Η μέρα που οι Μεγαρίτες νόμισαν ότι τρελάθηκαν! Το πρωί είδαν το «τέρας του Λοχ Νες» και μετά μια «ουρανοκατέβατη» Αυστραλέζα

του συνεργάτη ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Η 30^η Σεπτεμβρίου 1934 είναι μία ημερομηνία που είχε χαραχθεί στη μνήμη των παλαιότερων κατοίκων των Μεγάρων.

Εκείνη τη μέρα διέρρευσε σε όλη την Ελλάδα ότι ένα τέρας που προσομοίαζε σ’ αυτό του Λοχ Νες περιφερόταν κοντά στη μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου, λίγα χιλιόμετρα έξω από τα Μέγαρα!

Επιπλέον, το απόγευμα της ίδιας μέρας, μία διάσημη αεροπόρος από την Αυστραλία έκανε αναγκαστική προσγείωση κοντά στην πόλη προκαλώντας επιπλέον πανικό στους κατοίκους.

Ένα “τέρας” στα Μέγαρα το 1934;

Το λεγόμενο “Λοχ Νες των Μεγάρων” δεν ήταν υδρόβιο σαν εκείνο στη Σκωτία αφού οι μάρτυρες το είδαν πάνω στη στεριά και όχι σε νερό. Όμως, οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούσαν το όνομα αυτό για να κάνουν εντύπωση!

Επειδή πολλοί κάτοικοι των Μεγάρων ισχυρίστηκαν ότι είδαν το “τέρας”, θεωρήθηκε ότι θα πρέπει να υπήρχε όντως κάποιο περίεργο ζώο στην περιοχή.

Επιπλέον, κυκλοφόρησε μία φήμη ότι ο ηγούμενος του μοναστηριού του Αγίου Ιερόθεου είχε επικηρύξει το «τέρας» με αμοιβή 5.000 δραχμές σε όποιον το σκότωνε.

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1934 δημοσιογράφοι κατέφθασαν στα Μέγαρα για να κάνουν ρεπορτάζ για το θέμα. Απ’ αυτούς, ο Ιωάννης Πολ. Παπαϊωάννου, που έγραφε στην εφημερίδα «Ακρόπολις», γνώριζε καλά τους κατοίκους καθώς και τον ηγούμενο της Μονής του Αγίου Ιερόθεου.

Στο παρελθόν είχε κάνει διάφορα ρεπορτάζ για την εφημερίδα του με θέματα από τα Μέγαρα και το μοναστήρι. Έτσι, κατάφερε να πάρει συνέντευξη από τους εμπλεκόμενους και στις 2 Οκτωβρίου 1934, η εφημερίδα «Ακρόπολις» είχε στο πρωτοσέλιδό της το πιο αναλυτικό ρεπορτάζ για το θέμα:.

“ΜΙΑ ΕΙΔΗΣΙΣ ΠΟΥ ΑΝΕΣΤΑΤΩΣΕ ΤΑ ΜΕΓΑΡΑ ΚΑΙ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΛΟΧ-ΝΕΣ ΕΙΣ ΤΑ ΜΕΓΑΡΑ!

ΜΙΑ ΑΔΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΙΣ-ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ

ΤΙ ΑΦΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ-ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ ΟΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΝ;-ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΙ ΑΛΛΗΛΟΣΥΓΚΡΟΥΟΜΕΝΑΙ-ΤΑ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΕΠΙΤΟΠΙΟΥ ΕΡΕΥΝΗΣ”

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Παπαϊωάννου, πρώτος είδε το «τέρας» ένας μεγαρίτης χωρικός, ο Παν. Φραγκούλης. Αυτός είχε κτήματα κοντά στο μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου στην περιοχή «Καμαράκι».

Είχε πάει εκεί μια μέρα για να κόψει καλάμια. Όμως αντιλήφθηκε έντρομος το «τέρας» και εγκατέλειψε πανικόβλητος το μέρος, παρατώντας το γάιδαρο και τα εργαλεία του. Έσπευσε στα Μέγαρα όπου ανέφερε στους συμπολίτες του τι είχε δει.

Έτσι ξεκίνησε η διάδοση της ιστορίας για το «Λοχ Νες» των Μεγάρων.

Πέντε μέρες αργότερα, το «τέρας» είδε και ο Δημ. Σαμούρης, αγροφύλακας της περιοχής που ήταν τα κτήματα του Φραγκούλη. Αυτός μάλιστα ισχυριζόταν ότι το πυροβόλησε με το πανάρχαιο όπλο «Γκρα» που είχε, αλλά αστόχησε.

Η επόμενη θέαση του “τέρατος” έγινε από τρία κορίτσια, τις Δέσποινα Νικόλιζα, Τσεβή Μήτσου και Μαρδίτσα Κορδάτου που τρυγούσαν το αμπέλι του Σάββα Παπανικολάου.

Το «τέρας» τις πλησίασε και αυτές έντρομες παράτησαν το αμπέλι και έτρεξαν στα Μέγαρα! Στη συνέχεια, και άλλοι είδαν το «τέρας» με αποτέλεσμα να υπάρξει μία αναστάτωση στην πόλη των Μεγάρων και το θέμα να γίνει γνωστό στο πανελλήνιο.

Ο μπάρμπα Κώστας

Απ’ όλες τις μαρτυρίες, ο Παπαϊωάννου θεωρούσε ως πιο αντικειμενική αυτή του Κώστα Μαυρονάγου. Τον είχε γνωρίσει σε προηγούμενο ρεπορτάζ του με θέμα το μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου και εκτιμούσε την ειλικρίνειά του.

Επιπλέον, ο Μαυρονάγος ήταν «κοσμογυρισμένος» και δεν θεωρούνταν «φαντασιόπληκτος».

Ο μπάρμπα-Κώστας, όπως ήταν γνωστός στα Μέγαρα, είχε δει το “τέρας” οκτώ μέρες πριν καταφθάσουν οι δημοσιογράφοι στην πόλη για να διερευνήσουν το θέμα. Ήταν ξαπλωμένο πάνω σε μία τεράστια πέτρα στο «Καμαράκι» και λιαζόταν στον ήλιο.

Μόλις σήκωσε το κεφάλι του και είδε τον μπάρμπα Κώστα, αυτός φοβήθηκε και το έβαλε στα πόδια. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Παπαϊωάννου:

«Ο μπάρμπα Κώστας το φαντάζεται σαν ένα μεγάλο κροκόδειλο, με κοντά πόδια, με ουρά και με ένα κεφάλι σαν τράγου με δύο όγκους μπροστά, που τα παρομοιάζει σαν κέρατα! Ήταν συρτό μας είπε, σαν φίδι, αλλά δεν ήταν φίδι. Το μάκρος του φθάνει τα 2.5 μέτρα ενώ το χόνδρος του είνε όσο και ενός μεγάλου κυπαρισσιού.  Και προσέθεσε φιλοσοφών:

-Αυτό δεν μπορεί να είνε ντόπιο πράγμα, παιδί μου. Είναι ξενικό. Κροκόδειλος από εκείνους που μόνο στην Αφρική μπορεί να συναντήσει κανείς. Εγώ ξέρω, γιατί έχω γυρίσει όλον τον κόσμον στα νειάτα μου. Εάν είχα όπλο θα το σκότωνα, να το πάω στα Μέγαρα και στην Αθήνα, να βγάλω του κόσμου τα λεφτά!»

Αντιφάσεις στις μαρτυρίες

Ο Παπαϊωάννου πήρε συνέντευξη και απ’ άλλους μάρτυρες και διαπίστωσε ότι υπήρχαν αντιφάσεις όσον αφορά την περιγραφή των χαρακτηριστικών του «τέρατος». Οι Κατσούρης και Σαμούρης το περιγράφουν ως «τεράστιο φίδι δύο μέτρων και βάρους 150 οκάδων».

