Οι δισκογραφικές απέρριψαν τον πρώτο δίσκο των Κατσιμιχαίων. Ποιοι κορυφαίοι μουσικοί τους βοήθησαν στο ξεκίνημα. Η διπλή εμφάνιση με τον Μπομπ Ντίλαν που έδειξε τις κοινές τους αναφορές

Πηγή: “Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80”, επιμέλεια: Βασίλης Βαμβακάς

Οι μπαλάντες των Κατσιμιχαίων στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αγαπήθηκαν από ένα ευρύ κοινό λόγω της ανάμειξης στοιχείων ροκ ύφους, έντεχνου τραγουδιού και λαϊκής προφορικότητας.

Η εγκατάλειψη του επικού λυρισμού διαφοροποιούσε τους αδελφούς Κατσιμίχα από τη μουσική κληρονομιά ιδεολογικής στράτευσης.

Το χαμηλών τόνων ύφος, τόσο των ίδιων όσο και των τραγουδιών τους, τους απομάκρυνε από την έκφραση οργής και κοινωνικής καταγγελίας, άλλων συγκροτημάτων όπως οι Τρύπες.

Η ιδιαίτερη μουσική πρόταση των αδελφών Κατσιμίχα έγινε αντιληπτή πρώτα από τον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος βράβευσε το 1982 στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού στην Κέρκυρα το τραγούδι «Μια βραδιά στο λούκι».

Ωστόσο, ο πρώτος τους δίσκος, του οποίου τα τραγούδια είχαν γραφτεί από το 1976 και είχαν ακουστεί στις μπουάτ της Αθήνας, αρχικά συνάντησε την απόρριψη από τις εταιρείες.

Τελικά, το 1985, με παραγωγό τον Μανώλη Ρασούλη, ο Πάνος και ο Χάρης Κατσιμίχας μπήκαν επίσημα στη δισκογραφία με τα «Ζεστά ποτά» και βοηθούς τον Γιάννη Σπάθα και τον Νίκο Αντύπα.

Πέρα από το «Ρίτα Ριτάκι» που αποτέλεσε το πιο επιτυχημένο τραγούδι του δίσκου στο ραδιόφωνο, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι οι αδελφοί Κατσιμίχα βασικά τραγουδούσαν με μελαγχολικό, αλλά όχι μηδενικό τρόπο σύγχρονα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Ο έντονος κοινωνικός προβληματισμός των αδελφών Κατσιμίχα φανερώθηκε από τον πρώτο τους δίσκο στο τραγούδι «Φάνης», στο οποίο περιέγραψαν την ιστορία της περιθωριοποίησης ενός χρήστη ναρκωτικών χωρίς να εξιδανικεύσουν την κατάστασή του.

Η ανταπόκριση που βρήκε ο δίσκος “Ζεστά ποτά” ήταν άκρως εντυπωσιακή, καθώς πούλησε πάνω από 100.000 αντίτυπα και έγινε γρήγορα σημείο αναφοράς της περιόδου.

Οι δημιουργοί του συνέχισαν στους δυο επόμενους δίσκους τους, «Όταν σου λέω πορτοκάλι, να βγαίνεις» το 1987 και «Απρίλη Ψεύτη» το 1989, στην ίδια λίγο-πολύ κατεύθυνση.

Η αμεσότητα, το καυστικό χιούμορ και η τρυφερότητα τους έκαναν διαχρονικές επιτυχίες τραγούδια όπως τα «Μη γυρίσεις», «Νύχτωσε νύχτα», «Το κορίτσι με τα σπίρτα», «Η συνέλευση των ποντικών», «Καταγγέλλω», «Όμορφη μέρα» κ.α. Παράλληλα, σε τραγούδια όπως το «Είμαστε ακόμα εδώ» σχολίασαν πικρόχολα τις συμβολικές αναφορές της γενιάς της Μεταπολίτευσης, ενώ σε άλλες περιπτώσεις έδωσαν μια κριτική περιγραφή της σκληρότητας που διέπει τη ζωή στην Αθήνα.

Μια από τις πιο σημαντικές επιλογές των αδελφών Κατσιμίχα, που τους βοήθησαν να προσεγγίσουν το ευρύτερο μουσικόφιλο κοινό, ήταν οι συνεργασίες τους με σύγχρονους λαϊκούς και ροκ καλλιτέχνες.

Εκτός από την συμμετοχή τους σε συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα εντός και εκτός Ελλάδος, που τους έκανε ιδιαίτερα γνωστούς, συνεργάστηκαν με τον Αντώνη Βαρδή, τον Διονύση Τσακνή, τους Ζιγκ Ζαγκ, τους Τερμίτες, τους Πυξ Λαξ, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, σε τραγούδια που άφησαν την σφραγίδα τους τόσο στη δεκαετία του 1980, όσο και τη δεκαετία του 1990.

Στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 ξεκίνησαν την αναζήτηση τους στη μελοποίηση ποιημάτων, ενώ παράλληλα διασκεύασαν ξένους τραγουδοποιούς όπως τον Λούτσιο Ντάλα.

Κορυφαία στιγμή ήταν η συμμετοχή τους και στις δύο συναυλίες του Μπομπ Ντίλαν στον Λυκαβηττό το 1993, στην οποία «προδόθηκε» η σαφής υφολογική και φωνητική συγγένεια με τον μεγάλο δημιουργό.

Τα επόμενα χρόνια συνέχισαν τις ετερόκλητές συνθέσεις και συνεργασίες τους (Θάνος Μικρούτσικος, Λάκης Παπαδόπουλος, Πασχάλης, Αρλέτα, Κώστας Τουρνάς κ.α), αποδεικνύοντας την ικανότητά τους να προσαρμόζονται εύκολα στα σημαντικότερα μουσικά ακούσματα της τελευταίας τριακονταετίας.

Το 2000 τερμάτισαν τη συνεργασία τους κυκλοφορώντας το άλμπουμ «Τρύπιες Σημαίες».

Ακούστε το τραγούδι “Μη γυρίσεις” :