Η πραγματική ιστορία που ενέπνευσε τη “Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν”. Η μάνα που όντως έχασε τα τρία της παιδιά στο μέτωπο. Οι βετεράνοι που είδαν την ταινία έπαθαν μετατραυματικό σοκ

Όταν το 1998 προβλήθηκε για πρώτη φορά η ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, “Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν”, ο κόσμος συγκλονίστηκε από την ιστορία, τη βία του πολέμου και τον άμεσο τρόπο με τον οποίο την απέδωσε ο σκηνοθέτης.

Βετεράνοι πολέμου που παρακολούθησαν την ταινία, σχολίασαν ότι ήταν η πιο ρεαλιστική απεικόνιση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που είχαν δει.

Πολλοί χρειάστηκε να αποχωρήσουν απ’ τις αίθουσες στη μέση του έργου, ενώ σύμφωνα με έρευνες, αυξήθηκαν απότομα τα επεισόδια μετατραυματικού σοκ σε όσους από τους θεατές είχαν ζήσει κάποιον πόλεμο.

Η ιστορία περιγράφεται τέλεια από τον τίτλο.

Μία ομάδα στρατιωτών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ξεκινούν μία επικίνδυνη αποστολή, να βρουν τον χαμένο στρατιώτη Τζέιμς Ράιαν.

Η οικογένεια Ράιαν είχε τέσσερις γιους, οι τρεις απ’ τους οποίους σκοτώθηκαν στον πόλεμο.

Ο τέταρτος είχε ακόμα ελπίδες ότι θα είναι ζωντανός, γι’ αυτό και ο Στρατηγός Μάρσαλ του υπουργείου Πολέμου, έδωσε εντολή να σωθεί και να επιστραφεί σώος στην οικογένειά του, ώστε η μάνα να μη θρηνήσει νεκρά όλα της τα παιδιά.

Πηγή έμπνευσης για το σενάριο του Ρόμπερτ Ρόντατ ήταν μία πραγματική ιστορία.

Οι αδελφοί Νίλαντ ήταν τέσσερα αδέλφια που γεννήθηκαν στη Νέα Υόρκη και πολέμησαν στον Β΄ Παγκόσμιο.

Τρεις απ’ τους αδελφούς Νίλαντ πέθαναν με διαφορά λίγων ημερών.

Στις 20 Μαΐου 1944 σκοτώθηκε ο μεγαλύτερος, ο Έντουαρντ, όταν καταρρίφθηκε το αεροσκάφος του.

Στις 6 Ιουνίου πέθανε ο Ρόμπερτ σε μάχη στη Γαλλία και την επόμενη μέρα, τον ακολούθησε ο Πρέστον.

Απέμενε μόνο ο μικρότερος, ο Φρέντερικ, που στάλθηκε πίσω στην οικογένειά του, όπως όριζε και ο νόμος για τους μοναδικούς επιζώντες, έτσι ώστε να μην ξεκληριστεί η οικογένεια.

Το “μίσος” προς τον Ματ Ντέιμον και η φανταστική ιστορία

Πριν αρχίσουν τα γυρίσματα, ο Σπίλμπεργκ ζήτησε από τους ηθοποιούς που θα υποδύονταν τους οχτώ στρατιώτες της ομάδας διάσωσης, να περάσουν μία βδομάδα ως πραγματικοί στρατιώτες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τους καθοδηγούσε ένας στρατιωτικός, που τους ανάγκαζε να περπατάνε δεκάδες χιλιόμετρα μες τη βροχή, κουβαλώντας βαρείς εξοπλισμούς, να κοιμούνται στο ύπαιθρο με την υγρασία, με ελάχιστο φαγητό και μηδαμινή ξεκούραση.

Μετά από μια βδομάδα, ένιωθαν ότι είχαν αντιληφθεί έστω και σε ένα πολύ μικρό ποσοστό, τις κακουχίες του πολέμου.

Ο μοναδικός απ’ τους πρωταγωνιστές που δεν συμμετείχε ήταν ο Ματ Ντέιμον, που υποδυόταν τον στρατιώτη Τζέιμς Ράιαν. Ο Σπίλμπεργκ ήθελε να δημιουργήσει στους υπόλοιπους ηθοποιούς την αίσθηση εκνευρισμού και αδικίας, έτσι ώστε να βγει καλύτερα και στην οθόνη. Το ερώτημα της ομάδας που θα τον έσωζε ήταν αυτονόητο: γιατί να κινδυνεύσουν οκτώ ζωές, και συγκεκριμένα οι δικές τους, για να σωθεί μία;

Το ερώτημα βασανίζει και τους θεατές ειδικά καθώς βλέπουν τα μέλη της ομάδας διάσωσης να εξολοθρεύονται, ο ένας μετά τον άλλο.

Αν και ο χαρακτήρας του Ντέιμον υπάρχει ακόμα και στον τίτλο της ταινίας, αργεί να εμφανιστεί στην οθόνη.

Η πρώτη φορά που μιλάει και οι θεατές τον γνωρίζουν καλύτερα είναι σε μια ανάπαυλα του πολέμου, όταν συζητά με τον Τζον Μίλερ, τον αρχηγό της ομάδας διάσωσης που υποδύεται ο Τομ Χανκς.

Ο Ντέιμον εξιστορεί την τελευταία φορά που ήταν μαζί με τα αδέρφια του:

“Μια νύχτα, δύο απ’ τους αδελφούς μου ήρθαν και με ξύπνησαν στη μέση της νύχτας και είπαν ότι είχαν να μου κάνουν μια έκπληξη. Με πήγαν στην αποθήκη και εκεί ήταν ο μεγαλύτερος αδερφός μου, ο Νταν, με την Άλις, την Άλις Τζαρντίν.

Δηλαδή, φαντάσου ένα κορίτσι που έπεσε απ’ το δέντρο της ασχήμιας και χτύπησε κάθε κλαδί που βρήκε στο δρόμο.

Και ο Νταν της έχει βγάλει την μπλούζα και προσπαθεί να βγάλει το σουτιέν και ξαφνικά ο Σον φωνάζει: “Ντάνι, είσαι ένας σωστός νεαρός άντρας, μην το κάνεις”!

Το ακούει η Άλις Τζαρντίν, φωνάζει και αρχίζει να τρέχει, αλλά η μπλούζα είναι ακόμα γύρω απ’ το κεφάλι της. Πέφτει πάνω στον τοίχο και λιποθυμά.

Και τώρα ο Ντάνι είναι θυμωμένος με εμάς. Έρχεται καταπάνω μας, αλλά την ίδια στιγμή, η Άλις είναι λίγο πιο δίπλα λιπόθυμη. Πρέπει να την ξυπνήσει.

Οπότε την αρπάζει από το πόδι και την τραβάει. Ταυτόχρονα, πιάνει και ένα φτιάρι.

Πάει προς τον Σον και ο Σον του λέει “γιατί προσπαθείς να με χτυπήσεις; Χάρη σου έκανα!”. Και αυτό εξαγριώνει τον Ντάνι ακόμα πιο πολύ.

Προσπαθεί να κουνήσει το φτυάρι, αλλά το χάνει. Του φεύγει απ’ το χέρι και χτυπά ένα φανάρι κηροζίνης. Εκρήγνυται και η αποθήκη κοντεύει να τυλιχτεί στις φλόγες.

Αυτό ήταν. Αυτή ήταν η τελευταία.. ο Νταν έφυγε την επόμενη μέρα. Αυτή ήταν η τελευταία νύχτα που ήμασταν και οι τέσσερις μαζί. Ήταν πριν από δύο χρόνια”.

Η ιστορία του Ντέιμον ήταν εξ’ ολοκλήρου δική του ιδέα.

Αυτοσχεδίασε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων και ο Σπίλμπεργκ αποφάσισε να την κρατήσει στην ταινία.

Οι συντελεστές σχολίασαν ότι είχε σοβαρές ελλείψεις στη δομή, αλλά ο σκηνοθέτης σχολίασε ότι ακριβώς αυτή η φυσικότητα ήταν που θα έδινε παραπάνω συναίσθημα στην σκηνή.

Όπως αποδείχθηκε, ο Σπίλμπεργκ ήξερε τι έκανε.

Η ταινία κέρδισε πέντε Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και του καλύτερου σκηνοθέτη.

Πηγή αρχικής φωτογραφίας: Wikipedia

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”: «Η γυναίκα μου «αερίζονταν» στον ύπνο της τόσο δυνατά που ξύπναγε και η ίδια». Οι αυτοσχεδιασμοί του Ρόμπιν Γουίλιαμς στην ταινία «Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ» που έκαναν ακόμα και τον κάμεραμαν να ξεσπάσει στα γέλια.