Η πλάνη για το κυνήγι μαγισσών στην Ευρώπη. Στην Αγγλία οι περισσότεροι κατηγορούμενοι αθωώνονταν. Αιτία οι αμφισβητούμενες δεισιδαιμονίες και το πανάκριβο κόστος της πυράς. Πόσο κόστιζε η φωτιά για μια καύση

ΠΗΓΗ: Το βιβλίο ολικής άγνοιας, Τζον Λόϋντ & Τζον Μιτσινσον, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Οι περισσότεροι άνθρωποι που κατηγορήθηκαν για μαγεία στην Αγγλία αθωώθηκαν.

Πάντως και όσοι κρίνονταν ένοχοι ηχοι η ποινή ήταν εκτέλεση με απαγχονισμό και δεν τους έκαιγαν στην πυρά.

Στο εμπεριστατωμένο βιβλίο του Witchfinders (2005) με θέμα το ξέφρενο κυνήγι μαγισσών του 17ου αιώνα, ο Μάλκολμ Γκάσκιλ υποστηρίζει πως η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη, η οποία ενισχύθηκε από τον Κώδικα Ντα Βίντσι του Νταν Μπράουν, ότι στην Ευρώπη την περίοδο 1450-1750 κάηκαν στην πυρά ως μάγισσες πέντε εκατομμύρια γυναίκες, είναι στην πραγματικότητα καθαρή υπερεκτίμηση.

Πιστεύει, όπως και οι περισσότεροι ιστορικοί εκείνης της περιόδου, ότι το νούμερο 40.000 είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και ότι το ένα τέταρτο όσων εκτελέστηκαν ήταν άντρες.

Στην Αγγλία έχουν καταγραφεί μόνο 200 εκτελέσεις που συνδέονται άμεσα με τη μαγεία και στην πλειονότητα τους οι καταδικασθέντες κρεμάστηκαν και δεν κάηκαν. Οι Σκοτσέζοι, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί έκαιγαν όντως τους μάγους και τις μάγισσες, αλλά ακόμη και σ’αυτή την περίπτωση η συνήθης πρακτική ήταν πρώτα να τους κρεμάνε και μετά να τους καίνε και όχι να τους βάζουν ζωντανούς στην πυρά.

Την περίοδο 1440-1650 μόνο μια “μάγισσα” κάηκε ανά αιώνα στη Βρετανία.

Η Μάρτζερι Τζορντεμέϊν η “Μάγισσα του Ματιού” κάηκε στο Σμίθφιλντ στις 27 Οκτωβρίου 1441, η Ιζαμπέλα Μπίλιγκτον κάηκε στο Γιορκ το 1650 και η Ιζαμπέλ Κόκι το 1596.

Η κατηγορία της μαγείας δεν οδηγούσε απαραίτητα σε θανατική καταδίκη. Η Εκκλησία, η οποία συχνά θεωρείται η κυρία υπεύθυνη για το κυνήγι μαγισσών, δεν είχε καμία ανάμειξη στις διώξεις. Οι κατήγοροι έπρεπε να αποδείξουν ότι η μάγισσα τους είχε κάνει κακό και οι Άγγλοι ένορκοι ήταν πολύ διστακτικοί στο να καταδικάσουν κάποιον.

Το 75% του συνόλου των δικαστικών υποθέσεων κατέληγε σε αθώωση.

Σε αντίθεση με την κυρίαρχη αντίληψη ότι τα πλήθη επιδοκίμαζαν ζητωκραυγάζοντας το κυνήγι μαγισσών, φαίνεται πως το όλο θέμα είχε προκαλέσει τις αντιφάσεις τόσο των δικαστών όσο και των απλών ανθρώπων, καθώς και οι δύο πλευρές θεωρούσαν ότι ήταν μια πρακτική βασισμένη σε δεισιδαιμονίες, επιζήμια για τη δημόσια τάξη και αδικαιολόγητα ακριβή.

Η νεκρική πυρά της Ιζαμπέλ Κόκι, για παράδειγμα, με τα σημερινά δεδομένα κόστισε παραπάνω από 1.000 αγγλικές λίρες.

ΠΗΓΗ: Το βιβλίο ολικής άγνοιας, Τζον Λόϋντ & Τζον Μιτσινσον, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Διαβάστε στη “ΜτΧ”:  Χαρτονομίσματα από δέρμα φώκιας, στρατιωτικά πουκάμισα και προσευχητάρια. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στη Γερμανία οι συναλλαγές γίνονταν ακόμη και με τραπουλόχαρτα