Η κινηματογραφική ταινία που γύρισαν οι ναζί στην Αθήνα και το Ηρώδειο το 1942. Το ερωτικό ειδύλλιο στην όμορφη Αθήνα, όπου οι λιμοκτονούντες κάτοικοι είχαν εξαφανισθεί

του ιστορικού Κωνσταντίνου Λαγού

Το «Fronttheater», γερμανικά «Το Θέατρο του Μετώπου», ήταν μία ναζιστική εμπορική και προπαγανδιστική ταινία μεγάλου μήκους του 1942, που σκηνοθέτησε ο Arthur Maria Rabenalt. Οι πρωταγωνιστές ήταν γνωστοί ηθοποιοί του Γ΄ Ράιχ, όπως οι Heli Finkenzeller,  René Deltgen και Lothar Firman.

Η ταινία ήταν ακριβή παραγωγή και γυρίστηκε στις κατεχόμενες από τους Γερμανούς πόλεις, Μπορντώ, Αθήνα και Πειραιά. Προβλήθηκε σε πολλούς κινηματογράφους στη Γερμανία και στις κατεχόμενες ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η Ελλάδα. Ο ελληνικός τίτλος της ταινίας, “Μας χωρίζει ο πόλεμος”, δεν ήταν μετάφραση του γερμανικού αλλά κλεμμένος από τον τίτλο τραγουδιού της Σοφίας Βέμπο στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Η Βέμπο υπήρξε στόχος των κατακτητών ήδη από την αρχή της Κατοχής και έτσι το 1942 διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου βρίσκονταν οι σύμμαχοι και ελληνικές δυνάμεις. Φαίνεται, όμως, ότι η γερμανική λογοκρισία επέτρεψε τη χρήση του τίτλου μίας πασίγνωστης επιτυχίας της Βέμπο -και την αναπόφευκτη σύνδεσή του με την ήττα των Ιταλών στην Αλβανία- γιατί ταίριαζε απόλυτα με την υπόθεση της ταινίας.

Η πρωταγωνίστριά της είναι μία Γερμανίδα πρώην θεατρίνα η οποία ξανανεβαίνει στο πάλκο ακολουθώντας ένα θίασο που εμψυχώνει τo γερμανικό στρατό στην πρώτη γραμμή, εξ’ ου και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας. Σκοπός της είναι να σμίξει ξανά με τον άνδρα της που υπηρετεί στο γερμανικό στρατό. Αυτός παίρνει μέρος στη γερμανική εισβολή εναντίον της Ελλάδας, τον Απρίλιο του 1941 και γι αυτό η ταινία δείχνει επίκαιρα από την κατάληψη της Θεσσαλονίκης, της Λαμίας και της Αθήνας. Ο αγαπημένος της τελικά παραμένει στην Ελλάδα,  ως στέλεχος των δυνάμεων κατοχής.

Μία σκηνή της ταινίας τον δείχνει ενώ διεξάγεται μία αληθινή άσκηση σε κάποια ελληνική ακτή όπου γίνεται χρήση αντιαεροπορικών πυροβόλων 88 χιλιοστών, ως αντιαρματικών. Σύμφωνα με το σενάριο ο θίασος φθάνει στην Αθήνα όπου θα δώσει μία παράσταση στο Ηρώδειο. Για αρκετά λεπτά η ταινία απαθανατίζει τις τεχνικές εργασίες που πραγματοποιούνταν στο αρχαίο ωδείο για τις ανάγκες της θεατρικής παράστασης.

Διαβάστε ακόμα: Αυτή είναι η πρώτη ταινία θρίλερ. Ο διάβολος, τα φαντάσματα, οι κινούμενοι σκελετοί και οι μάγισσες. (βίντεο)

Σε μία σκηνή, στρατιώτες μεταφέρουν προβολείς των αντιαεροπορικών πυροβόλων, στο Ηρώδειο για να χρησιμοποιηθούν στην παράσταση. Στο μεταξύ, ο σύζυγος έχει τραυματιστεί στο χέρι και νοσηλεύεται στο Ασκληπιείο της Βούλας που έχει μετατραπεί σε γερμανικό στρατιωτικό νοσοκομείο, Ένα λεωφορείο τον μεταφέρει μαζί με άλλους Γερμανούς τραυματίες στο Ηρώδειο για να δουν την παράσταση.

Το ζευγάρι τελικά συναντάται και πάλι στα καμαρίνια του Ηρώδειου. Μετά τη θεατρική παράσταση ακολουθεί ρεσιτάλ του Βίλχελμ Στρίντζ, διάσημου βαθύφωνου τενόρου του Γ΄ Ράιχ, στο κατάμεστο από Γερμανούς και Ιταλούς Ηρώδειο. Την ίδια ώρα, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι της ταινίας, περπατά χεράκι-χεράκι μέσα στον Παρθενώνα και χαίρεται τον έρωτά του δίπλα στο Ερεχθείο.

Η ταινία κλείνει με μία άρια του Στρίντζ από την Αθήνα να ενώνει και τα τρία όπλα των Γερμανών που βρίσκονται σε πολεμικές αποστολές.

Η ταινία δείχνει τα πληρώματα ενός βομβαρδιστικού αεροπλάνου, ενός υποβρυχίου και τεθωρακισμένων του Ρόμελ στη Βόρεια Αφρική, να έχουν συντονίσει τους ασυρμάτους τους σε ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν ζωντανά το ρεσιτάλ από το Ηρώδειο.

Στις λήψεις της ταινίας στην Αθήνα και τον Πειραιά, οι Έλληνες είναι ανύπαρκτοι εκτός από μακρινά πλάνα κάποιων χωρικών πάνω σε γαϊδούρια ή τον περιστασιακό διαβάτη μέσα στον δρόμο. Στο Μικρολίμανο έχουμε λήψεις Γερμανών αξιωματικών του ναυτικού σ’ ένα πλούσιο τραπέζι, την ίδια ακριβώς εποχή που χιλιάδες Έλληνες λιμοκτονούσαν μέχρι θανάτου, κάτι βέβαια που δεν αποτυπώνεται στην ταινία. Η Κατοχική Ελλάδα παρουσιάζεται στο «Fronttheater» ως επίγειος παράδεισος, αλλά για τους Γερμανούς. Οι λιμοκτονούντες «ιθαγενείς» μπορεί να χάλαγαν την εικόνα.

Ολόκληρη η ταινία εδώ:

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: Η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του Κώστα Βουτσά ως κομπάρσου σε ταινία του 1953. Ο Λαζαρίδης τον ανακάλυψε όταν έδινε για τρίτη φορά εξετάσεις για να πάρει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος