Η λίστα με τα “15 πιο βρώμικα τραγούδια της ροκ”, από τη σύζυγο του Αλ Γκορ. Ο οργανισμός που έβαζε ετικέτα στους δίσκους που ήταν χυδαίοι για τη νεολαία

Ο μεγαλύτερος εχθρός των μακρυμάλληδων «Σατανιστών» της μέταλ και πανκ σκηνής τη δεκαετία του ’80, ήταν μία ξανθιά κυρία με το όνομα Τίπερ Γκορ.

Ήταν η σύζυγος του Γερουσιαστή και μετέπειτα αντιπροέδρου των Η.Π.Α., Αλ Γκορ.

Το 1985, η Γκορ ίδρυσε τον οργανισμό «Parents Music Resource Center», γνωστό και ως PMRC, όταν έπιασε την 11χρονη κόρη της να ακούει το «χυδαίο» δίσκο του Prince, “Purple Rain”.

Στόχος του οργανισμού ήταν να προφυλάξει τα αθώα νιάτα από τα ναρκωτικά και το σεξ της ροκ μουσικής.

Η Γκορ δήλωσε ότι δεν επιθυμούσε να «φιμώσει τη μουσική», αλλά να προστατέψει τους νέους από τις κακές επιρροές.

“Βρώμικα Δεκαπέντε” και η απάντηση του Φρανκ Ζάπα

Ο οργανισμός συγκέντρωσε τα δεκαπέντε «χειρότερα» τραγούδια σε μια λίστα που αποκάλεσαν «Βρώμικα Δεκαπέντε».

Ανάμεσά τους ήταν το «Darling Nikki» του Prince, γιατί αναφερόταν στο σεξ και τον αυνανισμό, το «Bastard» των Motley Crue για τους βίαιους στίχους και το «High n Dry» των Def Leppard εξαιτίας των αναφορών σε ναρκωτικά και αλκοόλ.

Οι μουσικοί δεν έμειναν άπραγοι.

Ο Φρανκ Ζάπα, ο Ντι Σνάιντερ των “Twisted Sister” και ο Τζον Ντένβερ προέβαλαν σθεναρή αντίσταση στις κατηγορίες του οργανισμού.

Το τραγούδι του Σνάιντερ “Under the Blade” κατηγορήθηκε ότι εκθείαζε το σαδομαζοχισμό και το βιασμό.

Στην πραγματικότητα, το τραγούδι αναφερόταν στην επικείμενη εγχείρηση του τραγουδιστή.

Η αντίδραση του Σνάιντερ ήταν αποστομωτική.

Δήλωσε ότι δεν ήταν οι στίχοι πονηροί, αλλά το μυαλό της κυρίας Γκορ: «Η κυρία Γκορ έψαχνε για σαδομαζοχισμό και βιασμούς και τους βρήκε. Αν κάποιος έψαχνε για αναφορές σε εγχειρήσεις, θα τις είχε βρει κι αυτές».

Ο Ζάπα προσέγγισε την υπόθεση με πιο συγκεκριμένα επιχειρήματα: «Η πρόταση είναι μια ανοησία που δεν θα προσφέρει καμία βοήθεια στα παιδιά και σχεδόν καταπατά τις συνταγματικές ελευθερίες των ανθρώπων που δεν είναι παιδιά. Θα απασχολήσει τα δικαστήρια για χρόνια, λόγω των ερμηνευτικών δυσκολιών που παρουσιάζει».

Ο Μπλάκι Λόλες, τραγουδιστής του συγκροτήματος W.A.S.P. έβρισκε υποκριτική τη στάση του οργανισμού, γιατί πίστευε ότι δεν τους ένοιαζε πραγματικά η ασφάλεια των νέων: «Το μόνο που τους νοιάζει είναι να εξυψώσουν το προφίλ του Γερουσιαστή Αλ Γκορ».

“Γονική Συμβουλή για Άσεμνο Περιεχόμενο”

Παρά τις προσπάθειές των μουσικών, ο οργανισμός επικράτησε.

Αποφασίστηκε ότι κάθε δίσκος που θεωρούνταν χυδαίος και επικίνδυνος για τους νέους, θα είχε στο εξώφυλλο το αυτοκόλλητο «Parental Advisory Explicit Content», δηλαδή «Γονική Συμβουλή Άσεμνο Περιεχόμενο».

Τα «Αυτοκόλλητα Τίπερ», όπως τα αποκαλούσαν κοροϊδευτικά, είχαν το ανάποδο αποτέλεσμα από αυτό που ήλπιζε ο οργανισμός.

Αντί να μειώσουν τις πωλήσεις των προκλητικών δίσκων, τις αύξησαν.

Οι προσπάθειες του οργανισμού κατέληξαν να διαφημίσουν τους μουσικούς που καταδίωκαν.

«Το αυτοκόλλητο σήμαινε ότι όλοι οι επαναστάτες έφηβοι θα αγόραζαν σίγουρα το δίσκο», δήλωσε ο τραγουδιστής των Motley Crue, Νίκι Σιξ.

Το αυτοκόλλητο έγινε σύντομα σύμβολο της αντισυμβατικότητας και εμφανίστηκε παντού, από μπλούζες μέχρι γκραφίτι στους στίχους.

Τα “Βρώμικα Δεκαπέντε”

1. Prince – “Darling Nikki” (Σεξ/Αυνανισμός)

2. Sheena Easton – “Sugar Walls” (Σεξ)

3. Judas Priest – “Eat Me Alive” (Σεξ)

4. Vanity – “Strap On Robbie Baby” (Σεξ)

5. Mötley Crüe – “Bastard” (Βία)

6. AC/DC – “Let Me Put My Love Into You” (Σεξ)

7. Twisted Sister – “We’re Not Gonna Take It” (Βία)

8. Madonna – “Dress You Up” (Σεξ)

9. W.A.S.P. – “Animal (F**k Like A Beast)” (Σεξ)

10. Def Leppard – “High N’ Dry” (Ναρκωτικά και αλκοόλ)

11. Mercyful Fate – “Into The Coven” (Μαγεία)

12. Black Sabbath – “Trashed” (Ναρκωτικά και αλκοόλ)

13. Mary Jane Girls – “In My House” (Σεξ)

14. Venom – “Possessed” (Μαγεία)

15. Cyndi Lauper – “She-Bop” (Σεξ/αυνανισμός)

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Η σοφία δεν είναι αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι ομορφιά. Η ομορφιά δεν είναι αγάπη. Η αγάπη δεν είναι μουσική. Η μουσική είναι Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ». Ο εκκεντρικός συνθέτης Φρανκ Ζάππα που περιφρόνησε το «χαζό αμερικανικό όνειρο»