Η πόλη – σύνορο ανατολής και δύσης στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έγινε γνωστή από το πέτρινο γεφύρι και μία τεράστια σφαγή (drone)

Τον 1ο αιώνα μ.Χ. το Βίσεγκραντ ήταν το φυσικό σύνορο μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στους αιώνες που ακολούθησαν, η πόλη πέρασε από τα χέρια διαφορετικών λαών, έως ότου καταλήξει σήμερα να αποτελεί κομμάτι της Βοσνίας Ερζεγοβίνης. Σε όλες τις φάσεις της ιστορίας του αυτό που δεν άλλαξε ήταν η στρατηγική σημασία του Βίσεγκραντ.

Ο ποταμός Δρίνος που το διασχίζει ευνοούσε το εμπόριο και τις μετακινήσεις.

Στο Μεσαίωνα, το Βίσεγκραντ ανήκε στο Μεγάλο Πριγκιπάτο της Ράσκας, δηλαδή το μετέπειτα Σερβικό κράτος. Στα τέλη του 14ου αιώνα πέρασε για λίγο στην κυριότητα του βασιλείου της Βοσνίας, μέχρι που το 1454, ένα χρόνο μετά την άλωση της Πόλης, το κατέλαβε ο Οσμάν Πασάς.

Το προσάρτησε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια εκεί χτίστηκε το σήμα κατατεθέν της πόλης: η διάσημη γέφυρα του Δρίνου

Το γεφύρι χτίστηκε κατά την επταετία 1571-1577 από τον μεγάλο βεζύρη Σοκολού Μεχμέτ Πασά και ενώνει τον ομώνυμο ποταμό. Είναι από τα κυριότερα τουριστικά θέλγητρα της ευρύτερης περιοχής.

Χαρακτηριστικό δείγμα οθωμανικής μνημειακής αρχιτεκτονικής, έχει μήκος 179,5 μέτρα και αποτελείται από 11 πετρόκτιστα τόξα. Διατηρείται μέχρι σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση και μάλιστα το 2007 συμπεριλήφθηκε στην λίστα με τα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Οι σφαγές

Η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της πόλης γράφτηκε το 1992. Ήταν η περίοδος των εμφυλίων συρράξεων στη Γιουγκοσλαβία.

Στις 6 Απριλίου 1992 ο Γιουγκοσλαβικός Στρατός μετά από ολιγοήμερες συγκρούσεις κατέλαβε την πόλη. Αφού πήρε υπό τον έλεγχό τους τα κυβερνητικά κτίρια, σχημάτισε το Σερβικό Δήμο του Βίσεγκραντ. Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα, ο στρατός εγκατέλειψε την πόλη και άφησε τους ντόπιους στα χέρια των Σέρβων. Κάποιοι απλοί πολίτες, άλλοι αστυνομικοί και μέλη παραστρατιωτικών οργανώσεων, ξεκίνησαν να δολοφονούν Βόσνιους.

Αρκετοί εκτελέστηκαν πάνω στη γέφυρα και τα πτώματά τους πετάχτηκαν στον ποταμό. Άλλοι δολοφονήθηκαν στα σοκάκια της πόλης.

Δεκάδες γυναίκες και μικρά κορίτσια έπεσαν θύματα βιασμού, ενώ οι περιουσίες τους λεηλατήθηκαν. Τα τζαμιά καταστράφηκαν ολοσχερώς. Πολλοί από τους Βόσνιους που δε δολοφονήθηκαν, συνελήφθησαν και κρατήθηκαν σε διάφορα σημεία, υπό απάνθρωπες συνθήκες. Τους επιβάλλονταν καταναγκαστικές εργασίες και συχνά υπέστησαν ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και σεξουαλική κακοποίηση.

Δεν υπάρχει ακριβής αριθμός των Βόσνιων θυμάτων της περιόδου εκείνης. Υπολογίζεται ότι κυμαίνονται μεταξύ 1.000 και 3.000. Σύμφωνα με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY) οι σφαγές στο Βίσεγκραντ αποτέλεσαν «μια από τις πιο ολοκληρωμένες και αδίστακτες εκστρατείες εθνοκάθαρσης στον πόλεμο στη Βοσνία».

Η πόλη σήμερα

Η στρατηγική σημασία του Βίσεγκραντ έγκειται στο γεγονός ότι συνδέει την Σερβία με το βοσνιακό Γκόραζντε και το Σαράγεβο. Επιπλέον, η γραφική αρχιτεκτονική του και ο ποταμός που το διασχίζει, το κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό για τους ταξιδιώτες. Είναι άλλωστε ένα από τα πιο τουριστικά μέρη της χώρας.

Εκτός από την ιστορική γέφυρα, η οποία έχει πετρόχτιστα παγκάκια στο κέντρο της για όσους θέλουν να απολαύσουν τη γαλήνια θέα του Δρίνου, ένα ακόμα εντυπωσιακό αξιοθέατο είναι το Άντριτσγκραντ (η πόλη του Άντριτς). Όπως φανερώνει το όνομά της, είναι αφιερωμένη στον νομπελίστα Ίβο Άντριτς, συγγραφέα του βιβλίου «Το γεφύρι του Δρίνου».

Πρόκειται για μία τεχνητή πόλη μέσα στην πόλη και είναι επισκέψιμη για το κοινό. Έχει χρησιμοποιηθεί για την διεξαγωγή φεστιβάλ κινηματογράφου, ενώ αναμένεται να αποτελέσει το σκηνικό για την επερχόμενη ταινία του Εμίρ Κουστουρίτσα, που θα είναι βασισμένη στο «Το γεφύρι του Δρίνου».

Δείτε το Βίσεγκραντ από ψηλά, όπως το απαθανάτισε ο συνεργάτης μας, Μαρίνος Χαραλαμπόπουλος: