Η Κυρά Βασιλική των Μαρασίων. Η “μάνα” των φαντάρων του ακριτικού φυλακίου στον Έβρο που σήκωνε καθημερινά τη σημαία

Κάθε μέρα για 50 χρόνια, η Βασιλική Λαμπίδου έκανε την έπαρση και την υποστολή της ελληνικής σημαίας στην αυλή της, στα ακριτικά Μαράσια Έβρου, μόλις 300 μέτρα από το τουρκικό φυλάκιο.

Ήταν η μάνα και η γιαγιά για τους στρατιώτες που υπηρετούν στα σύνορα και μια γνώριμη και ζεστή οικογενειακή παρουσία για τους ακρίτες της περιοχής.

Όταν πια δεν άντεχαν τα πόδια της, κάθε πρωί ένας στρατιώτης από το διπλανό φυλάκιο, την επισκεπτόταν στο σπίτι της και την βοηθούσε να βαδίσει μέχρι τον ιστό, για να σηκώσει ψηλά την ελληνική σημαία.

Η “μάνα” των φαντάρων

Η Βασιλική Λαμπίδου – Φωτακάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την προσφυγιά, καθώς οι  συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη.

Μετά την εντολή εκκένωσης της Ανατολικής Θράκης, εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκκο  Ορεστιάδας.

Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στο χωριό Μαράσια, πάνω στα ελληνοτουρκικά σύνορα.

Το σπίτι της ήταν το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο, μόλις 300 μέτρα από την Τουρκία, με φυσικό σύνορο τον Έβρο.

Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα.

Κάπως έτσι έγινε η “μάνα” όλων των φαντάρων, που υπηρετούσαν στον Έβρο.

Συχνά τους μαγείρευε και τους φρόντιζε. Ο Ελληνικός Στρατός την “υιοθέτησε” ως την γιαγιά σύμβολο. Όταν η κυρά Βασιλική ήταν πλέον ανήμπορη, ανέλαβαν τα “παιδιά της” οι φαντάροι του φυλακίου, να την περιποιούνται και να τη βοηθούν στο σπίτι.

Το μόνο που είχε ζητήσει για την προσφορά της ήταν «μια καινούργια σημαία κάθε τόσο, γιατί καθώς κυματίζει φθείρεται πάνω στον ιστό».

Οι φαντάροι του φυλακίου την αγαπούσαν, της έλεγαν τα προβλήματά τους και τις ανησυχίες τους. Κι εκείνη επί δεκαετίες, τους μαγείρευε και τους φρόντιζε τα ρούχα τους. Στην πραγματικότητα υπηρετούσε μαζί τους την πατρίδα.

Το 2007 η Ακαδημία Αθηνών την βράβευσε, έπειτα από πρόταση του αρχηγού ΓΕΣ. Ήλθε στην Αθήνα και υποβασταζομένη από νέους του Τριγώνου Έβρου παρέλαβε το Βραβείο «για πολυετή προσφορά στους στρατευσίμους».

«Αυτά είναι τα παιδιά μου, φορούν το χακί για την Ελλάδα μας, χαρά μου και καθήκον μου να τα φροντίζω» ήταν η απάντησή της. Όπως όλοι οι ξεριζωμένοι από τον τόπο που γεννήθηκαν, η Βασιλική Λαμπίδου τίμησε καθετί ελληνικό και η σημαία ήταν για εκείνην η δική της αποστολή.

Όταν πέθανε τον Ιούνιο του 2011, στα 107 της χρόνια, ο ελληνικός στρατός «ως μικρή αναγνώριση στο μεγαλόπνοο έργο της» ανέλαβε τη δαπάνη της κηδείας της. Κηδεύτηκε με τιμές εν ενεργεία αξιωματικού του στρατού. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέστειλε στεφάνι, ενώ παρών στην εξόδιο ακολουθία ήταν ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Λίγους μήνες πριν το θάνατό της, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας επισκέφτηκε το Ελληνικό Φυλάκιο στα Μαράσια.

Ο Πρόεδρος, αφού χαιρέτησε και αντάλλαξε δώρα με τους ακρίτες στρατιώτες, ζήτησε να συναντήσει στο σπίτι της την Κυρά των Μαρασίων, όπου την χαιρέτησε και την ευχαρίστησε για την προσφορά της.

Το συλλυπητήριο μήνυμα του Κάρολου Παπούλια

Όταν έμαθε για τον θάνατό της ο Κάρολος Παπούλιας έστειλε το συλλυπητήριο μήνυμα:

“Το παράδειγμα του αγνού της πατριωτισμού θα μείνει ζωντανό και πάντα επίκαιρο. Όταν την είχαν ρωτήσει τότε (κατά την επίσκεψή του) οι δημοσιογράφοι γιατί ανέλαβε την ευθύνη της έπαρσης και υποστολής της ελληνικής σημαίας στην αυλή της, η Βασιλική Λαμπίδου είπε: «Πάντοτε πρέπει να κρατάμε ζωντανή την εθνική μας συνείδηση, γιατί οι καιροί ήταν και παραμένουν δύσκολοι».

Εκεί ψηλά θα αντάμωσε τη Δέσποινα Αχλαδιώτη, την Κυρά της Ρω, που κι αυτή σήκωνε τη σημαία στο νησάκι της Ρω, απέναντι στην τουρκική ακτή, όπου η αρχαία Αντίφελλος, το σημερινό Κας. Θα ‘χουν πολλά να πουν οι δυο τους”.