Η πανωλεθρία των αμερικανών στη μάχη του Ουανάτ. Πως τους παγίδευσαν οι Ταλιμπάν και τους αποδεκάτισαν στο βουνό. Ο λοχίας που τιμήθηκε γιατί πολέμησε λαβωμένος

Τα ξημερώματα της 13ης Ιουλίου 2008, δύναμη τουλάχιστον 200 μαχητών Ταλιμπάν επιτέθηκε κατά ενός προκεχωρημένου φυλακίου Αμερικανών αλεξιπτωτιστών στο χωριό Ουανάτ της επαρχίας Νουριστάν. Η μάχη, που κράτησε αρκετές ώρες, οδήγησε στο θάνατο εννέα Αμερικανών στρατιωτών και στον τραυματισμό 27 συναδέλφων τους. Εκεί διακρίθηκε ένας λοχίας που μέσα στον πανικό κράτησε την ψυχραιμία του και ηγήθηκε αν και λαβωμένος

Ο Ράιαν Πίτς γεννήθηκε τη 1η Οκτωβρίου 1985 στη μικρή πόλη Mont Vernon της Πολιτείας του Νιού Χαμσάιρ. Από μικρός ήθελε να γίνει στρατιωτικός και μετά την αποφοίτηση του από το γυμνάσιο εντάχθηκε στον αμερικανικό στρατό.

Όταν ο Πίτς κατατάχθηκε στους αλεξιπτωτιστές ήταν μόλις 17 ετών. Εκπαιδεύτηκε αρχικά στην Οκλαχόμα και απέκτησε την ειδικότητα του ασυρματιστή.  Εντάχθηκε στην 173^η Ταξιαρχία αλεξιπτωτιστών και υπηρέτησε για 2 χρόνια στην Ιταλία. Από το 2005 μέχρι το 2008 συμμετείχε σε αρκετές αποστολές του αμερικανικού στρατού στο Αφγανιστάν.

Η αποστολή 

Το 2008 ο Πιτς έκανε τη τελευταία του αποστολή στο Αφγανιστάν, όπου συμμετείχε σε μια από τις πιο φονικές μάχες του αμερικανικού στρατού στη χώρα. Η μάχη του Ουανάτ έγινε στις 13 Ιουλίου 2008, όταν περίπου 200 αντάρτες των Ταλιμπάν επιτέθηκαν σε αμερικανικά στρατεύματα που βρίσκονταν κοντά στο Quam, στο ανατολικό Αφγανιστάν. Η ομάδα του Πιτς είχε εγκατασταθεί στην περιοχή για να ανακόψουν τον ανεφοδιασμό των Ταλιμπάν από το γειτονικό Πακιστάν, όπου τους υποστήριζαν τοπικές φυλές. Γι αυτό το σκοπό έστησαν απομονωμένα φυλάκια, έσκαψαν οχυρώσεις και δημιούργησαν μικρά χαρακώματα με φτυάρια. Μετά άρχισαν να κάνουν τοπικές περιπολίες.

Τα λάθη των αμερικανών

Όπως αποδείχτηκε οι αμερικανοί αξιωματούχοι αγνόησαν τον τοπικό πληθυσμό που αντιμετώπιζε τους στρατιώτες ως απίστους και ανεπιθύμητους. Οι κάτοικοι του κοντινού χωριού βοήθησαν τους Ταλιμπάν στην επίθεση, μεταφέροντας πολεμοφόδια και ανάβοντας φωτιές, που «τύφλωσαν» τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, που έκαναν υπερπτήσεις. Μία εβδομάδα πριν από την επίθεση στο χωριό Ουανάτ, ελικόπτερα του ΝΑΤΟ είχαν σκοτώσει δώδεκα Αφγανούς σε επιχείρηση εναντίον μιας ύποπτης ομάδας. Η ομάδα αποδείχθηκε ότι αποτελούνταν από λίγους αντάρτες και από κατοίκους του χωριού, που προσπαθούσαν να διαπραγματευθούν την αποχώρηση των Ταλιμπάν. Μεταξύ των νεκρών βρίσκονταν και δύο Αφγανοί νοσοκόμοι, που είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους στους Ταλιμπάν, ζητώντας σε αντάλλαγμα την ειρηνική αναχώρηση από την περιοχή.

