ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ποια ήταν η “αλέα του έρωτα και του θανάτου” στο Σανατόριο της Θεσσαλονίκης. Ο έρωτας στα χρόνια της φυματίωσης

Ποια ήταν η “αλέα του έρωτα και του θανάτου” στο Σανατόριο της Θεσσαλονίκης. Ο έρωτας στα χρόνια της φυματίωσης
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Τις δεκαετίες 1920 – 1950, η φυματίωση θέριζε στην Ελλάδα. Καθώς δεν υπήρχε φαρμακευτική θεραπεία, οι επιστήμονες αναζήτησαν εναλλακτικούς τρόπους για να περιορίσουν την μετάδοση της ασθένειας.
Έτσι, κατέληξαν να δημιουργήσουν σανατόρια στις ορεινές περιοχές της χώρας, για να ωφεληθούν οι ασθενείς από τις ευεργετικές ιδιότητες “του βουνού”. Ένα από αυτά ήταν και το σανατόριο του Ασβεστοχωρίου, 13 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Ειδοποιός διαφορά με τα υπόλοιπα σανατόρια της χώρας, ήταν ότι στο Ασβεστοχώρι, οι περισσότεροι ασθενείς ήταν νέοι σε ηλικία. Οι δυσκολίες, όπως και στα περισσότερα σανατόρια, ήταν πολλές. Από την καταναγκαστική απομόνωση και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης μέχρι τον καθημερινό θάνατο.
Μοναδικό αντίδοτο των φυματικών νέων ήταν ο έρωτας. Σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσουν το μερίδιό τους από τις χαρές  της ζωής, όσο ακόμη ήταν ζωντανοί, οι νέοι ασθενείς φλέρταραν και σύναπταν ερωτικούς δεσμούς, ενώ μερικοί έφτασαν και να παντρευτούν.

Ασθενείς στο σανατόριο Ασβεστοχωρίου

Η αλέα του έρωτα και του θανάτου

Η κ. Μπούσδα που νοσηλεύτηκε στο Ασβεστοχώρι, περιέγραψε στην Μηχανή του Χρόνου: “όταν έρχονταν τα άρρωστα κορίτσια από την Κομοτηνή, από την Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο, το Κιλκίς, γνώριζαν ή συνειδητοποιούσαν αργότερα ότι δεν θα γυρίσουν πίσω. Έτσι έκαναν δεσμό με όποιο παλικάρι ταίριαζαν”

Οι ασθενείς που έζησαν μέσα στο σανατόριο του Ασβεστοχωρίου, είχαν δημιουργήσει με ξεχωριστή κοινωνία που αγωνιζόταν να ζήσει κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις και τις στατιστικές. Είχαν πάθος για ζωή και γι΄ αυτό είχαν ονομάσει ένα μονοπάτι “αλέα του έρωτα και του θανάτου”. Ο ιστορικός  Γιάννης Καλλιαρέκος, μας εξηγεί:

“Στην περίφημη αλέα του έρωτα και του θανάτου, περπατούσαν οι ασθενείς για να φλερτάρουν. Εκεί έρχονταν σε επαφή οι άντρες με τις γυναίκες. Αυτός ο δρόμος όμως, κατέληγε στο νεκροθάλαμο. Γι’ αυτό και ονομάστηκε και “αλέα του θανάτου”. Βέβαια ο νεκροθάλαμος δεν επηρέασε τους ασθενείς, γιατί ήταν αρκετά εξοικειωμένοι με το θάνατο, αφού αποτελούσε την καθημερινότητα του σανατορίου“

Κάποιοι έφτασαν και να παντρευτούν

Οι γονείς της Σοφίας Σκουλίδη, γνωρίστηκαν στο σανατόριο, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια, αψηφώντας τον κίνδυνο του θανάτου. Η ίδια μας περιέγραψε:

“Ο πατέρας μου ήρθε και αυτός σαν άρρωστος στο σανατόριο. Αλλά όχι σαν φυματικός, καθώς είχε κάτι σαν υγρά πλευρίτιδα. Η μητέρα μου δούλευε εργάτρια σε ένα εργοστάσιο, που έφτιαχνε κορδόνια στη Θεσσαλονίκη και αρρώστησε ακριβώς μετά την κατοχή. Εισήχθη στο σανατόρια σε ηλικία 17 ετών. Γνωρίστηκαν στην αλέα του έρωτα και του θανάτου. Αγαπήθηκαν και όταν η μητέρα μου έγινε καλά παντρεύτηκαν”.

Οι γονείς της Σοφίας Σκουλίδη, Ανδρέας και Φωτίκα, γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν στο σανατόριο

Λίγο καιρό αργότερα, γεννήθηκε και η ίδια. Μάλιστα θυμάται από τη μητέρα της ότι δεν άφησε ποτέ να πιεί νερό από το ποτήρι της, ούτε να φάει από το πιρούνι της.

Πάντα της έλεγε “πάρε ένα καθαρό“. Ήταν αποτέλεσμα του φόβου και της απειλής με την οποία έζησε στην ζωή της.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΤΗΝ "ΜΤΧ"
Που βρισκόταν η “Φυματιούπολη” της Θεσσαλονίκης που δημιουργήθηκε από πρώην ασθενείς. Ζούσαν στιγματισμένοι σε παραπήγματα, έκαναν οικογένειες και έχτισαν σχολεία

Ειδήσεις σήμερα:

Ακολουθήστε την mixanitouxronou.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε τις σημαντικότερες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στη mixanitouxronou.gr