Απελπισμένοι άνθρωποι διεκδικούν λίγα δολάρια, την εποχή του κραχ στην Αμερική. Οι μαραθώνιοι χοροί από τελευταία λέξη της μόδας στην ψυχαγωγία σε μια εξαντλητική δοκιμασία

Το 1930 διεξάγεται στο Σικάγο ένας ακόμα μαραθώνιος χορού. Τέσσερα ζευγάρια έχουν απομείνει στην πίστα και διεκδικούν μέχρι τελικής πτώσης το χρηματικό έπαθλο του νικητή.

Τα λεφτά δεν είναι πολλά, αλλά έστω και λίγα δολάρια είναι ένας μικρός  “θησαυρός”  στην Αμερική της οικονομικής κρίσης.

Έτσι, οι απελπισμένοι άνθρωποι καταφεύγουν σε αυτή τη δοκιμασία για να επιβιώσουν αψηφώντας τον κίνδυνο να πεθάνουν από την εξάντληση. Πρέπει να το ρισκάρουν!

Οι Μαραθώνιοι χορού

Τη δεκαετία του 1920 οι μαραθώνιοι χορού ήταν η τελευταία λέξη της μόδας στην ψυχαγωγία.

Ο κόσμος έψαχνε ευκαιρία να σπάσει τα ρεκόρ σε κάθε είδους δραστηριότητα και ο χορός ήταν μία από αυτές.

Η γυναίκα που έκανε την αρχή, λεγόταν Άλμα Κάμινγκς και το 1923 χόρεψε για 27 ώρες χωρίς διάλειμμα.

Πολλές γυναίκες που ονειρεύονταν να διαπρέψουν στον κινηματογράφο ή στα καμπαρέ, ακολούθησαν το παράδειγμά της.

Στη συνέχεια έπεισαν και τους άντρες να τις συνοδεύσουν και μέσα σε λίγα χρόνια, οι μαραθώνιοι χορού έγιναν ένα από τα δημοφιλέστερα θεάματα σε Η.Π.Α. και Μεγάλη Βρετανία.

Εξαντλητική δοκιμασία για λίγα δολάρια

Όμως, κάποια στιγμή η ξέφρενη δεκαετία του ’20 έφτασε στο τέλος της και τη διαδέχθηκε η οικονομική κρίση του ’30.

Ο κόσμος πάσχιζε να εξασφαλίζει τα προς το ζην και οι μαραθώνιοι χορού άλλαξαν χαρακτήρα.

Επιχειρηματίες εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη του κοινού προς το θέαμα και το μετέτρεψαν σε μία άκρως κερδοφόρα προσπάθεια.

Οι μαραθώνιοι χορού αποτελούσαν τη μοναδική πηγή εσόδων για χιλιάδες ανθρώπους.

Σε αυτούς εργάζονταν εκπαιδευτές, νοσοκόμες, μάγειρες, καθαρίστριες, ταμίες, ταξιθέτες, μουσικοί, δικηγόροι, διαφημιστές.

Εκτός από θέσεις εργασίες, οι διοργανωτές προσέφεραν χρηματικό έπαθλο στον νικητή του μαραθώνιου.

Ήταν τέτοια η μανία των διαγωνιζόμενων για τα χρήματα, που συχνά χόρευαν τραυματισμένοι και έφταναν σε σημείο εξάντλησης.

Για κάθε μία ώρα χορού, οι διαγωνιζόμενοι δικαιούνταν 15 λεπτά ξεκούρασης, στα οποία μπορούσαν είτε να κοιμηθούν είτε να απολαύσουν ένα μασάζ.

Έπρεπε να το πληρώσουν οι ίδιοι βέβαια.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι συμμετέχοντες δεν χρειαζόταν καν να χορεύουν, αλλά να στέκονται όρθιοι και να λικνίζονται αργά, στο ρυθμό της μουσικής.

H Βusiness της δυστυχίας

Πολλά ζευγάρια είχαν χορηγούς οι οποίοι εξασφάλιζαν τη διαφήμιση των προϊόντων τους μέσω των μαραθώνιων.

Οι χορηγοί έπρεπε να παρέχουν φαγητό στους διαγωνιζόμενους και ορισμένοι έφτασαν στο σημείο να τους ταΐζουν 12 φορές την ημέρα, ελπίζοντας ότι θα τους έδιναν περισσότερη ενέργεια.

Αυτό έκανε τη συμμετοχή στους μαραθώνιους χορού ακόμα πιο περιζήτητη, καθώς ελάχιστοι είχαν τη δυνατότητα να τρώνε τόσο πλουσιοπάροχα την εποχή του κραχ.

Με την έναρξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οι μαραθώνιοι άρχισαν να παρακμάζουν.

Τη δεκαετία του 1960, υπήρχαν ορισμένα τηλεοπτικά σόου που μετέδιδαν τέτοιες εκδηλώσεις, αλλά χωρίς να συγκεντρώνουν τα πλήθη των προηγούμενων δεκαετιών.

Στον κινηματογράφο είδαμε ανάλογη θεματολογία στην ταινία του 1969 , “Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν” (“They shoot horses, don’t they “) του Sidney Pollack . Πρωταγωνιστούσαν οι Jane Fonda και ο Michael Sarrazin.

Πηγή χαρακτηριστικής εικόνας: Wikimediamtx Commons

Διαβάστε στη “ΜτΧ”: «Δώστε μου σχοινί να κρεμαστώ ή ένα μη επιπλωμένο διαμέρισμα». Η διαχρονική απελπισία του οικονομικού κραχ