Η Λέσχη Ελλήνων Φιλάθλων της Λίβερπουλ. Βράβευσαν τον Ίαν Ρας και έπαιξαν μπάλα με θρύλους της ομάδας

Σε μία μικρή και φιλόξενη σκωτσέζικη παμπ στους Αμπελόκηπους συγκεντρώνονται μερικές δεκάδες οπαδοί της Λίβερπουλ και παρακολουθούν τους αγώνες της σε πρωτάθλημα, κύπελλο και Ευρώπη. Δεν είναι βρετανοί εμιγκρέδες αλλά Έλληνες οπαδοί της.

Είναι τα μέλη της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Λίβερπουλ και στα 27 χρόνια λειτουργίας της έχουν ταξιδέψει δεκάδες φορές για να δουν από κοντά την αγαπημένη τους ομάδα.

Οργανωμένα, με έξοδα από την τσέπη τους και στόχο όχι τον τουρισμό, αλλά την απόλαυση που προσφέρει να παρακολουθείς ένα προηγμένο ποδόσφαιρο, που παίζει η ομάδα που επέλεξες και όχι αυτή που κληρονόμησες από την οικογενειακή παράδοση.

Η «Μηχανή του Χρόνου» επισκέφθηκε την παμπ που συχνάζουν τα μέλη της λέσχης, την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2022 και παρακολούθησε τον αγώνα πρωταθλήματος εναντίον της Τότεναμ.

Η Λίβερπουλ αναδείχθηκε νικήτρια με σκορ 2-1 στην έδρα της Τότεναμ. Ακόμη, όμως κι αν έχανε, μικρό το κακό.

Δεν θα την αφήσουν ποτέ να «περπατάει μόνη της», όπως λέει ο εμβληματικός ύμνος, τον οποίο τραγουδούν οι οπαδοί της πριν από την έναρξη κάθε εντός έδρας παιχνιδιού.

Δεν έγιναν Λίβερπουλ στα χρόνια του Γιούργκεν Κλοπ και του Μοχάμεντ Σαλάχ, όταν η ομάδα κατέκτησε τίτλους και έγινε ξανά πρωταγωνίστρια. Ούτε στα χρόνια του Στίβεν Τζέραρντ ή του Φερνάντο Τόρες, όπου η ομάδα είχε μερικές επιτυχίες, αλλά αδυνατούσε να κερδίσει την Πρέμιερ Λιγκ.

Έγιναν Λίβερπουλ, όταν αγάπησαν την μοναδική “αύρα” του Άνφιλντ Ρόουντ, όταν μεγάλωναν και παρακολουθούσαν στη δημόσια τηλεόραση, την ομάδα της «χρυσής» δεκαετίας του ’70 και του ’80, που σάρωνε τα κύπελλα με παίκτες θρύλους, όπως ο Σκωτσέζος Σερ Κένι Νταλγκλίς και ο Ουαλός Ίαν Ρας.

Κάθε Σάββατο, η ΕΡΤ είχε βρετανικό ποδόσφαιρο και η Λίβερπουλ ήταν πρωταγωνίστρια, που σταδιακά δημιούργησε μια θρυλική ομάδα. Χιλιάδες Έλληνες γοητεύτηκαν από την απόδοσή της και την ακολουθούν ακόμη.

«Γνώριζα την ύπαρξη της λέσχης πολύ καιρό πριν γίνω μέλος και πάντοτε έλεγα ότι ήθελα να πάω. Για εμένα, το να είμαι μέλος της είναι απόδειξη της αγάπης μου και της αγάπης μας για την ομάδα.

Είναι πολύ ωραίο που μαζευόμαστε εδώ στην παμπ και βλέπουμε τους αγώνες. Είναι η ατμόσφαιρα, ο χαβαλές, τα πειράγματα που κάνουμε μεταξύ μας, τόσο στις χαρές όσο και στις απογοητεύσεις. Είναι επίσης ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα», λέει ο Άγγελος-Χρήστος Οικονόμου, μέλος της λέσχης από το 2019.

“Κάτσε να δεις μια πραγματικά μεγάλη ομάδα”

Κάποιοι έγιναν Λίβερπουλ κατόπιν προτροπής. Ο κ. Οικονόμου αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα:

«Παρακολουθώ και υποστηρίζω τη Λίβερπουλ από το Δημοτικό. Ο πατέρας μου με έκανε Λίβερπουλ. Παίζαμε μπάλα και μία ήμερα μου είπε: “Έλα κάτσε να δεις μια πραγματικά μεγάλη ομάδα”.

