Η μάχη που οι Σπαρτιάτες νίκησαν τους Αθηναίους δίχως καμία απώλεια. Τους κατέλαβαν όλα τα πλοία στη στεριά, χωρίς ναυμαχία. Ο Λύσανδρος εκτέλεσε όλους τους αιχμαλώτους

ΠΗΓΗ: “Τα ρεκόρ της αρχαιότητας» Allan Klynne εκδόσεις Κλειδάριθμος”

Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, ο Πελοποννησιακός Πόλεμος που διαρκούσε 27 χρόνια τελείωσε, όταν το 405 π.Χ. οι Σπαρτιάτες νίκησαν το στόλο της Αθήνας στη μάχη των Αιγός Ποταμών, χωρίς καν να δώσουν ναυμαχία.

Ολόκληρος ο στόλος των Αθηναίων, 180 τριήρεις, είχε σταλεί στα Δαρδανέλια για να προστατεύσει τη μεταφορά σιτηρών από τη Μαύρη Θάλασσα. Για αδιευκρίνιστους λόγους οι στρατηγοί αποφάσισαν να βγάλουν τα πλοία στην παραλία. Το σημείο βρισκόταν πάνω από τρία χιλιόμετρα μακριά από την πόλη όπου μπορούσαν να πάρουν προμήθειες τα πληρώματα.

Στην απέναντι ανατολική όχθη έφτασε συγχρόνως ο στόλος των Σπαρτιατών υπό την ηγεσία του βασιλιά Λύσανδρου και παρακολουθούσαν την εξέλιξη των πραγμάτων.

Το επόμενο πρωί οι Αθηναίοι ξεκίνησαν με τον στόλο τους για να προκαλέσουν μάχη. Μάταια όμως. Οι Σπαρτιάτες τους απέφευγαν. Απογοητευμένοι οι Αθηναίοι επέστρεψαν στην ξηρά. Κωπηλάτες και στρατιώτες πήγαν με την ησυχία τους στην πόλη για να αγοράσουν τρόφιμα. Αυτό επαναλήφθηκε για τέσσερις συνεχόμενες ημέρες. Την πέμπτη ημέρα όμως και ενώ οι Αθηναίοι είχαν πάρει το δρόμο για τα ψώνια, οι Σπαρτιάτες διέσχισαν τον πορθμό. Χωρίς να χάσουν ούτε έναν άνδρα κατάφεραν να πάρουν στην κατοχή τους σχεδόν ολόκληρο τον αθηναϊκό στόλο, ενω ήταν στην στεριά. Τα εννέα πλοία που κατάφεραν να δραπετεύσουν υπό τον Κόνωνα, έφτασαν γρήγορα στο στρατόπεδο των Σπαρτιατών και πήραν από εκεί τα πανιά που είχαν αφήσει. Ωστόσο, η νίκη των Σπαρτιατών ήταν τόσο ολοκληρωτική που τον επόμενο χρόνο η Αθήνα συνθηκολόγησε. Ο Λύσανδρος ήταν ανηλεής με τους Αθηναίους τους οποίους κυνήγησε και σκότωσε αν και ήταν αιχμάλωτοι.

ΠΗΓΗ: “Τα ρεκόρ της αρχαιότητας» Allan Klynne εκδόσεις Κλειδάριθμος”

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: Ο σκλάβος που έγινε φίλος με το λιοντάρι, που θα τον κατασπάρασσε στην αρένα. Η ιστορία του «Ανδροκλή και του λιονταριού» που ενθουσίασε τον Καλιγούλα, ο οποίος τους έδωσε χάρη