Η Καλίσι από το “Game of Thrones” αποκαλύπτει ότι κόντεψε να πεθάνει δύο φορές. “Κομμάτια του κρανίου μου είχαν αντικατασταθεί από τιτάνιο”

H διάσημη ηθοποιός, Εμίλια Κλαρκ, η οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην επιτυχημένη σειρά “Game of Thrones”, όπου υποδύθηκε την Ντενέρις Ταργκάριεν, γνωστή και με τον τιμητικό τίτλο Καλίσι, αποκάλυψε πως κόντεψε να πεθάνει κατά την διάρκεια των γυρισμάτων και ενώ ήταν μόλις 24 χρονών, καθώς διαγνώστηκε με ανεύρυσμα εγκεφάλου.

Σε άρθρο της στο περιοδικό The New Yorker κατέθεσε τη συγκλονιστική μαρτυρία της:

“Όταν όλα μου τα παιδικά όνειρα έμοιαζαν να έχουν γίνει πραγματικότητα, κόντεψα να χάσω το μυαλό μου και στη συνέχεια τη ζωή μου. Δεν έχω πει ποτέ δημόσια αυτή την ιστορία, αλλά τώρα ήρθε η ώρα.

Ήταν αρχές του 2011. Είχα μόλις τελειώσει τα γυρίσματα της πρώτης σεζόν του “Game of Thrones”, μιας νέας σειράς του HBO βασισμένης στα μυθιστορήματα του Τζωρτζ Ρ. Ρ. Μάρτιν “Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου” (A Song of Ice and Fire). Με σχεδόν μηδενική επαγγελματική εμπειρία, μου είχε ανατεθεί ο ρόλος της Ντενέρις Ταργκάριεν, γνωστής και ως Καλίσι. Ως νεαρή πριγκίπισσα, η Ντενέρις εξαναγκάζεται να παντρευτεί έναν μυώδη πολέμαρχο των Ντοθράκι, τον Καλ Ντρόγκο (Khal Drogo).

Είναι μια μεγάλη ιστορία -οκτώ σεζόν- αλλά αρκεί να πούμε ότι σταδιακά η Ντενέρις γίνεται μια φιγούρα δύναμης και αυτοκυριαρχίας.

Οι δημιουργοί της σειράς, David Benioff και D. B. Weiss, έχουν πει ότι ο χαρακτήρας μου είναι ένα μείγμα του Ναπολέοντα, της Ιωάννας της Λωραίνης και του Λόρενς της Αραβίας. Και όμως, τις εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της πρώτης σεζόν, δεν μπορούσα να συμμεριστώ τον επικείμενο ενθουσιασμό της διαφημιστικής εκστρατείας και της πρεμιέρας της σειράς.

Είχα τρομοκρατηθεί. Τρομοκρατημένη από την προσοχή, τρομοκρατημένη από μια επιχείρηση που μόλις και μετά βίας καταλάβαινα, τρομοκρατημένη από την προσπάθεια να επαληθεύσω την εμπιστοσύνη που μου είχαν δείξει οι δημιουργοί του “Thrones”. Ένιωθα, από κάθε άποψη, εκτεθειμένη. Στο πρώτο κιόλας επεισόδιο εμφανίστηκα γυμνή και οι δημοσιογράφοι, από την αρχή κιόλας, μου έκαναν πάντα την ίδια ερώτηση, με κάποια παραλλαγή. “Υποδύεσαι μια τόσο δυνατή γυναίκα και όμως βγάζεις τα ρούχα σου. Γιατί;”

Στο μυαλό μου απαντούσα: “Πόσους άνδρες πρέπει να σκοτώσω για να αποδείξω την αξία μου;”.

Για να ανακουφιστώ από το άγχος, έκανα γυμναστική. Ήμουν πλέον τηλεοπτική ηθοποιός, άλλωστε, και αυτό κάνουν οι τηλεοπτικοί ηθοποιοί. Γυμνάζονται.

Το πρωί της 11ης Φεβρουαρίου του 2011, ντυνόμουν στα αποδυτήρια ενός γυμναστηρίου στο Crouch End του Βόρειου Λονδίνου, όταν άρχισα να νιώθω έναν άσχημο πονοκέφαλο. Ήμουν τόσο κουρασμένη που με το ζόρι μπορούσα να φορέσω τα αθλητικά μου παπούτσια. Όταν άρχισα την προπόνηση, έπρεπε να πιέσω τον εαυτό μου να “βγάλει” τις πρώτες ασκήσεις.

