Η πτώση μου ήταν τόσο εκκωφαντική όσο και η άνοδός μου. Ζήτησα να γίνω στάχτες και να χαθώ… Μια σκέψη για την Κάλλας

Ανέκαθεν προτιμούσα το ρήμα «Καίγομαι» από το ρήμα «Διαρκώ» και το αποτέλεσμα ήταν να μείνω αθάνατη.

Tι σημασία έχει αν αυτοκτόνησα; Ζήτησα να γίνω στάχτες και να χαθώ. Η πτώση μου ήταν τόσο εκκωφαντική όσο και η άνοδός μου.

Ένα βράδυ στο Ντάλας, κατά τη διάρκεια της τρέλας της Λουτσία, ένα μι μπεμόλ αρνήθηκε να με υπακούσει.

Μεθυσμένη από τον θυμό μου, με την αυλαία που δεν είχε προλάβει καλά καλά να πέσει, τραγούδησα πέντε φορές στη συνέχεια τη νότα που επαναστατούσε.

Ήταν σημάδι ότι οι θεοί μ’ εγκατέλειψαν. Ή όπως είπε ο Υves Saint Laurent: «Οι θεοί έπλητταν κι ανακάλεσαν τη φωνή τους».

Maria Callas του Γιώργου Πανόπουλου από την Οδό Πανός

«Είναι πολύ παράξενο συναίσθημα να είμαι ζωντανός μύθος, ενώ βρίσκομαι ακόμη στη γη. Ίσως θα ήταν καλύτερο, αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θαυμάζουν τη φωνή μου, αποφάσιζαν να με θεωρούν αθάνατη μετά τον θάνατό μου. Αν γινόταν αυτό, θα καθόμουν πάνω σε κάποιο σύννεφο, θα κοίταζα κάτω και θα απολάμβανα το θέαμα αντί να κάθομαι και να ανησυχώ, αν θα καταφέρω να βγάλω τις ψηλές μου νότες».