Η «κατάρα του στύλου στο ναό του Ολυμπίου Διός». Η καταιγίδα που τον έριξε και οι προσευχές για την προφητεία

Τον Οκτώβριο του 1852, φοβερή καταιγίδα χτύπησε την Αθήνα, η οποία έμεινε στην ιστορία ως «ο Καιρός της Κολώνας». Στον Πειραιά βυθίστηκαν πλοία, μέρος του Εθνικού Κήπου καταστράφηκε ενώ έπεσε και ένας στύλος από το ναό του Ολυμπίου Διός, ο οποίος βρίσκεται στο έδαφος έως σήμερα.

Το βράδυ της 27ης Οκτωβρίου, ξέσπασε ισχυρή θύελλα στην Αθήνα, προκαλώντας τρομερές καταστροφές. «Έτριζαν τα πάντα, ακόμα και στο διαμέρισμά μας, που ήταν εσωτερικό. Ο αέρας έπαιρνε τις καμινάδες, τα παράθυρα γίνονταν θρύψαλα και η φοβερή καταιγίδα μαινόταν όλα τη νύχτα με όλη της τη δύναμη», ανέφερε στο ημερολόγιό του ο Φιλανδός ακαδημαϊκός Wilhelm Lagus.

Η πτώση του στύλου στο ναό του Ολυμπίου Διός και η προφητεία

Η καταιγίδα ήταν τόσο έντονη, που έπεσε η μία από τους τρεις στύλους του ναού του Ολυμπίου Διός. Για αυτό, οι Αθηναίοι έδωσαν στην κακοκαιρία το όνομα «ο Καιρός της Κολώνας». Μόλις μαθεύτηκε το γεγονός, έσπευσαν όλοι οι κάτοικοι για να δουν με τα μάτια τους τι συνέβη.

Η βασίλισσα Αμαλία απευθύνθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία για να ρωτήσει τι είναι καλύτερο να γίνει: να αποκατασταθεί ο στύλος ή όχι. Οι αρχαιολόγοι Πιττάκης και Ραγκαβής συμβούλευσαν ότι είναι καλύτερο να μην ανεγερθεί, έτσι κι έγινε.

Εντωμεταξύ, από την καταιγίδα έπεσαν και δύο κολώνες από το Ερεχθείο.

Με την πτώση του στύλου του Ολυμπίου Διός, οι Αθηναίοι ήταν τρομοκρατημένοι, καθώς σύμφωνα με μια προφητεία που πίστευαν θα πάθαιναν μεγάλο κακό. Λέγανε πως ένας καλόγερος ζούσε για πολύ καιρό πάνω στις κολώνες. Είχε πει ότι αν ποτέ γκρεμιζόταν κάποιος στύλος, τότε θα έβρισκε την Αθήνα μεγάλη συμφορά. Έτσι, στο σημείο έσπευσαν ιερείς και προσεύχονταν, για να αποτρέψουν το κακό.

Δύο χρόνια μετά την πτώση της κολώνας, το 1854, κατά την κατοχή του Πειραιά από τους Γάλλους και τους Άγγλους, ήρθαν στο λιμάνι τα πρώτα θύματα της χολέρας. Τότε, η Αθηναίοι θυμήθηκαν την προφητεία. Αφού τα χρόνια πέρασαν και χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τη θανατηφόρα ασθένεια, ο Βαλαωρίτης έγραψε, το 1874:

«Ακατανόητος, θυμός, οργή Θεού, Κατάρα

Νάρχονται πάντα ανέλπιστες βροντές, σεισμοί, αντάρα,

και να μας ρίχνουν κατά γης, το ΄να σιμά απ΄ τ΄ άλλο,

ότι έχουμε ψηλό, θεόρατο, μεγάλο»

Η βύθιση των πλοίων στον Πειραιά

Η κακοκαιρία ήρθε στην Αττική από τη δυτική Ελλάδα και έπληξε πρώτα τον Πειραιά. Οι μανιώδεις νοτιάδες ξερίζωσαν δέντρα, κατέστρεψαν τον δημοτικό φωτισμό της πόλης και «χτύπησαν» το λιμάνι.

Ένα γαλλικό ατμόπλοιο παρασύρθηκε και βρέθηκε στην ακτή. Το ελληνικό πλοίο «Λουδοβίκος» κατέληξε στον πάτο της θάλασσας. Δύο πλοία που μετέφεραν 15 τόνους σιταριού το καθένα βυθίστηκαν και το περιεχόμενό τους επέπλεε. Η θάλασσα του λιμανιού καλύφθηκε με σιτάρι.

Ο Βοϊδοπνίχτης και η πλημμύρα του ποταμού

Παλαιότερα από την Αθήνα περνούσαν 700 χείμαρροι, ποτάμια και ρυάκια. Ένα από αυτά ήταν ο Βοϊδοπνίχτης που ξεκινούσε το Λυκαβηττό και ένα μέρος του περνούσε  από την οδό Δημοκρίτου και από την οδό Ακαδημίας προς το Αρσάκειο.

Με την τρομερή καταιγίδα του 1852, το ποτάμι που περνούσε από τη σημερινή οδό Σταδίου φούσκωσε και παρέσυρε τη γέφυρα που υπήρχε στο ύψος του σχολείου. Αποτέλεσμα ήταν η Αθήνα να κοπεί στα δύο.

Δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα η κατασκευή του Αρσακείου, που ήταν σχολείο αποκλειστικά για μαθήτριες. Ωστόσο, κάποιες τάξεις λειτουργούσαν στο τμήμα του κτηρίου που είχε ολοκληρωθεί. Η πλειοψηφία των μαθητριών ζούσαν σε περιοχές της Παλιάς Αθήνας, όπως η Πλάκα, το Μοναστηράκι και του Ψυρρή. Ορισμένες κατοικούσαν και στη Νεάπολη, όπου ήταν μια πρόσφατη συνοικία πίσω από το Πανεπιστήμιο για τους φοιτητές. Για να πάνε στο σχολείο διέσχιζαν τη γέφυρα μαζί με τους υπόλοιπους Αθηναίους, που πήγαιναν στις δουλειές τους.

Οι δρόμοι της πόλης ήταν χωμάτινοι. Έτσι, από τη μεγάλη νεροποντή δημιουργήθηκε λάσπη. Ήταν τόσο μεγάλη η κακοκαιρία που η λάσπη εμπόδισε την κυκλοφορία για πολλές μέρες.

Πηγή αρχικής εικόνας: Wikipedia  (στη ζωγραφιά φαίνεται πως ήταν οι στύλοι του ναού του Ολυμπίου Διός πριν την καταιγίδα του 1852)