Στη συνέχεια, ο γυμναστής μου με έβαλε να πάρω θέση σανίδας και αμέσως ένιωσα σαν μια ελαστική κορδέλα να μου σφίγγει τον εγκέφαλο. Προσπάθησα να αγνοήσω τον πόνο και να τον ξεπεράσω, αλλά δεν μπορούσα. Είπα στον προπονητή μου ότι έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα.

Με κάποιο τρόπο, σχεδόν σέρνοντας, έφτασα στα αποδυτήρια. Μπήκα στην τουαλέτα, έπεσα στα γόνατα και συνέχισα να αρρωσταίνω. Εν τω μεταξύ, ο πόνος γινόταν όλο και χειρότερος.

Σε κάποιο επίπεδο, ήξερα τι συνέβαινε: ο εγκέφαλός μου είχε υποστεί βλάβη.

Για λίγο, προσπάθησα να διώξω τον πόνο και τη ναυτία. Είπα στον εαυτό μου: “Δεν θα παραλύσω”. Κινούσα τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών μου, για να βεβαιωθώ ότι αυτό ήταν αλήθεια. Για να διατηρήσω τη μνήμη μου ζωντανή, προσπάθησα να θυμηθώ, μεταξύ άλλων, μερικές ατάκες από το “Game of Thrones”.

Άκουσα τη φωνή μιας γυναίκας να έρχεται από δίπλα και να με ρωτάει αν ήμουν καλά. Ήρθε να με βοηθήσει και με έβαλε στο πλάι, στη θέση ανάνηψης. Τότε όλα έγιναν, ταυτόχρονα, θορυβώδη και θολά. Θυμάμαι τον ήχο μιας σειρήνας, ενός ασθενοφόρου- άκουσα φωνές, κάποιον να λέει ότι ο σφυγμός μου ήταν αδύναμος. Έκανα εμετό. Κάποιος βρήκε το τηλέφωνό μου και κάλεσε τους γονείς μου, που ζουν στο Oxfordshire, και τους είπαν να με συναντήσουν στα επείγοντα του νοσοκομείου Whittington.

Μια ομίχλη λιποθυμίας με κυρίευσε. Από ένα ασθενοφόρο, μεταφέρθηκα με ένα φορείο σε έναν διάδρομο γεμάτο με τη μυρωδιά του απολυμαντικού και τους θορύβους των ανθρώπων που αγωνιούσαν. Επειδή κανείς δεν ήξερε τι μου συνέβαινε, οι γιατροί και οι νοσοκόμες δεν μπορούσαν να μου δώσουν φάρμακα, για να απαλύνουν τον πόνο.

Τελικά, με έστειλαν για μαγνητική τομογραφία. Η διάγνωση ήταν γρήγορη και δυσοίωνη: Υπαραχνοειδής Αιμορραγία (SAH), ένας απειλητικός για τη ζωή τύπος εγκεφαλικού επεισοδίου, που προκαλείται από αιμορραγία στο χώρο που περιβάλλει τον εγκέφαλο.

Είχα ανεύρυσμα.

Όπως έμαθα αργότερα, περίπου το ένα τρίτο των ασθενών με SAH πεθαίνουν αμέσως ή λίγο μετά το επεισόδιο. Για τους ασθενείς που επιβιώνουν, απαιτείται επείγουσα θεραπεία για τη σφράγιση του ανευρύσματος, καθώς υπάρχει πολύ υψηλός κίνδυνος δεύτερης, συχνά θανατηφόρας αιμορραγίας. Αν ήθελα να ζήσω και να αποφύγω τρομακτικές ανεπάρκειες, θα έπρεπε να υποβληθώ σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Και, ακόμη και τότε, δεν υπήρχαν εγγυήσεις.

Με μετέφεραν με ασθενοφόρο στο Εθνικό Νοσοκομείο Νευρολογίας και Νευροχειρουργικής, ένα πανέμορφο βικτοριανό κτίριο με κόκκινα τούβλα στο κέντρο του Λονδίνου. Ήταν νύχτα. Η μητέρα μου κοιμόταν στον θάλαμο νοσηλείας μου, σκυμμένη σε μια καρέκλα, καθώς εγώ έπεφτα συνεχώς για ύπνο, σε μια κατάσταση ναρκωτικής ζάλης, έντονου πόνου και επίμονων εφιαλτών.