Άλλοι το περιγράφανε σαν μικρότερο φίδι ή ερπετό. Στον Παπαϊωάννου αναφέρθηκε ότι και πριν από 20-30 χρόνια ένα παρόμοιο «τέρας» είχε θεαθεί στα Μέγαρα.

Διάψευση των μοναχών

Ο δημοσιογράφος πήγε και στο μοναστήρι του Αγίου Ιερόθεου για να πάρει συνέντευξη από τον ηγούμενό του, Πέτρο. Ο Παπαϊωάννου τον είχε γνωρίσει σε προηγούμενη επίσκεψή του εκεί και πίστευε ότι θα μάθαινε την αλήθεια για το «τέρας», καθώς όλες οι θεάσεις του είχαν γίνει στο «Καμαράκι» κοντά στο μοναστήρι.

Όμως, ο ηγούμενος είχε κλειστεί στο κελί του και αρνιόταν να μιλήσει στους δημοσιογράφους. Αντί γι’ αυτόν, μίλησε η μοναχή Χριστονύμφη η οποία διέψευσε την ύπαρξη του «τέρατος» αλλά και τη φήμη για επικήρυξή του από τον ηγούμενο.

Ο μεγαρίτης Τσουμπανιάρης που συνόδευε τον Παπαϊωάννου στο μοναστήρι του είπε ότι οι μοναχές δεν πλησίαζαν το σημείο όπου είχε εμφανιστεί το «τέρας» και έτσι η μαρτυρία της Χριστονύμφης δεν είχε αξία.

Ο Παπαϊωάννου στη συνέχεια πήγε στην περιοχή «Καμαράκι» μήπως έβλεπε και εκείνος το «τέρας»  στο χώρο του. Αν και δεν το είδε, περιγράφει το «Καμαράκι» ως μία μεγάλη χαράδρα γεμάτη με καλαμιές.

Στο δρόμο μίλησε με χωρικούς που συναντούσε και τον διαβεβαίωναν ότι είχαν δει και αυτοί το «τέρας». Μάλιστα, έτυχε να συναντήσει και ένα ξένο επισκέπτη στο μοναστήρι, τον Δημ. Μαρκουλάκη από το Δρογούτι, που τον είχαν προειδοποιήσει από την Αθήνα «να μη τολμήση και μεταβή εκεί γιατί εκινδύνευε να καταβροχθισθή αυτός και η οικογένειά του (από το «τέρας»)».

Ο Παπαϊωάννου στο τέλος του δημοσιεύματος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το όλο θέμα ξεκίνησε από λίγους ανθρώπους που αναστάτωσαν για μερικές μέρες τα Μέγαρα.

Θα έπρεπε να διερευνηθεί για το τι ακριβώς είδαν αυτοί. Όμως, ο ίδιος ο δημοσιογράφος θεωρούσε ότι οι μαρτυρίες αυτές ήταν υπερβολικές. Η όλη υπόθεση σύντομα θα ξεχνιόταν αν δεν κατέφθαναν οι δημοσιογράφοι στα Μέγαρα για να την «αναθερμάνουν».

Και μια “ουρανοκατέβατη” Αυστραλέζα!

Ενώ την 30^η Σεπτεμβρίου 1934, στη διάρκεια της ημέρας οι δημοσιογράφοι στα Μέγαρα προσπαθούσαν να βγάλουν νόημα με τις ιστορίες για το «τέρας», αργά το απόγευμα τους έπεσε ένα θέμα κυριολεκτικά «ουρανοκατέβατο»!

Ένα μονοθέσιο διπλάνο αεροπλάνο τύπου G-ACUC που πετούσε από το Μπρίντεζι με προορισμό το αεροδρόμιο Τατοΐου στην Αθήνα, έκανε αναγκαστική προσγείωση λίγο έξω από την πόλη των Μεγάρων.

Σε μια εποχή που τα αεροπλάνα ήταν ακόμη πολύ σπάνια στην Ελλάδα, οι μεγαρίτες εκτός από το «τέρας» είχαν να αντιμετωπίσουν και ένα ακόμη παράδοξο, αυτή τη φορά από τον ουρανό. Αμέσως πολλοί έσπευσαν στο αεροπλάνο που είχε προσγειωθεί και σπάσει το κάτω φτερό του.

