Η μόνη φορά που ο Ναπολέων έκλαψε στο πεδίο της μάχης, όταν ένας σκύλος δεν εγκατέλειπε τον νεκρό στρατιώτη

του συνεργάτη ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Όταν ο Μέγας Ναπολέων ήταν εξόριστος στο νησί της Αγίας Ελένης, λίγο πριν τον θάνατό του το 1821, συνήθιζε να διηγείται σε καλεσμένους του διάφορες ιστορίες από τις μάχες που είχε δώσει στις δύο δεκαετίες που διοικούσε τα γαλλικά στρατεύματα. Μια μέρα ο Ναπολέων τους διηγήθηκε τη μοναδική φορά που συγκινήθηκε στο πεδίο μιας μάχης. Ήταν ένα σκυλί που έκλαιγε για το θάνατο ενός στρατιώτη.

Εισβολή στην Ιταλία

Το 1796 σε ηλικία μόλις 27 ετών ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν στρατηγός και διοικούσε το γαλλικό εκστρατευτικό σώμα που εισέβαλε στην Ιταλία. Εκείνη τη χρονιά νίκησε σε είκοσι μάχες τα στρατεύματα της Αυστρίας και του Βασιλείου της Σαρδηνίας και κατέλαβε τα κρατίδια της βόρειας Ιταλίας.

Ένα βράδυ μετά το τέλος μίας μάχης, ο Ναπολέων και κάποιοι αξιωματικοί του περιδιάβαιναν το πεδίο, το οποίο ήταν γεμάτο από τα πτώματα των νεκρών στρατιωτών.

Ο σκύλος του νεκρού στρατιώτη

Όπως είπε ο Ναπολέων στους καλεσμένους του πολλά χρόνια αργότερα  «προχωρούσα βυθισμένος στη βαθιά μοναξιά της νύχτας κάτω από το όμορφο φως του φεγγαριού».

Τότε ξαφνικά «ένας σκύλος πήδηξε κάτω από τον μανδύα ενός νεκρού στρατιώτη για να μας πλησιάσει, αλλά μετά επέστρεψε βγάζοντας σπαρακτικές κραυγές. Το μικρό ζώο έγλειφε το πρόσωπο του νεκρού σπασμωδικά και επέστρεφε προς το μέρος μας σαν να ζητούσε βοήθεια ή εκδίκηση…..

Ποτέ δεν με άγγιξε κάτι τόσο βαθιά σε κανένα άλλο πεδίο μάχης….

Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί μου είχε συμβεί αυτό. Ίσως έφταιγε η διάθεσή μου, η χρονική στιγμή, ή το ίδιο το συμβάν. Σταμάτησα για μια στιγμή για να συλλογιστώ τη σκηνή. Αυτός ο άνθρωπος, σκέφθηκα, έχει φίλους, ίσως και σε αυτό το στρατόπεδο, και εδώ κείτεται, εγκαταλελειμμένος από όλους εκτός από το σκυλί του!

Τι μάθημα μας δίνει η φύση μέσω ενός ζώου!»

Η μόνη φορά που συγκινήθηκε

Ο Ναπολέων ήταν γνωστός για τη σκληρότητά του. Δεν τον ενοχλούσε η θέα χιλιάδων πτωμάτων στα πεδία των μαχών, ακόμη και των δικών του ανδρών. Έτσι του έκανε μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι τον είχε συγκινήσει ένας σκύλος.

«Πόσο μυστηριώδεις είναι οι εντυπώσεις και η φύση του ανθρώπου! Διεξήγαγα μάχες χωρίς την παραμικρή συγκίνηση και παρατήρησα, με αδιαφορία, κινήσεις στρατευμάτων στα πεδία των μαχών που οδήγησαν στην απώλεια πολλών ανδρών μου. Και όμως ένιωσα βαθιά συγκίνηση από τους θρήνους και τον πόνο ενός σκύλου….

Εκείνη τη στιγμή θα ήμουν πιο επιεικής προς ένα εχθρό που ζητούσε έλεος. Κατανόησα καλύτερα τη χειρονομία του Αχιλλέα που επιστρέφει τη σορό του Έκτορα ως αποτέλεσμα των δακρύων του Πριάμου».

Πηγή: Emmanuel, Count de Las Cases, The Memorial of Saint Helena, Τόμος 1, 1842.