου είχε πάει για τα γυρίσματα της ταινίας «Ride Lonesome», είχε μαζί την οικογένειά του.

Στη διαδρομή όμως τράκαρε και έμεινε στο νοσοκομείο ένα μήνα.

Είχε σπάσει το αριστερό του χέρι σε δύο σημεία και είχε συνθλιβεί και το αριστερό του γόνατο.

Οι γιατροί είπαν ότι δεν θα μπορούσε στο μέλλον να περπατήσει χωρίς μπαστούνι ή να ιππεύσει άλογο.

Οι πόνοι στο χέρι και το πόδι θα τον συνόδευαν σε όλη του τη ζωή.

Η ανάρρωση του πήρε καιρό και φυσικά ούτε λόγος για επιστροφή στα κινηματογραφικά πλατό.

Η ψυχολογία του Van Cleef είχε πέσει πολύ και πλέον έβρισκε διέξοδο μόνο στο ποτό, από το οποίο εθίστηκε. Έδωσε και αυτή τη μάχη και την κέρδισε.

Όταν καταπολέμησε τον αλκοολισμό, χώρισε με τη γυναίκα του Patsy Ruth Kahle και το 1960 παντρεύτηκε την Joan Miller.

Μαζί υιοθέτησαν ένα κορίτσι.

Τα χρόνια όμως ήταν δύσκολα, καθώς ο ηθοποιός ήταν μονίμως άφραγκος.

Έπαιρνε κάποιους μικρούς σε σειρές της τηλεόρασης ή ταινίες, αλλά η αμοιβή ήταν ασήμαντη και περιστασιακή.

Η γυναίκα του δούλευε στην ΙBM και ο Van Cleef έβρισκε μεροκάματα ως διακοσμητής εσωτερικού χώρου ή ακόμη και ως μπογιατζής.

Το μόνο καλό ήταν ότι είχε καταφέρει να διαψεύσει τους γιατρούς. Ήταν όμως ήδη 40 χρόνων και δεν είχε καταφέρει τίποτα ιδιαίτερο στον κινηματογράφο. Λογικά, το τρένο της τέχνης θα συνέχιζε τη διαδρομή του χωρίς αυτόν. Μόνο που εκτός από “κακός”, ήταν και πολύ σκληρός για να τα παρατήσει.

                                                           Η νέα καριέρα

Την περίοδο που όλα έδειχναν να πηγαίνουν χάλια για τον Van Cleef, η τύχη του χτύπησε την πόρτα.

Το 1965, ο ιταλός σκηνοθέτης Sergio Leone που είχε «χτυπήσει φλέβα χρυσού» με τον ηθοποιό Κλιντ Ίστγουντ, έψαχνε ένα  χαρισματικό «κακό», για να τον πλαισιώσει.

Έτσι ζήτησε από τον Lee να παίξει στην ταινία «Μονομαχία στο Ελ Πάσο», ως ο δεύτερος κυνηγός κεφαλών.

Η ταινία είχε μεγάλη επιτυχία και ο Sergio Leone τον πήρε αμέσως και στην θρυλική ταινία του 1966, «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος».

Εκεί του δόθηκε το παρατσούκλι Angel Eyes, λόγω των διαφορετικών χρωμάτων που είχε στα μάτια του.

Τα δύο αυτά έργα τον καθιέρωσαν στα σπαγγέτι – γουέστερν.

Με το προσωπικό του στυλ και τη χαρισματική του ερμηνεία, ήταν από αυτούς που διαμόρφωσαν το ύφος και έδωσαν πρεστίζ στις ταινίες του είδους.

«Έδειχνα κακός χωρίς καν να το προσπαθώ. Το κοινό με μισούσε αβίαστα μόλις με έβλεπε στην οθόνη.

Θα μπορούσα να παίξω ρόλο φορώντας ένα καλό κοστούμι, αλλά και πάλι οι άνθρωποι θα θεωρούσαν ότι είμαι σάπιος», είπε σε μια συνέντευξη.

Σημαντικοί σταθμοί στην καριέρα του ήταν επίσης η ταινία «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» και η τηλεοπτική σειρά «The Master», όπου υποδύθηκε έναν Αμερικάνο νίντζα.

Το 1974 χώρισε και τη δεύτερη γυναίκα του για να παντρευτεί δύο χρόνια αργότερα, την πιανίστρια Barbara Hevelone.

Πέθανε το Δεκέμβριο του 1989.

Ήταν 64 ετών και σίγουρα είχε πολλά ακόμη να δώσει στην τέχνη.

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: Σέρτζιο Λεόνε. Παραλίγο να αποκεφαλίσει τον «κακό». Σκηνοθέτησε «τον καλό, τον κακό και τον άσχημο», αναβίωσε το γουέστερν και έκανε διάσημο τον Κλιντ Ίστγουντ