Η μαζική ταφή των νεκρών του αμερικανικού ναυτικού στη θάλασσα μετά την επίθεση καμικάζι. Τυλιγμένοι σε καραβόπανα, έπεφταν στον υγρό τάφο από τους συμπολεμιστές τους

26 Νοεμβρίου 1944. Αμερικανοί στρατιώτες ρίχνουν στη θάλασσα τις σορούς των συμπολεμιστών τους. Όσοι επέζησαν από την διπλή επίθεση των ιαπώνων καμικάζι, συλλέγουν τα νεκρά σώματα των φίλων τους.

Βρίσκονται πάνω στο αμερικανικό αεροπλανοφόρο Interpid (CV-11) και θρηνούν 69 θύματα. Το τελετουργικό της ταφής ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της οφειλόμενης τιμής στο νεκρό. Ακόμη και αν οι απώλειες ήταν από την πλευρά των εχθρών, όλοι θάβονταν με τον ίδιο τρόπο.

Η δράση του αεροπλανοφόρου και οι επιθέσεις

Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το αμερικανικό αεροπλανοφόρο ενίσχυσε τις δυνάμεις των Συμμάχων. Ξεκίνησε τη δράση του τον Αύγουστο του 1943 και στάλθηκε σε αποστολές της εκστρατείας του Ειρηνικού. Στην πρώτη του αποστολή δέχτηκε επίθεση από ιαπωνική τορπίλη. Το πλήρωμα, ωστόσο, παρά τους τραυματισμούς και τις υλικές ζημιές που προκλήθηκαν, συνέχισε τις ναυμαχίες. Μία από τις μεγαλύτερες αποστολές ήταν η συμμετοχή στη μεγαλύτερη ναυμαχία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην αποκαλούμενη Leyte Gulf.

Από τις 20 Οκτωβρίου 1944 στο νησί Leyte αποβιβάζονταν αμερικανικά στρατεύματα. Έτσι σχεδόν όλος ο Ιαπωνικός Αυτοκρατορικός Στόλος στράφηκε εκεί για να εμποδίσει την εισβολή και να αντιμετωπίσει τον Αμερικανικό Στόλο που υπερτερούσε κατά πολύ σε αριθμούς.

Ο Ιαπωνικός Στόλος αποκρούστηκε, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να παίξει σημαντικό ρόλο έως το τέλος του Πολέμου του Ειρηνικού.

Ήδη από το καλοκαίρι η πλάστιγγα του πολέμου είχε αρχίσει να γέρνει εναντίον της Ιαπωνίας. Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα των Καμικάζι, ένα σώματος πιλότων που όταν θα «άδειαζαν» από βόμβες, θα έριχναν τα αεροπλάνα τους πάνω σε εχθρικά πλοία.

Η επίθεση των καμικάζι

Η τεχνική της επίθεσης ήταν απλή. Το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με εκρηκτικά. Όταν έφτανε σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από τον στόχο ξεκινούσε ταχύτατη πορεία, παράλληλα με τη θάλασσα. Τις περισσότερες φορές όμως δεν έβρισκε στόχο, αλλά ανατινάζονταν από τα πυρά του αεροπλανοφόρου. Άλλες φορές ο Καμικάζι κατάφερνε να ρίξει το αεροπλάνο του στα πλευρά, στο κατάστρωμα ή στη γέφυρα του αμερικανικού στόχου. Προκαλούσε έτσι αλυσιδωτές εκρήξεις με αποτέλεσμα τον θάνατο ναυτών. Γενικά πάντως η τεχνική επίθεσης ήταν της απελπισίας, χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Μία από αυτές τις επιθέσεις των ιαπώνων καμικάζι έναντι των αμερικανικών πλοίων έγινε στις 25 Νοεμβρίου 1944. Δύο Ιάπωνες καμικάζι έπεσαν πάνω στο αμερικανικό αεροπλανοφόρο. Το πλοίο έπλεε στα νερά του Ειρηνικού. Δέχτηκε δύο επιθέσεις με διαφορά τεσσάρων λεπτών. Οι δύο καμικάζι σκόρπισαν τον θάνατο σε 69 μέλη του πληρώματος και τραυμάτισαν δεκάδες. Μία ημέρα μετά, οι επιζήσαντες συγκεντρώθηκαν στο κατάστρωμα για να τους αποτίσουν φόρο τιμής.

Η ταφή στη θάλασσα

Το πλοίο, αν ήταν εφικτό διέκοπτε την πλεύση του. Οι σημαίες του πλοίου κατεβαίνουν στο μέσο του ιστού και κυματίζουν μεσίστιες. Η τελετή ξεκινά με παρέλαση των ναυτών. Το φέρετρο καλύπτεται με σημαία και μεταφέρεται στο κατάστρωμα από όσους έχουν αναλάβει τη διαδικασία. Tα φέρετρα σηκώνονται στις πλάτες των ναυτών και είναι τοποθετημένα έτσι ώστε τα πόδια των νεκρών να βρίσκονται προς την πλευρά της θάλασσας.

Η τελετή χωρίζεται σε δύο μέρη, το θρησκευτικό και το στρατιωτικό. Η θρησκευτική τελετή διεξάγεται από έναν ιερέα του Ναυτικού. Μόλις ολοκληρωθούν οι προσευχές, oι ναύτες πυροβολούν στον αέρα και ετοιμάζονται για την ταφή των νεκρών. Ξετυλίγουν τις σημαίες από τα φέρετρα και στη συνέχεια τα ρίχνουν στη θάλασσα.

Σε περιόδους πολέμου, που οι δυνατότητες είναι περιορισμένες, συνήθως οι σοροί τυλίγονται σε καραβόπανα. Έτσι έγινε και με τους νεκρούς του Αμερικανικού Ναυτικού, από την επίθεση των Καμικάζι στις 25 Νοεμβρίου 1944. Τα θύματα των Αμερικανών είναι καλυμμένα από καραβόπανα. Έχουν τοποθετηθεί στην άκρη του καταστρώματος και είναι έτοιμα για την τελετή.

Η ταφή στη θάλασσα αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο στην περίοδο του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς οι ναυτικές δυνάμεις έμεναν εν πλω για  πολλούς μήνες. Ήταν ανάγκη να απομακρύνουν τους νεκρούς.  Η πρακτική ωστόσο δεν αποτελεί παράδοση μόνο του Αμερικανικού Ναυτικού, καθώς υπάρχει από τότε που ξεκίνησαν τα θαλάσσια ταξίδια.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Οι έμποροι του Θανάτου», οι οποίοι ξέθαβαν στρατιώτες και πλούτιζαν από τις οικογένειές τους, που ήθελαν να τους θάψουν στον τόπο τους. Μια συγκλονιστική ιστορία του A’ παγκοσμίου πολέμου