Η “Ματωμένη Παρασκευή” που συγκλόνισε την Μινεάπολη το 1934. Οι συγκρούσεις της αστυνομίας με απεργούς φορτηγατζήδες και η επέμβαση της εθνοφυλακής

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, τo 1934, η Μινεάπολις των ΗΠΑ σημαδεύτηκε από την μεγαλύτερη απεργία που οργάνωσαν ποτέ οι εργαζόμενοι στις μεταφορές και συγκεκριμένα στα φορτηγά. Η απεργία οργανώθηκε ξεκίνησε στις 16 Μαΐου και έληξε στις 22 Αυγούστου.

Όλο το καλοκαίρι του 1934 σημαδεύτηκε από συγκρούσεις των απεργών με την αστυνομία. Η πιο δημοφιλής στιγμή της απεργίας ήταν την Παρασκευή 20 Ιουλίου, οπού η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά των διαδηλωτών, σκοτώνοντας δυο απεργούς. Η ημέρα αυτή έμεινε στην ιστορία ως “Ματωμένη Παρασκευή”.

Το χρονικό της απεργίας

Τα συνδικάτα στην Αμερική, μετά το οικονομικό κραχ του 1929 ήταν διαλυμένα. Ενδεικτικά στη Μινεάπολις το 1920 υπήρχαν 27.000 συνδικαλισμένοι εργάτες, το 1928 ο αριθμός τους μειώθηκε στους 14.000 και τη χρονιά της απεργίας, το 1934, άγγιζε τους 7.000. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η εργοδοτική οργάνωση “Συμμαχία Πολιτών” (CA), η οποία διατηρούσε μια μαύρη λίστα εργαζομένων, όπου μέσω ενός καλά στημένου δικτύου πληροφοριοδοτών, κατέγραφε όποιον υποκινούσε απεργίες.

Η ένωση των φορτηγατζήδων, γνωστή ως Τήμστερς, μέχρι και το 1933 ήταν ένα συντηρητικό συνδικάτο που αποθάρρυνε τα μέλη του από τις κινητοποιήσεις. Η ηγεσία του είχε υπογράψει στο παρελθόν συμφωνίες με τους εργοδότες που περιόριζαν σημαντικά τα δικαιώματα των εργαζομένων. Είχε κατακερματίσει την ένωση σε επιμέρους τοπικά σωματεία προκειμένου να αποφευχθεί η συγκέντρωση μεγάλου αριθμού εργατών σε ένα συνδικάτο.

Το μπλόκο στους απεργοσπάστες

Ένα από αυτά ήταν το Σωματείο 574 στην περιοχή της Μινεάπολις. Το φθινόπωρο του 1933 είχε μόνο 75 μέλη. Ανάμεσά τους όμως υπήρχαν και πιο μαχητικοί εργάτες, που ήθελαν να αλλάξουν την ισχύουσα κατάσταση. Άρχισαν να γράφουν μέλη, όχι μόνο τους οδηγούς αλλά και τους εργαζόμενους στις αποθήκες και σε άλλες υπηρεσίες.

Οργάνωσαν την πρώτη απεργία του κλάδου στις 7 Φλεβάρη 1934 με αιτήματα την αναγνώριση του συνδικάτου και την αύξηση μισθών. Προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους απεργοσπάστες από την “Συμμαχία Πολιτών”, χρειάστηκε να οργανώσουν κινητές περιφρουρήσεις σε 67 αποθήκες.

Οι προετοιμασίες ήταν ιδιαιτέρως λεπτομερείς. Κατασκεύασαν έναν χάρτη με όλες τις αποθήκες της Μινεάπολις και στην έναρξη της απεργίας, φορτηγά και αυτοκίνητα ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης. Πήγαιναν από αποθήκη σε αποθήκη για να αποτρέψουν την απεργοσπασία. Και τα κατάφεραν.

