Η “Ιαπωνική Ατλαντίδα” και η διαμάχη των επιστημόνων για την υποθαλάσσια πυραμίδα που εντόπισε τυχαία ένας δύτης. Η θεωρία για τον χαμένο πολιτισμό των Μου

Το 1986, λίγα χιλιόμετρα μακρυά από το νησί Γιοναγκούνι της Ιαπωνίας, ένας δύτης που εξερευνούσε την περιοχή ανακάλυψε τυχαία έναν παράξενο υποθαλάσσιο πέτρινο σχηματισμό

Ένα υποθαλάσσιο μνημείο σε μορφή πυραμίδας, ύψους 50 μέτρων, το οποίο προκάλεσε ιδιαίτερους προβληματισμούς στην επιστημονική κοινότητα. Ορισμένοι ερευνητές έκαναν λόγο για μια ανθρώπινη κατασκευή που αποδεικνύει την ύπαρξη ενός αρχαίου θρυλικού πολιτισμού, ενώ άλλοι επέμεναν ότι πρόκειται για ένα φυσικό γεωλογικό φαινόμενο.

Η θεωρία για την χαμένη ήπειρο των Μου

Το Γιοναγκούνι (Yonaguni Jima) είναι ένα νησί που βρίσκεται κοντά στο νότιο άκρο του αρχιπελάγους Ρίου Κίου της Ιαπωνίας, περίπου 120 χιλιόμετρα από την ανατολική ακτή της Ταϊβάν. Το 1986, ένας δύτης προσπαθώντας να βρει το καταλληλότερο σημείο για την παρατήρηση των σφυροκέφαλων καρχαριών, αντίκρισε έναν ασυνήθιστο πέτρινο όγκο.

Η πέτρινη κατασκευή είχε τη μορφή βαθμιδωτής πυραμίδας, το ύψος της οποίας ξεπερνούσε τα πενήντα μέτρα, ενώ το πλάτος της έφτανε τα είκοσι μέτρα. Αμέσως μετά την ανακάλυψή της, ο Μασαάκι Κιμούρα, γεωλόγος στο Πανεπιστήμιο Θετικών Επιστημών του Ρίου Κίου της Ιαπωνίας, αφιέρωσε δύο δεκαετίες στην έρευνα του υποθαλάσσιου αυτού μυστηρίου. Ο Κιμούρα διατύπωσε την άποψη για μια τεχνητή πυραμίδα, λέγοντας μάλιστα πως οι πολυάριθμες γωνίες του μνημείου, οι τρύπες που έχουν τοποθετηθεί στρατηγικά και τα σκαλισμένα τρίγωνα είναι σημάδια ανθρώπινης παρέμβασης.

Ο ίδιος υποστήριξε πως το μνημείο “Γιοναγκούνι” είναι το μοναδικό διασωθέν από την χαμένη ήπειρο των Μου, ενός θρυλικού πολιτισμού που βυθίστηκε στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η θεωρία του Κιμούρα υποστηρίχθηκε από αρκετούς ερευνητές, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας έχει κατατάξει την ύπαρξη αυτού του πολιτισμού στα πλαίσια της ψευδοαρχαιολογίας.

Το υποθαλάσσιο μυστήριο ως φυσικό γεωλογικό φαινόμενο

Το 1991, ο Ρομπερτ Σοχ (Robert M. Schoch), καθηγητής Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, ύστερα από σχετική έρευνα δήλωσε πως ο υποθαλάσσιος σχηματισμός εξηγείται επιστημονικά. Με βάση τις αρχές της γεωλογίας και της κλασσικής στρατογραφίας για αμμόλιθους, εξήγησε πως οι αμμόλιθοι έχουν την τάση να σπάνε κατά μήκος των επιπέδων τους και να δημιουργούν τέλειες ευθείες.

Εκτός από τον Σοχ και άλλοι επιστήμονες εξήγησαν την υποθαλάσσια πυραμίδα ως φυσικό γεωλογικό φαινόμενο. Μεταξύ άλλων επιχειρηματολόγησαν πως πρόκειται για μια δομή που συνδέεται με έναν συμπαγή βράχο και όχι για ξεχωριστές κατασκευές, κάτι που θα δήλωνε ανθρώπινη δραστηριότητα.

Στην προσπάθειά τους να αντικρούσουν τη θεωρία του Κιμούρα, εξηγούν πως οι τρύπες σε στρατηγικά σημεία του “Γιοναγκούνι” δημιουργήθηκαν από ισχυρά θαλάσσια ρεύματα που χτυπούσαν τον βράχο για χρόνια, ενώ οι γραμμές μικρότερων οπών πολύ πιθανόν να σχηματίστηκαν από θαλάσσια πλάσματα.

Ακριβής χρονολόγηση του υποθαλάσσιου ευρήματος δεν έχει υπάρξει, ωστόσο οι περισσότερες εκτιμήσεις των αρχαιολόγων θεωρούν πως το “Γιοναγκούνι” είναι τουλάχιστον 5.000 ετών. Λιγότερο δημοφιλείς εκτιμήσεις χρονολογούν την “γέννηση” του μνημείου στην εποχή των παγετώνων, τουλάχιστον 10.000 πριν.

Μέχρι σήμερα η επιστημονική κοινότητα παραμένει διχασμένη, καθώς καμία από τις δυο θεωρίες δεν έχει αποδειχθεί επισήμως. Πάντως, όλοι αποδέχονται πως η περαιτέρω έρευνα θα δώσει φως στην υπόθεση. Ωστόσο, αυτό εξαρτάται από την πρωτοβουλία μεμονωμένων επιστημόνων ή ομάδων ερευνητών, καθώς καμία από τις αρμόδιες κυβερνητικές ομάδες δεν έχουν ερευνήσει την περιοχή ούτε έχουν πραγματοποιήσει έργα συντήρησης.

Ο Οργανισμός Πολιτιστικών Υποθέσεων της Ιαπωνικής κυβέρνησης, μάλιστα, δεν έχει αναγνωρίσει τα υποθαλάσσια ερείπια ως σημαντική πολιτιστική ιδιοκτησία.

Πηγή χαρακτηριστικής φωτογραφίας: Mysterious Trip