Έτσι ξεκίνησε η πιο αιματηρή επίθεση στο μικρό παρατηρητήριο με την ονομασία “TOPSIDE”,  όπου βρισκόταν η ομάδα του Πίτς.

Το μεγαλύτερο μέρος των οχημάτων και του βαρέως οπλισμού των αμερικανών καταστράφηκε. Οι στρατιώτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με βαριά πυρά, ενώ ο οπλισμός τους αποδείχτηκε προβληματικός σε συνθήκες σκληρής μάχης. Για την ακρίβεια το Μ4 πάθαινε συνεχώς εμπλοκή και αποδείχτηκε προβληματικό όπλο στην υπερθέρμανση. Η μάχη ayt;h κατέδειξε τα προβλήματα του συγκεκριμένου όπλου όταν βρίσκεται σε συνεχή χρήση.

«Δεν μπορούσα να οπλίσω το όπλο μου και να βάλω ένα ακόμη φυσίγγιο μέσα επειδή ήταν πολύ καυτό…» κατέθεσε ο στρατιώτης Μακέιγκ. Ο επιλοχίας Έριχ Φίλιπς χρησιμοποίησε τρία διαδοχικά όπλα Μ4 και όλα υπερθερμάνθηκαν. Το φαινόμενο των πολυάριθμων εμπλοκών του στην διάρκεια της μάχης αποτέλεσε αντικείμενο πολλών ερευνών και έγινε μεγάλο θέμα στον αμερικανικό Τύπο.

Ο ρόλος του Πιτς

Μια έκρηξη τραυμάτισε σοβαρά τον Πιτς. Παρότι όμως τραυματίας συνέχισε να μάχεται. Έριξε όλες τις χειροβομβίδες που διέθετε και κατάφερε να ανακόψει την επίθεση. Ως ασυρματιστής της ομάδας κατάφερε να έρθει σε επαφή με το αρχηγείο του αμερικανικού στρατού και να περιγράψει με ακρίβεια το σημείο της επίθεσης και τη δύσκολη κατάσταση την οποία βρισκόταν η ομάδα του. Αυτό συνέβαλλε στο να αποσταλούν ελικόπτερα τα οποία με εύστοχες βολές κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση των Ταλιμπάν. Ο απολογισμός όμως ήταν ήδη βαρύς: νεκροί 9 αλεξιπτωτιστές και άλλοι 27 τραυματίες.

Απολογιστικά η επιχείρηση είχε δραματικά αποτελέσματα για τους αμερικανούς. Στο πρόσωπο του Πιτς οι επιτελείς βρήκαν την ευκαιρία να μετριάσουν την πικρία για την κακή έκβαση της μάχης. Το Πεντάγωνο θεώρησε ότι συνέβαλλε αποφασιστικά στη διάσωση της ομάδας του με τη ψυχραιμία και την αποφασιστικότητά του. Ο Πίτς αποστρατεύτηκε το 2009 λόγω του σοβαρού τραυματισμού του. Το 2014 έλαβε το ανώτερο μετάλλιο της τιμής σε τελετή που έγινε στο Λευκό Οίκο από το πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα. Ο ίδιος χαρακτήρισε τη μάχη αυτή ως μια από τις σκληρότερες του πολέμου.

Προσωπική ζωή

Ο Πιτς μετά την αποστράτευση του ζει στο Νιού Χαμσάιρ με τη σύζυγο του και το γιό του Λούκας. Έχει πιάσει δουλειά ως τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Παράλληλα φοίτησε στο πανεπιστήμιο της πολιτείας του Νιού Χαμσάιρ όπου σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων.

Πηγή αρχικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε επίσης στην ΜτΧ: «Ο σφαγέας επίσκοπος». Ο λοχαγός των ναζί που διέταξε μια σφαγή αθώων αν και ο πόλεμος είχε τελειώσει. Έγινε ιερέας και τελικά εκλέχτηκε επίσκοπος στο Μόναχο