Η σχέση του Κολοκοτρώνη με τα δένδρα και η ιστορική φράση του: «Τι έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι; Μη σε πετροβολούνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια…»

του ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Ένα από τα μεγάλα προσόντα που είχε ο Κολοκοτρώνης ήταν ότι μπορούσε να μιλήσει άμεσα και απλά στο λαό και έτσι να τον καταλαβαίνουν δίχως να χρησιμοποιεί πολλά λόγια.

Αυτό ήταν δυνατό γιατί και ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά ήταν άνθρωπος λαϊκός με ελάχιστη εγκύκλια παιδεία. Στο πλαίσιο αυτό συχνά διάνθιζε τις ομιλίες του με αστείες ιστορίες, παραμύθια, μεταφορές και παρομοιώσεις. Καθώς ο Κολοκοτρώνης ήταν πιστός χριστιανός, στη χρήση παρομοιώσεων μάλλον είχε ως πρότυπό του τον Χριστό, που στα κηρύγματά του συχνά χρησιμοποιούσε παραβολές.

Πολύ συχνά ο Κολοκοτρώνης έκανε αναφορά στη φύση και ιδιαίτερα στα δέντρα. Έτσι βλέπουμε ότι στα απομνημονεύματά του όταν ξεκινά να μιλά για τον εαυτό επισημαίνει ότι:

Εγεννήθηκα εις τα 1770. Απριλίου 3, τη Δευτέρα της Λαμπρής….Εγεννήθηκα εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνία, ονομαζόμενον Ραμοβούνιο.

Είναι επίσης γνωστή η αναφορά που έκανε σε επιστολή του στον Ιμπραήμ, την εποχή της εισβολής του στην Πελοπόννησο, στο γεγονός ότι προκειμένου να υποτάξει τους Έλληνες κατέφευγε ακόμη και στο κόψιμο των δέντρων, κάτι που ο Κολοκοτρώνης θεωρούσε απαράδεκτο.

Διαβάστε ακόμα: Πότε έκλαψε ο Κολοκοτρώνης και είπε: «Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της Ελλάδας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του». Το καθοριστικό περιστατικό στο Χρυσοβίτσι

Το Μάιο του 1825 όταν η κυβέρνηση του Κουντουριώτη απελευθέρωσε τον Κολοκοτρώνη από την Ύδρα, για να σώσει την Ελληνική Επανάσταση από τις αιγυπτιακές ορδές του Ιμπραήμ, ο Κολοκοτρώνης έδωσε μία ομιλία στο Ναύπλιο. Εκεί αναφέρθηκε στον Δεύτερο Εμφύλιο της Επανάστασης και ότι σε αυτόν παρασύρθηκε από τους κοτζαμπάσηδες του Μοριά, παρομοιάζοντας τον εαυτό μου μ’ ένα δέντρο:

Έμοιασα’ γω με το δέντρο το άγριο, που’ναι φυτρωμένο πλάι στη δημοσιά. Οι διαβάτες γυρεύουνε σ’ αυτό καταφυγή από του χειμώνα την οργή, και στα κλωνάρια του κρεμάνε τα σακούλια τους, γεμάτα από τις αδικίες και τις κλεψιές τους.

(Πηγή: Αλέξανδρος Σούτσος, Historie de la Revolution Grecque, Παρίσι, 1829, σελίδα 359).

Μερικούς μήνες πιο πριν, στη διάρκεια του φοβερού εμφυλίου πολέμου, ο Κολοκοτρώνης με λιγοστούς άνδρες του, καταδιώκονταν από τα κυβερνητικά στρατεύματα με επικεφαλής τον πρώην σύντροφό του Παπαφλέσσα, και τον Κωλέττη, στα αγαπημένα του βουνά της Αρκαδίας. Ο Γέρος τσακισμένος από το φόνο του αγαπημένου πρωτότοκου γιου του, του Πάνου, και από την προδοσία των παλιών συντρόφων του μόλις έφθασε στο χωριό Ράδο της Γορτυνίας θέλησε να ξαποστάσει για λίγο και έκατσε κάτω από μία καρυδιά. Κάποια στιγμή οι άνδρες του Κολοκοτρώνη τον είδαν να σηκώνει τα μάτια του στα κλαδιά της καρυδιάς και να της λέει:

«Τι έχεις, καρυδιά μου, και παραπονιέσαι; Μη σε πετροβολούνε τα παιδιά; Είναι γιατί έχεις τα καρύδια…»

(Πηγή: Αρκαδική Επετηρίς, 1906)

αρχική εικόνα: Wikipedia

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη στην Ύδρα εν μέσω εμφυλίου μετά την δολοφονία του γιού του. Τι είπε όταν τον απελευθέρωσαν, ενώ ο Ιμπραήμ επέλαυνε