Με έκπληξη διαπίστωσαν ότι πιλότος ήταν μια 23χρονη κοπέλα, η Φρίντα Τόμσον από την Αυστραλία. Επρόκειτο για μια από τις πιο διάσημες αεροπόρους στον κόσμο.

Ήταν η πρώτη γυναίκα από χώρα της Βρετανικής Κοινοπολιτείας που πήρε πτυχίο εκπαιδευτή πιλότων. Την Τόμσον από το αεροπλάνο έβγαλε ο φοιτητής Θωμαΐδης που μπορούσε να συνεννοηθεί μαζί της, προφανώς γιατί γνώριζε αγγλικά. Μαζί με άλλους την πήγε στο σπίτι του δημάρχου Μεγαρέων, ο οποίος τη φιλοξένησε για το βράδυ.

Στην Αθήνα

Την άλλη μέρα, εκείνος και ο Θωμαΐδης τη συνόδευσαν στο τρένο με το οποίο έφθασε στην Αθήνα. Η τολμηρή νεαρή πιλότος έκανε μεγάλη αίσθηση στους Έλληνες δημοσιογράφους. Αυτό που τους εντυπωσίασε ήταν ότι επρόκειτο για μία μικρόσωμη και όμορφη νεαρή κοπελίτσα με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια.

Την πολιορκούσαν για μία συνέντευξή της, οπότε η Τόμσον αποφάσισε να δώσει συνέντευξη τύπου στα κεντρικά γραφεία της Shell στην Αθήνα, η εταιρεία που ήταν χορηγός της.

Σε αυτή, η Φρίντα Τόμσον είπε στους δημοσιογράφους ότι συμμετείχε στον αεροπορικό διαγωνισμό «Έπαθλο Ρόμπερτσον» με πολλούς άλλους αεροπόρους για το ποιος θα πραγματοποιούσε πρώτος την πτήση μεταξύ Λονδίνου και Μελβούρνης.

Το Τατόι ήταν ένας από τους ενδιάμεσους σταθμούς ανεφοδιασμού των αεροπλάνων στο διαγωνισμό, με τη Βαγδάτη ως το επόμενο.

Το “Έπαθλο Ρόμπερτσον”

Η Τόμσον ήταν αποφασισμένη να κερδίσει το διαγωνισμό, τόσο για τις 10.000 λίρες Αγγλίας που ήταν το έπαθλο (περίπου 350.000 ευρώ σήμερα), αλλά κυρίως γιατί ήταν γυναίκα και ήταν από την Αυστραλία. Παρά τα 23 της χρόνια, ήταν έμπειρη πιλότος με εκατοντάδες ώρες πτήσεων.

Έτσι πέταξε από το Λονδίνο προς Τατόι με ενδιάμεση στάση στο Μπρίντεζι.

Όμως, η Τόμσον έκανε το λάθος, που κάνουν συχνά Αυστραλοί που επισκέπτονται την Ευρώπη. Είχε ξεχάσει να αλλάξει την ώρα όταν έφθασε στην Ιταλία, και να βάλει το ρολόι της μία ώρα μπροστά. Έτσι πίστεψε ότι θα έφθανε στο Τατόι λίγο μετά τις 6.30 μ.μ., όταν στις 30 Σεπτεμβρίου είναι ακόμη μέρα.

Όμως, όταν η Τόμσον πετούσε πάνω από τη διώρυγα της Κορίνθου ήταν 7.30 μ.μ. και ο ήλιος είχε δύσει. Άρχισε να νυχτώνει και φοβήθηκε ότι μέσα στο σκοτάδι δεν θα μπορούσε να βρει την πορεία της για το Τατόι.