 Και το πρώτο ματς που με έβαλε να δω ήταν ο τελικός του Champions League, τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών, με τη Ρόμα, όπου οι “Κόκκινοι” κέρδισαν το τρόπαιο στα πέναλτι. Από τότε και μετά έγινα Λίβερπουλ»,.

Το “You’ll never walk alone” δεν είναι απλώς ύμνος, αλλά και στάση ζωής, σύμφωνα με τον Γιάννη Σκοτίδα, πρόεδρο της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Λίβερπουλ από ιδρύσεώς της, το 1995.

Η αρχική αφορμή για να γίνει Λίβερπουλ ήταν τα τραγούδια των Beatles, τα οποία άκουγε στον Καναδά όπου μεγάλωσε μέχρι τα 8 του χρόνια. Η οριστική ήρθε, όταν επέστρεψε στην Ελλάδα και αδημονούσε για τον εβδομαδιαίο αγώνα αγγλικού πρωταθλήματος.

Το πρώτο ματς που παρακολούθησε ήταν ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας του 1974, στον οποίο η Λίβερπουλ νίκησε 3-0 τη Νιουκάστλ. Τον ενθουσίασε το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα του Μπιλ Σάνκλι, του ανθρώπου που «αναγέννησε» τη Λίβερπουλ και την έβαλε ξανά στον ποδοσφαιρικό «χάρτη».

Από τότε και μετά έγινε πιστός οπαδός των Reds. Όπως λέει, έχει δει πάνω από 100 παιχνίδια στο Άνφιλντ όλα αυτά τα χρόνια.

Η επίσκεψη στο σπίτι του Σάνκλι

Τον Αύγουστο του 1997, τα μέλη της Πανελλήνιας Λέσχης Φίλων Λίβερπουλ βρέθηκαν στο σπίτι του Μπιλ Σάνκλι, που είχε φύγει από τη ζωή το 1981, και συνάντησαν τη σύζυγό του, Νέσι.

«Είμαστε οι μοναδικοί Έλληνες φίλοι της Λίβερπουλ, που γίναμε δεκτοί στο σπίτι του Σάνκλι. Φιλοξενηθήκαμε από τη κυρία Νέσι και ήπιαμε τσάι στο σαλόνι του», λέει στη «ΜτΧ» ο κ. Σκοτίδας.

Οι συναντήσεις με τους θρύλους

Όσο κι αν προσπαθήσει ο κ. Σκοτίδας να ξεχωρίσει κάποιον από τους παίκτες εκείνης της εποχής, δεν μπορεί. Από τον Κέβιν Κίγκαν και τον Κένι Νταλγκλίς μέχρι τον Ίαν Ρας και τον Άλαν Χάνσεν.

Με έναν άλλον Άλαν, τον Κένεντι τον συνδέει μια βαθιά προσωπική φιλία. Μάλιστα, έχει παίξει μπάλα μαζί του στην Ελλάδα, όπως επίσης και με τον Τζίμι Κέις. «Ήταν όνειρο ζωής ότι έπαιξα με δύο από τα είδωλά μου», λέει ο κ. Σκοτίδας και μας αποκαλύπτει ένα συγκινητικό παραλειπόμενο:

«Το 2010, μία ημέρα πριν διεξαχθεί ένα φιλικό με βετεράνους της Λίβερπουλ στην Ελλάδα, κάναμε μια ειδική εκδήλωση. Στις τηλεοράσεις που υπήρχαν στο χώρο της εκδήλωσης προβάλλονταν οι τελικοί του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του ’81 και του ‘84, στα οποία ο Κένεντι είχε σκοράρει το νικητήριο γκολ και το νικητήριο πέναλτι αντίστοιχα.

Με πλησίασε ο Κένεντι και με ρώτησε “Αυτά τα βίντεο πού τα έχεις βρει;”. Του απάντησα “Πλάκα μου κάνεις, Άλαν, μην μου πεις ότι δεν τα έχεις στο αρχείο σου”. Κι όμως δεν τα είχε. Αποφάσισα να φτιάξω αντίγραφα για να του τα δώσω. Ήταν τόσο χαρούμενος σαν να χάριζες όλο τον κόσμο σε ένα μικρό παιδί».

Τον Απρίλιο του 1996, στο πλαίσιο ενός αγώνα στο πρωτάθλημα αναπληρωματικών ομάδων με την Νότιγχαμ Φόρεστ, ο κ. Σκοτίδας συνάντησε στα αποδυτήρια του γηπέδου Haig Avenue στο Σάουθπορτ τον Ίαν Ρας και τον τίμησε με μια χρυσή πλακέτα εκ μέρους της λέσχης.