Μέσα σε 3 ώρες οι εργάτες σε 65 από τις 67 αποθήκες είχαν αποκλείσει τις αποθήκες. Μόλις έγινε γνωστή η επιτυχία χιλιάδες οδηγοί εντάχθηκαν στο σωματείο.

Στις 30 Απριλίου 1934 οι εκπρόσωποι των εργοδοτών αρνήθηκαν να διαπραγματευτούν τα αιτήματα των απεργών και να αναγνωρίσουν το σωματείο τους. Η απάντηση των εργατών ήταν η οργάνωση της επόμενης απεργίας. Αυτή τη φορά στις 16 Μαΐου. Σε δέκα μέρες η Συμμαχία Πολιτών αποφάσισε να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις με τους απεργούς. Πράγματι, στις 25 Μαΐου εξασφαλίστηκε συμφωνία μεταξύ των δυο πλευρών και η απεργία έληξε.

Η αθέτηση της συμφωνίας

Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, ούτε το σωματείο αναγνωρίστηκε, ούτε οι μισθοί των φορτηγατζήδων αυξήθηκαν, ούτε κανένα άλλο μέτρο από όσα συμφωνήθηκαν δεν έγινε πράξη. Οι εργάτες είχαν εξαπατηθεί και προχώρησαν σε δεύτερο κύμα απεργιών από την 16η Ιουλίου.

Τέσσερις μέρες μετά, την Παρασκευή 20 Ιουλίου, σημειώθηκε η πιο μελανή σελίδα στην ιστορία της απεργίας. Έξω από μια αποθήκη, η αστυνομία πυροβόλησε άοπλους εργάτες, την ώρα που προσπαθούσαν να σταματήσουν απεργοσπάστες να δουλέψουν. Οι περισσότεροι πυροβολήθηκαν στην πλάτη.

Ο απολογισμός ήταν 67 τραυματίες και 2 νεκροί. Η ημέρα αυτή έμεινε στην ιστορία ως η “Ματωμένη Παρασκευή“. Η κηδεία των εργατών, την επομένη, μετατράπηκε σε μαζική διαδήλωση των 40.000 ατόμων.

Ο κυβερνήτης της Μινεσότα, Όλσον, κήρυξε στρατιωτικό νόμο και η εθνοφρουρά κατέβηκε στους δρόμους. Στη συνέχεια εισέβαλε στο αρχηγείο του συνδικάτου και προχώρησε σε συλλήψεις ηγετικών στελεχών.

Πολύ γρήγορα, όμως, απελευθερώθηκαν, καθώς η πόλη είχε πλημμυρίσει από εργάτες όλων των κλάδων που απεργούσαν ως ένδειξη αλληλεγγύης με τους φορτηγατζήδες. Στις 22 Αυγούστου 1934 επετεύχθη συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών. Το σωματείο αναγνωρίστηκε και οι μισθοί αυξήθηκαν.

Ήταν η πρώτη νίκη των Τίμστερ μετά από 20 χρόνια αδράνειας. Χάρη στην απεργιακή αυτή μάχη άνοιξε ο δρόμος για τον Εθνικό Νόμο Εργατικών Σχέσεων, γνωστό ως νόμο Wagner, που θεσπίστηκε το 1935 και εξασφαλίζει ορισμένα βασικά εργατικά δικαιώματα.

Πηγή χαρακτηριστικής φωτογραφίας: The Militant

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Ο κρητικός Λούης Τίκας που έγινε ηγέτης των ανθρακωρύχων στο Κολοράντο και ήρθε αντιμέτωπος με τους παραστρατιωτικούς των Ροκφέλερ. Η απεργία στα ορυχεία κατέληξε σε αιματοχυσία

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Απόρρητο: Η σύγκρουση δύο φίλων. Ο εργάτης πιάνει τον αστυνομικό και του φωνάζει: «Εμπρός χτύπησε με, τι περιμένεις;». Ήταν οι καλύτεροι φίλοι στο σχολείο. Πώς αντέδρασε ο άνδρας των ΜΑΤ