Για το λόγο αυτό αποφάσισε να κάνει αναγκαστική προσγείωση στα Μέγαρα. Εκ των υστέρων έμαθε ότι το αεροδρόμιο στο Τατόι, όπου την ανέμεναν, είχε φωτιστεί με φανάρια και φωτιές για να μπορέσει να προσγειωθεί εκεί:

«-Από τη στιγμή που πέρασα την διώρυγαν της Κορίνθου, με απασχολούσε το ζήτημα της προσγειώσεως. Που να φανταστώ ότι στο Τατόι με περίμεναν μετά φανών και λαμπάδων! Ασφαλώς δεν θα έκαμα ούτε σκέψι για αναγκαστική προσγείωσι. Επάνω από τα Μέγαρα πετούσα πια σε σκοτάδι σχεδόν. Δεν έπρεπε να χάνω καιρό. Άρχισα να κατεβαίνω γρήγορα-γρήγορα και σε λίγο βρέθηκα σε ύψος 100 μέτρων. Διέκρινα καθαρά κάτω ανώμαλο έδαφος. Έκανα μία δύο στροφές έξω από την πόλι και στο σχεδόν ομαλό έδαφος που βρήκα μπροστά μου, έκανα βολ πλανέ να προσγειωθώ. Πως πέρασαν οι στιγμές της προσγειώσεως ούτε το ένοιωσα, όπως δεν ένοιωσα κανένα φόβο. Μόνον ένα «κρακ» σπασίματος κλαριών για μια στιγμή μ’ έφερε στην πραγματικότητα. Αλλ’ αμέσως η μηχανή μου και το αεροπλάνο ήσαν σταματημένα μπροστά σε σπασμένα δενδράκια και άρχισα να σκέπτωμαι για την κάθοδό μου από την θέσι μου, διότι υπήρχε φόβος μ’ ένα σπινθήρα να πάρη φωτιά το αεροπλάνο και να καώ. Βγαίνοντας είδα να μου τείνεται ένα χέρι. Ήτο του κ. Θωμαΐδη που έτρεξε αμέσως να με βοηθήση

-Δεν φοβηθήκατε καθόλου;

-Είνε αλήθεια πως φοβήθηκα, αλλά όταν κατέβηκα από το αεροπλάνο και είδα τα χάλια του και τα χάλια του εδάφους στο οποίο το είχα προσγειώσει. Του είχε καταστραφή και το κάτω φτερό. Το έδαφος ήταν γεμάτο δενδράκια και πέτρες, γεμάτο λακκούβες και υψωματάκια.

Και προσέθεσε:

-Γρήγορα όμως συνήλθα από τον αργοπορήσαντα φόβον σ’ ένα περιβάλλον φιλικώτατον και περιποιητικώτατον που με ωδήγησεν ο Δήμαρχος Μεγάρων….»

Εθνική ηρωΐδα της Αυστραλίας

Η Φρίντα Τόμσον ήλπιζε ότι το αεροπλάνο της θα επισκευαζόταν γρήγορα στο Εργοστάσιο Αεροπλάνων στο Φάληρο όπου είχε μεταφερθεί. Έτσι είχε ακόμη ελπίδες ότι θα κέρδιζε το «Έπαθλο Ρόμπερτσον». Όμως, τελικά χρειάστηκε ένα ανταλλακτικό που δεν υπήρχε στην Ελλάδα και καθυστέρησε πολλές μέρες για να έλθει από την Αγγλία.

Η Τόμσον ολοκλήρωσε την πτήση μέχρι και την Αυστραλία, αλλά δεν κέρδισε το έπαθλο. Παρά ταύτα, αναγνωρίστηκε ως η πρώτη γυναίκα που πέταξε σόλο από την Αγγλία μέχρι την Αυστραλία. Σήμερα θεωρείται εθνική ηρωΐδα της χώρας της.

Τέσσερις δεκαετίες μετά τις συνεντεύξεις που πήρε ο δημοσιογράφος Παπαϊωάννου από τους μάρτυρες που είδαν το “τέρας του Λοχ Νες” στα Μέγαρα, ο Χάρυ Κλυν στο δίσκο του “Τρελλός για δέσιμο” του 1976 παρουσίασε για πρώτη φόρα τη μαρτυρία του τσοπάνη Χαράλαμπου Τραμπάκουλα ότι το είδε και αυτός…