Ποια ήταν η “αλέα του έρωτα και του θανάτου” στο Σανατόριο της Θεσσαλονίκης. Ο έρωτας στα χρόνια της φυματίωσης

Έτσι, κατέληξαν να δημιουργήσουν σανατόρια στις ορεινές περιοχές της χώρας, για να ωφεληθούν οι ασθενείς από τις ευεργετικές ιδιότητες “του βουνού”. Ένα από αυτά ήταν και το σανατόριο του Ασβεστοχωρίου, 13 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Ειδοποιός διαφορά με τα υπόλοιπα σανατόρια της χώρας, ήταν ότι στο Ασβεστοχώρι, οι περισσότεροι ασθενείς ήταν νέοι σε ηλικία. Οι δυσκολίες, όπως και στα περισσότερα σανατόρια, ήταν πολλές. Από την καταναγκαστική απομόνωση και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης μέχρι τον καθημερινό θάνατο.

Μοναδικό αντίδοτο των φυματικών νέων ήταν ο έρωτας. Σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσουν το μερίδιό τους από τις χαρές  της ζωής, όσο ακόμη ήταν ζωντανοί, οι νέοι ασθενείς φλέρταραν και σύναπταν ερωτικούς δεσμούς, ενώ μερικοί έφτασαν και να παντρευτούν.

Οι ασθενείς που έζησαν μέσα στο σανατόριο του Ασβεστοχωρίου, είχαν δημιουργήσει με ξεχωριστή κοινωνία που αγωνιζόταν να ζήσει κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις και τις στατιστικές. Είχαν πάθος για ζωή και γι΄ αυτό είχαν ονομάσει ένα μονοπάτι “αλέα του έρωτα και του θανάτου”. Ο ιστορικός  Γιάννης Καλλιαρέκος, μας εξηγεί:

“Στην περίφημη αλέα του έρωτα και του θανάτου, περπατούσαν οι ασθενείς για να φλερτάρουν. Εκεί έρχονταν σε επαφή οι άντρες με τις γυναίκες. Αυτός ο δρόμος όμως, κατέληγε στο νεκροθάλαμο. Γι’ αυτό και ονομάστηκε και “αλέα του θανάτου”. Βέβαια ο νεκροθάλαμος δεν επηρέασε τους ασθενείς, γιατί ήταν αρκετά εξοικειωμένοι με το θάνατο, αφού αποτελούσε την καθημερινότητα του σανατορίου“

Κάποιοι έφτασαν και να παντρευτούν

Οι γονείς της Σοφίας Σκουλίδη, γνωρίστηκαν στο σανατόριο, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια, αψηφώντας τον κίνδυνο του θανάτου. Η ίδια μας περιέγραψε: