Η “άγνωστη” Παναγία των Παρισίων. Που βρίσκεται η είσοδος με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ και τον Σατανά που ζυγίζουν ψυχές

Η Παναγία των Παρισίων θεωρείται ο σπουδαιότερος μητροπολιτικός χριστιανικός ναός και ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της γαλλικής γοτθικής αρχιτεκτονικής.

Έχει κλείσει περισσότερα από 850 χρόνια ζωής και η ιστορία της εντυπωσιάζει. Στο εσωτερικό του έχουν γίνει δεκάδες βασιλικοί γάμοι, η χειροτονία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη ως αυτοκράτορα της Γαλλίας, η στέψη του Ερρίκου ΣΤ΄της Αγγλίας ως βασιλιά της Γαλλίας, αλλά και οι νεκρώσιμες ακολουθίες των γάλλων προέδρων Σαρλ ντε Γκωλ και Φρανσουά Μιτεράν.

Η κατασκευή

Οι εργασίες κατασκευής της άρχισαν το 1163, όταν στον βασιλικό θρόνο ήταν ο Λουδοβίκος Ζ της Γαλλίας και πάπας ήταν ο Αλέξανδρος Γ. Σύμφωνα με τοπικό θρύλο η πρώτη πέτρα που σήμανε την αρχή της οικοδόμησης του ναού είχε μήκος 130 μέτρα και πλάτος 48 μέτρα. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε το 1345, κάτι που σημαίνει ότι χρειάστηκαν σχεδόν 200 χρόνια για να ανοίξουν οι πύλες του ναού στους πιστούς. Ήταν ένα τεράστιο έργο που χρειαζόταν έναν νέο αστικό σχεδιασμό για ολόκληρη την περιοχή. Καλύπτει μια επιφάνεια 4.800 τετραγωνικών μέτρων και έχει 35 μέτρα ύψος. Έχει χώρο για περισσότερους από 6 χιλιάδες ανθρώπους και η μεγαλύτερη από τις 4 καμπάνες της ζυγίζει 13.000 κιλά.

Το Νοτρ Νταμ, όπως αλλιώς είναι γνωστός ο ναός, χτίστηκε κοντά στον ποταμό Σηκουάνα, στο σημείο όπου πριν βρισκόταν ο ναός Σεντ-Ετιέν. Όταν ο Μορίς ντι Σάλι εξελέγη επίσκοπος του Παρισιού το 1160, πρότεινε την κατεδάφιση του Σεντ-Ετιέν και την ανακατασκευή ενός ναού που θα ήταν αφιερωμένος στην Παναγία.

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Λουδοβίκου XIV και του Λουδοβίκου XV, ο καθεδρικός ναός υποβλήθηκε σε πολλές αλλαγές, ώστε να ταιριάζει με το ύφος της εποχής. Το ιερό αναδιοργανώθηκε και πολλά από τα παράθυρα του 12ου και του 13ου αιώνα που ήταν κατασκευασμένα από βιτρό αντικαταστάθηκαν με απλό γυαλί για να φέρουν περισσότερο φωτισμό στην εκκλησία. Ένας πυλώνας στην κύρια πόρτα του ναού κατεδαφίστηκε για να διευρυνθεί η είσοδος. 

Την μετέτρεψαν σε αποθήκη τροφίμων

Η γαλλική επανάσταση ήταν μια από τις πιο καταστροφικές περιόδους για τον ναό. Οι εξεγερμένοι αποκεφάλισαν 28 αγάλματα βιβλικών βασιλιάδων που βρίσκονταν στο εσωτερικό του ναού, καθώς νόμιζαν ότι αναπαριστούσαν γάλλους βασιλιάδες. Με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να δείξουν την αντίθεσή του στην μοναρχία. Πολλά από τα κεφάλια των αγαλμάτων βρέθηκαν σε ανασκαφές το 1977 και μεταφέρθηκαν στο Εθνικό Μεσαιωνικό Μουσείο της Γαλλίας.

Διέλυσαν επίσης, πολλά ακόμη αγάλματα με εξαίρεση ένα της Παναγίας και το αρχικό κωδωνοστάσιο του ναού. Μετονόμασαν την Παναγία των Παρισίων σε Ναό της Λογικής και αντικατέστησαν πολλά από τα αγάλματα της Παναγίας με αγάλματα της θεάς Ελευθερίας. Λίγο αργότερα χρησιμοποιούσαν τον ναό ως αποθήκη κρασιών και τροφίμων.