Εκτός από τον Ρας, η λέσχη έχει βραβεύσει πολλούς ποδοσφαιριστές της Λίβερπουλ, μεταξύ των οποίων και τους Ιγκόρ Μπίσκαν και Τζιμπρίλ Σισέ που αγωνίστηκαν στον Παναθηναϊκό, για την προσφορά τους στην ομάδα. «Όλοι ανεξαιρέτως συγκινήθηκαν με τη χειρονομία», συμπληρώνει ο κ. Σκοτίδας. 

Η ιστορία της Λέσχης

Όπως ανέφερε ο Γιάννης Σκοτίδας, το αρχικό όνομά του σωματείου ήταν Πανελλήνιος Σύνδεσμος Φίλων Λίβερπουλ και «ιδρύθηκε από μια παρέα, τρελών με την ομάδα, που συναντήθηκε διαμέσου αλληλογραφίας»:

«Στα τέλη του 1994, το επίσημο κλαμπ της Λίβερπουλ είχε δημιουργήσει ένα νεοσύστατο Παγκόσμιο Οργανισμό Φιλάθλων, στον οποίο ήμουν μέλος μαζί με άλλα άτομα. Υπήρχε μια ειδική στήλη σε ένα τριμηνιαίο περιοδικό με τα νέα της ομάδας, στην οποία έστελνε ο καθένας μηνύματα σε άλλους οπαδούς.

Τότε ένας φίλος από την Αθήνα, ο Άκης Λιόλιος, είχε την ιδέα να βρεθούμε όλοι οι φίλοι των Reds στην Ελλάδα και να φτιάξουμε ένα σύνδεσμο. Έβαλε μία αγγελία για να επικοινωνήσουμε μαζί του και δεν έχασα την ευκαιρία».

Το «νερό μπήκε στο αυλάκι». Το Μάιο του 1995, μια παρέα 20 ατόμων, συμπεριλαμβανομένου του κ. Σκοτίδα, έδωσαν στο όραμα σάρκα και οστά. Το Μάρτιο του 2002, ο Σύνδεσμος μετονομάστηκε σε Λέσχη, για να παραπέμπει περισσότερο στα βρετανικά πρότυπα.

Μαζί με τον Σύνδεσμο Φίλων Λίβερπουλ της Θεσσαλονίκης, αποτελούν τα δύο επισήμως αναγνωρισμένα σωματεία στην Ελλάδα. Υπάρχουν, όμως, και μικρές άτυπες λέσχες φίλων Λίβερπουλ σε περιοχές όπως στην Πάτρα, τη Λάρισα και τις Σέρρες, σύμφωνα με τον κ. Σκοτίδα.

Κάθε χρόνο η Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Λίβερπουλ ανανεώνει την άδεια λειτουργίας και υπογράφει ένα συμφωνητικό, βάσει του οποίου τα μέλη της είναι υποχρεωμένα να τηρούν κάποια πρωτόκολλα. Από το πιο απλό πράγμα, όπως το σήμα που χρησιμοποιεί, μέχρι το πιο σύνθετο.

Σήμερα αριθμεί 1.500 μέλη. Οι υποστηρικτές, όμως, της αγγλικής ομάδας είναι σαφώς περισσότεροι και, όπως μας πληροφορεί ο κ. Σκοτίδας, η Λίβερπουλ πιθανόν να αποτελεί τον τέταρτο δημοφιλέστερο σύλλογο στην Ελλάδα, μετά τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ.

«Δεν είναι απίθανο οι οπαδοί της Λίβερπουλ στην Ελλάδα να αποτελούν το πολυπληθέστερο κοινό ξένης ομάδας», συμπεραίνει κάπως αυθαίρετα, αλλά τι πειράζει; Η αγάπη για μια ομάδα είναι αδύνατον να μετρηθεί οπουδήποτε στον κόσμο.

Η Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Λίβερπουλ αποτελεί την παλαιότερη λέσχη φίλων αγγλικής ομάδας στην Ελλάδα και την δεύτερη παλαιότερη λέσχη φίλων ξένης ομάδας, μετά από εκείνη της Μπάγερν Μονάχου, που ιδρύθηκε το 1994.

Διατηρεί τη δική της ιστοσελίδα, όπου δημοσιεύονται ειδήσεις, αναλύσεις, αφιερώματα και βίντεο σχετικά με τη Λίβερπουλ, σελίδα στο Facebook που έχει περίπου 35.000 ακόλουθους και γκρουπ με λίγο περισσότερους από 6.000 μέλη, πολλά εκ των οποίων γνωρίζονται προσωπικά.

Στο ερώτημα αν η υποστήριξη των οπαδών προς τη λέσχη επηρεάζεται από τους τίτλους της Λίβερπουλ, ο Γιάννης Σκοτίδας απαντάει κατηγορηματικά «όχι».

Αυτό που του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι, τη δεκαετία του 2000, έρχονταν έφηβοι να εγγραφούν στη λέσχη, δηλαδή άτομα που δεν είχαν παραστάσεις από τη μεγάλη Λίβερπουλ του ’70 και του ‘80.

«Μπορεί να μην ήξεραν τόσο πολύ την ιστορία της ομάδας, αλλά είχαν επηρεαστεί από την ατμόσφαιρα του Άνφιλντ και τον ύμνο του “You’ll Never Walk Alone”. Αυτά ήταν τα πρώτα τους ερεθίσματα πριν μάθουν τι εστί Λίβερπουλ», επισημαίνει ο κ. Σκοτίδας.

“You’ ll Never Walk Alone” – Τα ταξίδια για την ομάδα

Το πρώτο ομαδικό ταξίδι πραγματοποιήθηκε το Πάσχα του 1996, σε ένα εκτός έδρας ματς πρωταθλήματος απέναντι στην Κόβεντρι. Ακολούθησε το εντός έδρας παιχνίδι με τη Γουέστ Χαμ, όπου η εμπειρία ήταν απλά μαγευτική.

Τα επόμενα χρόνια, οι εκδρομές στο Άνφιλντ ή και σε εκτός έδρας παιχνίδια έγιναν συχνότερες. Ήταν η συνήθεια που έγινε λατρεία.

Όμως, το πλέον αλησμόνητο ταξίδι ήταν εκείνο για την Κωνσταντινούπολη, όπου, στις 25 Μαΐου 2005, διεξήχθη ο επικός τελικός του Champions League εναντίον της Μίλαν. Εκεί όπου η Λίβερπουλ με μπροστάρη τον αρχηγό της, Στίβεν Τζέραρντ ισοφάρισε το 3-0 του πρώτου ημιχρόνου και κατέκτησε το βαρύτιμο τρόπαιο στα πέναλτι.

Τα τελευταία χρόνια, η Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Λίβερπουλ έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει από κοντά την ομάδα εγγυημένα σε τρία εντός έδρας ματς ανά γύρο στο πρωτάθλημα και σε μερικά ακόμη, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα. Όλα σε συνεννόηση και σε συνεργασία με τον επίσημο σύλλογο.

Το “μικρό μουσείο της Λίβερπουλ”

Μέχρι το 2015, η Πανελλήνια Λέσχη Φίλων Λίβερπουλ διατηρούσε γραφεία στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν ένας χώρος τόσο όμορφα διακοσμημένος που όσοι δημοσιογράφοι τον επισκέφθηκαν τον χαρακτήρισαν ως «ένα μικρό μουσείο της Λίβερπουλ».

Το 2007, με αφορμή τη συμπλήρωση 115 ετών από την ίδρυση της Λίβερπουλ, οργανώθηκε μία μικρή γιορτή προς τιμήν της ομάδας στο χώρο της Λέσχης. Στη γιορτή παρευρέθηκε και τιμήθηκε ο αθλητικογράφος, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, όπως μπορείτε να δείτε στο ακόλουθο βίντεο:

Λόγω της οικονομικής κρίσης, τα γραφεία της Λέσχης δεν λειτουργούν πια. «Με τον καιρό διαπιστώσαμε ότι τη Λέσχη δεν την κάνουν τα τσιμέντα και τα κτήρια. Την κάνουν οι άνθρωποι, η παρέα», αναφέρει ο κ. Σκοτίδας στη «ΜτΧ».

Παρ’ όλ’ αυτά, στα σχέδιά του είναι να δημιουργήσει ένα μικρό μουσείο αποτελούμενο και από τις προσωπικές του συλλογές που θα λειτουργεί και ως εντευκτήριο. «Θα ήθελα να το αφήσω κληρονομιά στη Λέσχη, όταν θα έρθει η ώρα μου να αποσυρθώ», εξομολογείται.

Ρεπορτάζ: Δημήτρης Παπακυριακού