Η μεσαιωνική τουαλέτα είχε κάθισμα και βρισκόταν στους τελευταίους ορόφους των πύργων. Που κατέληγαν τα απόβλητα των ευγενών και πως αντιμετώπιζαν την δυσοσμία

Εκτός από επιβλητικά, τα κάστρα του μεσαίωνα έπρεπε να είναι και λειτουργικά. Και μία από τις βασικότερες ανάγκες που έπρεπε να καλύπτουν ήταν αυτή της τουαλέτας.

500 χρόνια πριν, τα αποχετευτικά συστήματα των πόλεων δεν ήταν ο καλορυθμισμένος υπόγειος λαβύρινθος που γνωρίζουμε σήμερα. Ιδιαίτερα τα κάστρα, τα οποία συνήθως βρίσκονταν εκτός του αστικού ιστού, είχαν εξ ολοκλήρου δικό τους σύστημα αποχέτευσης.

Εξωτερικά, ήταν εύκολο να διακρίνει κανείς που βρίσκονταν οι τουαλέτες. Οι “ιδιωτικές κάμαρες”, όπως τις αποκαλούσαν, ήταν στα πάνω πατώματα, προεξείχαν ελαφρώς από τον υπόλοιπο τοίχο και συνοδεύονταν από μια προεξοχή που κατέληγε στο έδαφος. Στην πραγματικότητα ήταν ένας καμουφλαρισμένος σωλήνας μέσω του οποίου διοχετεύονταν τα απόβλητα στη γη.

Σε ορισμένα κάστρα, ο αποχετευτικός σωλήνας κατέληγε στην τάφρο, ενώ σε άλλα, σε κοντινά ρέματα. Όπου δεν υπήρχαν τάφροι και ρέματα, κατέληγαν απλώς σε ένα περιφραγμένο σημείο του εδάφους, απ’ όπου τα καθάριζαν οι αυλικοί. Στη συνέχεια, οι ντόπιοι αγρότες συχνά τα έπαιρναν προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα για τα χωράφια τους. Με το πέρασμα των αιώνων, στα νεότερα κάστρα κατασκευάζονταν ειδικοί υπόγειοι βόθροι.

Εσωτερικά, οι τουαλέτες δεν ήταν τόσο ευδιάκριτες. Στο τέλος των διαδρόμων του κάστρου υπήρχε ένα μικρό άνοιγμα στον τοίχο, που οδηγούσε σε έναν πιο στενό διάδρομο. Στο τέλος αυτού του δεύτερου διαδρόμου ήταν το μεσαιωνικό WC.

Σε αντίθεση δηλαδή με τα περισσότερα δωμάτια, δεν είχε πόρτα. Χάρη στη διαγώνια διάταξη των τοίχων, το εσωτερικό του δεν ήταν ορατό από τον κεντρικό διάδρομο. Έτσι αυτός που βρισκόταν εντός, είχε την ιδιωτικότητα που χρειαζόταν. Το μοναδικό παράθυρο του δωματίου ήταν συνήθως μικροσκοπικό και τοποθετημένο αρκετά ψηλά, έτσι ώστε να μην υπάρχει ορατότητα στους εξωτερικούς -αδιάκριτους- παρατηρητές.

Τέλος, η λεκάνη δεν διέφερε πολύ από τις σημερινές: ήταν ένα κάθισμα με τρύπα στη μέση.

Αντί χαρτιού υγείας, χρησιμοποιούσαν σανό, φύλλα και βρύα και αντί για καζανάκι, υπήρχε ένας κουβάς με νερό. Το πάτωμα ήταν γεμάτο με αρωματικά φυτά για να δίνουν μία πιο ευχάριστη μυρωδιά στον χώρο.

Παρόλα αυτά, το πρόβλημα της δυσωδίας ήταν συχνό και πολλές φορές ανυπόφορο. Μάλιστα διασώζεται μία επιστολή του Ερρίκου του Γ’, στην οποία διέταζε την ολική ανακαίνιση των ανακτόρων του Λονδίνου προκειμένου οι τουαλέτες να τοποθετηθούν σε ένα πιο απομακρυσμένο σημείο.

«Οι τουαλέτες στο Λονδίνο βρίσκονται σε αδικαιολόγητο και ακατάλληλο σημείο, με αποτέλεσμα να μυρίζει πολύ άσχημα…», έγραφε χαρακτηριστικά στην επιστολή.

αρχική εικόνα: YouTube

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Το αποχετευτικό σύστημα στο Βυζάντιο, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν υπήρχαν καν τουαλέτες. Πώς βγήκε η λέξη παστρικός και γιατί τιμωρούνταν οι ιερείς αν έκαναν πολλά λουτρά;