Μετά την γαλλική επανάσταση υπογράφηκε το “Κονκορδάτο του 1801″, μια συμφωνία μεταξύ του Πάπα και του γαλλικού Κράτους, στην οποία εδραιώθηκε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ως η πλειοψηφική εκκλησία της Γαλλίας. Ήταν ουσιαστικά μια εθνική συμφιλίωση μεταξύ επαναστατών και Καθολικών. Με την υπογραφή της συμφωνίας η Παναγία των Παρισίων επέστρεψε στα χέρια των Καθολικών.

Στο κατεστραμμένο εσωτερικό της Παναγίας των Παρισίων ο Ναπολέων Βοναπάρτης στέφθηκε “αυτοκράτορας των Γάλλων” στις 2 Δεκεμβρίου 1804, ενώ μερικά χρόνια αργότερα στο εσωτερικό του ναού παντρεύτηκε την Μαρία Λουίζα, δούκισσα της Πάρμας.

Οι πολύχρονες προσπάθειες αναστήλωσης

Ο ναός παρέμενε παραμελημένος μέχρι που ο Βίκτορ Ουγκώ δημοσίευσε το μυθιστόρημά του με τίτλο η “Παναγία των Παρισίων” το 1831. Η υπόθεση μεταφέρθηκε με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο το 1939. Ο ναός έγινε μόδα και έτσι ανατέθηκε στον γάλλο αρχιτέκτονα Εζέν Βιολέ-λε-Ντυκ η ανακαίνισή του. Τα έργα διήρκεσαν σχεδόν 25 χρόνια. Μετέφερε κάποια παλιά γλυπτά που είχαν διασωθεί σε μουσεία της πόλης και τα αντικατέστησε με νέα.  Δημιουργήθηκαν νέες τοιχογραφίες στο εσωτερικό, κατασκευάστηκε νέο σκευοφυλάκιο και κωδωνοστάσιο αντικαταστάθηκε. Προστέθηκαν επίσης γλυπτά γκαργκόιλ, τα οποία αναπαριστούσαν δαίμονες. Τα γκαργκόιλ κατασκευάζονταν για να αποτρέψουν το νερό της βροχής να έρθει σε επαφή με την τοιχοποιία, ώστε να προστατευτεί ο ναός από την υγρασία.

Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο ναός στάθηκε σχεδόν αλώβητος με ελάχιστα σημάδια από σφαίρες. Στις 26 Αυγούστου 1944 δεκάδες πιστοί συγκεντρώθηκαν στον ναό για να γιορτάσουν την απελευθέρωση από τους Ναζί και να ευχαριστήσουν τον Θεό. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκολ.

Περίπου είκοσι χρόνια αργότερα το 1963 άρχισε η μεγάλη επιχείρηση καθαρισμού της πρόσοψης του ναού. Μετά από πολλούς αιώνες απέκτησε και πάλι το αρχικό του χρώμα.

Όμως, η αυξημένη ατμοσφαιρική ρύπανση στο Παρίσι του 19ου και 20 αιώνα επιτάχυνε τη διάβρωση των διακοσμητικών στοιχείων του εξωτερικού του ναού, ενώ η πέτρα αποχρωματίστηκε. Κάποια γκαργκόιλ καταστράφηκαν. Το 1991 άρχισαν νέα έργα αποκατάστασης του εξωτερικού, χωρίς όμως να αλλάξουν την αρχιτεκτονική του μνημείου.

Το 2018 η γαλλική κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι θα έδινε 50 εκατομμύρια δολάρια για έργα συντήρησης και επιδιορθώσεις, αλλά η Αρχιεπισκοπή του Παρισιού είχε υπολογίσει ότι χρειάζονταν περισσότερα από 185 εκατομμύρια δολάρια.

Η μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στις 15 Απριλίου 2019, επιδείνωσαν την κατάσταση και προκάλεσε μεγάλες καταστροφές και στο εσωτερικό, που ίσως χρειαστούν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν και πολλές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.

Μέχρι τώρα περισσότερα από 14 εκατομμύρια άτομα επισκέπτονται τον ιστορικό ναό κάθε χρόνο.

Διαβάστε επίσης στην ΜτΧ: Όταν το Νεκροτομείο στο Παρίσι ήταν τουριστικό αξιοθέατο ισάξιο του Άιφελ και τα πτώματα εκτίθονταν για να τα αναγνωρίσουν και να τα κουτσομπολέψουν!