Η κοκαΐνη η “ελπίδα” των φτωχών. Πώς οι φτωχοί κάτοικοι της λατινικής Αμερικής ζουν από την κοκαΐνη, με την ανοχή των κυβερνήσεων

Ένας από τους λόγους που η κοκαΐνη εξακολουθεί να κατακλύζει τις παράνομες αγορές, είναι ότι αποτελεί τη μοναδική ελπίδα πολλών Λατινοαμερικάνων, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Βολιβία, να κατανικήσουν τη φτώχεια τους.

Οι περισσότερες κυβερνήσεις των χωρών της περιοχής δεν κάνουν απλώς τα στραβά μάτια, αλλά υποστηρίζουν το εμπόριο των ναρκωτικών, που αποτελεί μια πρόχειρη, δοκιμασμένη λύση στο οικονομικό πρόβλημα τους. Σε επιτόπια έρευνα, ο Χιου Ο’ Σόνεσι του αγγλικού Ομπσέρβερ μίλησε με πολλούς αξιωματούχους της Βολιβίας. Τους βρήκε μάλλον ευχαριστημένους με τη λύση της κοκαΐνης.

“Η κοκαϊνη κυκλοφορεί άνετα στους δρόμους του Μανχάταν”, είπε ένας απ’ αυτούς. “Ας κάνει ο Αμερικανός πρόεδρος κάτι για να την πολεμήσει. Από μας, μια φτωχή χώρα, περιμένει να βρούμε άκρη;”

“Και στο κάτω κάτω”, προσθέτει ένας ανώτερος υπάλληλος του Περού, “που θα βρούμε τα χρήματα να πληρώσουμε τις αμερικανικές τράπεζες αν μας κόψουν την κοκαΐνη;”

Η παραγωγή της κοκαΐνης 

Στη Βολιβία καλλιεργούν πάνω από 400.000 στρέμματα κόκας. Τα έσοδα από την κοκαΐνη αυξάνουν κατά 30-50% το χρόνο. Και ήδη αποτελούν το 132% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος του κράτους. Με άλλα λόγια, για κάθε 100 δολάρια που μπαίνουν στην τσέπη του Βολιβιανού από οποιαδήποτε νόμιμη εργασία, η χώρα έχει κερδίσει 132 δολάρια μόνο από το εμπόριο κοκαΐνης. Η καλλιέργεια της κοκαΐνης είναι εξαιρετικά εύκολη. Το φυτό δεν απαιτεί σχεδόν καμία φροντίδα. Εύκολη είναι και η παραγωγή του ναρκωτικού από τη φυτική ουσία. Μετά τη συγκομιδή, τα καταπράσινα φύλλα της κόκας ρίχνονται σε πατητήρια όπου έχει τοποθετηθεί ειδικό στρώμα από αλκάλεα και κηροζίνη. Οι εργάτες τα πατούν χορεύοντας μέσα στους πελώριους κάδους, ώσπου να σχηματιστεί μαζί με την αλκαλική ουσία και την κηροζίνη η “πάστα μπάσικα”, ο βασικός πολτός του υλικού.

Ακολουθεί η αποξήρανση της πάστας στον ήλιο και η μεταφορά της έπειτα σε αυτοσχέδια εργαστήρια στις πλαγιές των Άνδεων ή στη ζούγκλα, όπου το υλικό τρίβεται σε κρυστάλλους ή σε σκόνη. Μετά τη διαδικασία αυτή είναι έτοιμο πια για να διοχετευτεί στην αγορά και μπορεί να αναμειχθεί με οτιδήποτε, από ταλκ μέχρι κιμωλία, για να καταναλωθεί. Για τους απλούς καλλιεργητές η κοκαΐνη δεν έχει τίποτα το επιλήψιμο ή ατιμωτικό: οι ίδιοι μασούν τα φύλλα της κόκας από την παιδική τους ηλικίας. Πρόκειται για μια παράδοση με βαθιές ρίζες, με χαρακτήρα σχεδόν ιερό.

Το χρήμα, τα κέρδη και η ελπίδα της πώλησης

Οι μεσάζοντες πηγαίνουν κάθε τόσο στα χωριά και εφοδιάζουν τους καλλιεργητές με δενδρύλλια για φύτεμα. Έπειτα πηγαίνουν και πάλι και αγοράζουν τα φύλλα σε καλές τιμές. Όλοι είναι ευχαριστημένοι. Η αστυνομία της Βολιβίας χαίρεται και αυτή γιατί, όπως λένε οι αξιωματικοί της, τα πάντα στη χώρα είναι ειρηνικά σε σχέση με το εμπόριο της κοκαΐνης.

“Δεν έχουμε εδώ φόνους και μαχαιρώματα όπως σε άλλες χώρες”. Οι ενδιαφερόμενοι δουλεύουν όλοι καλά και έχουν καταφέρει να συνεννοούνται περίφημα μεταξύ τους. Υπάρχουν χρήματα για όλους”.

Πηγή: Η διεθνής των φτωχών, του Κώστα Τσαρούχα, εκδόσεις Αλήθεια 2003

Διαβάστε ακόμη στη “ΜτΧ”: «Τα ναρκωτικά ήταν παντού και εγώ έπεσα πάνω τους με τα μούτρα». Τζο Κόκερ, ο υδραυλικός που έγινε σταρ. Η άγνωστη σύζυγός του, που τον έβγαλε από τα ναρκωτικά και τον έσωσε από τους εθισμούς