Η μικρότερη χώρα στον κόσμο έχει 48 κατοίκους και “επιπλέει” στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού

Στα ανοιχτά του Ειρηνικού Ωκεανού «επιπλέει» η μικρότερη χώρα του κόσμου, με πληθυσμό, αλλά και μέγεθος, όσο ενός χωριού. Πρόκειται για τη νήσο Πίτκερν, μέρος του μόνου νησιωτικού συμπλέγματος του Ειρηνικού που ανήκει στη Βρετανική Υπερπόντια Επικράτεια.

Με έκταση μόλις 47 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το νησί αυτό ανήκει στο ευρύτερο σύμπλεγμα των Πίτκερν, που περιλαμβάνει το προαναφερθέν, μαζί με τα Χέντερσον, Ντούτσι και Οένο. Το Πίτκερν ωστόσο είναι το μόνο κατοικημένο.

Ο πληθυσμός του, με βάση την απογραφή του 2020, ανέρχεται μόλις στους 47 κατοίκους. Εθνοτικά, οι «Πίτκερνερς» είναι ένα μείγμα απογόνων από την Ταϊτή, και μίας ομάδας Άγγλων στασιαστών που είχαν οργανώσει ανταρσία στη φρεγάτα που βρετανικού βασιλικού Ναυτικού HMS Bounty τον Απρίλιο του 1789.

Πώς αποικήθηκε το Πίτκερν

Το HMS Bounty χρησιμοποιούταν από το Ναυτικό ως εμπορικό πλοίο, που μετέφερε εμπορεύματα τοπικά μεταξύ λιμανιών την νοτιοανατολικής Ασίας και της Ινδίας. Το 1787 το πλοίο εξέπλευσε από την Ταϊτή για να μεταφέρει καρποφόρα δενδρύλλια προς τις δυτικές Ινδίες.

Λόγω μίας φουρτούνας όμως, αναγκάστηκε να επιστρέψει στο λιμάνι και, μετά από εβδομάδες κωλυσιεργίας των αρμόδιων και το πέρας της καλοκαιρινής περιόδου με τον ευνοϊκό καιρό, έμεινε αγκυροβολημένο για περίπου 5 μήνες προτού εγκριθεί εκ νέου αποστολή.

Στο μεσοδιάστημα ωστόσο, πολλοί από τους ναυτικούς του Bounty είχαν γίνει «στεριανοί», έχοντας αφομοιωθεί στην τοπική κοινωνία και έχοντας χτίσει ζωές, ακόμα και οικογένειες. Ως υπήκοοι του στέμματος όμως όφειλαν να ξανασαλπάρουν.

Αλλά δεν «πέρασε» έτσι. Με την πλειονότητα του πληρώματος να προτιμά πια τον τρόπο ζωής των Πολυνήσιων, οργανώθηκε ανταρσία στο πλοίο, υπό τη ηγεσία του υποπλοιάρχου Φλέτσερ Κρίστιαν, και ο καπετάνιος, μαζί με άλλους 18 πιστούς στο στέμμα, αφέθηκαν πίσω πάνω σε μία λέμβο.

Η μεγαλύτερη ομάδα των ανταρτών έπλευσε τότε προς το νησί Πίτκερν, κάποιοι μαζί με τις οικογένειές τους, και κρυμμένοι εκεί γλίτωσαν για χρόνια τη δίωξη, μέχρι το 1808, οπότε και είχαν πεθάνει οι τελευταίοι αρχικοί έποικοι.