Θυμάμαι ότι μου είπαν ότι έπρεπε να υπογράψω ένα έντυπο αποδέσμευσης για τη χειρουργική επέμβαση. Χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο; Ήμουν στη μέση της πολύ απασχολημένης ζωής μου – δεν είχα χρόνο για χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο. Αλλά, τελικά, ηρέμησα και υπέγραψα. Και τότε έχασα τις αισθήσεις μου.

Για τις επόμενες τρεις ώρες, οι χειρουργοί επιδιόρθωναν τον εγκέφαλό μου. Αυτή δεν θα ήταν η τελευταία μου χειρουργική επέμβαση και δεν θα ήταν η χειρότερη. Ήμουν είκοσι τεσσάρων ετών.

Μεγάλωσα στην Οξφόρδη και σπάνια σκεφτόμουν την υγεία μου. Σχεδόν το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η υποκριτική. Δεν θυμάμαι καθαρά πότε αποφάσισα για πρώτη φορά να γίνω ηθοποιός. Μου είπαν ότι ήμουν γύρω στα τρία ή τέσσερα.

Όταν πήγαινα με τον πατέρα μου στα θέατρα, γοητευόμουν από τη ζωή στα παρασκήνια: τα κουτσομπολιά, τα σκηνικά, τα κοστούμια, όλη η επείγουσα και ψιθυριστή φασαρία στο σχεδόν σκοτάδι. Όταν ήμουν τριών ετών, ο πατέρας μου με πήγε να δω μια παράσταση του “Show Boat”. Αν και συνήθως ήμουν ένα φωνακλάδικο και ανήσυχο παιδί, καθόμουν σιωπηλή και εκστασιασμένη για περισσότερες από δύο ώρες. Όταν έπεσε η αυλαία, σηκώθηκα από τη θέση μου και χειροκρότησα παθιασμένα.

Δεν νομίζω ότι ο πατέρας μου χάρηκε όταν του ανακοίνωσα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Γνώριζε πολλούς ηθοποιούς και, κατά τη γνώμη του, ήταν συνήθως νευρωτικοί και άνεργοι.

Όταν ήμουν πέντε ετών, πήρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα θεατρικό έργο του σχολείου. Όταν, όμως, ήρθε η ώρα να ανέβω στη σκηνή και να πω τα λόγια μου, ξέχασα τα πάντα. Απλά στεκόμουν εκεί, στο κέντρο της σκηνής, ακίνητη. Στην πρώτη σειρά, οι δάσκαλοι προσπαθούσαν να με βοηθήσουν λέγοντας τα λόγια μου. Αλλά εγώ απλά στεκόμουν εκεί, χωρίς φόβο και πολύ ήρεμη.

Με τον καιρό, έγινα καλύτερη στην υποκριτική. Θυμόμουν ακόμα και τις ατάκες μου. Αλλά δεν ήμουν δα και παιδί θαύμα.

Μετά την αποφοίτησή μου από το Drama Centre του Λονδίνου, έδωσα στον εαυτό μου μια υπόσχεση: για ένα χρόνο, θα έπαιρνα μόνο ρόλους με κάποια προοπτική. Έβγαζα το νοίκι δουλεύοντας σε μια παμπ, σε ένα τηλεφωνικό κέντρο και σε ένα σκοτεινό μουσείο, λέγοντας στους ανθρώπους ότι “οι τουαλέτες είναι ακριβώς στα δεξιά”. Τα δευτερόλεπτα διαρκούσαν μέρες. Αλλά ήμουν αποφασισμένη: ένα χρόνο χωρίς κακές παραγωγές.

Την άνοιξη του 2010, μου τηλεφώνησε ο ατζέντης μου και μου είπε ότι γίνονταν ακροάσεις στο Λονδίνο για μια νέα σειρά του HBO. Τα δοκιμαστικά για το “Game of Thrones” είχαν λάθη και η παραγωγή ήθελε να ξανακάνουν casting, μεταξύ άλλων ρόλων και της Ντενέρις.

Ο ρόλος απαιτούσε μια απόκοσμη, λευκοντυμένη ξανθιά γυναίκα μυστηρίου. Εγώ είμαι μια κοντή, μελαχρινή, καμπυλωτή Βρετανίδα. Δεν πειράζει. Για να προετοιμαστώ, έμαθα αυτές τις πολύ παράξενες ατάκες για δύο σκηνές, μία στο Επεισόδιο 4, όπου ο αδελφός μου πάει να με χτυπήσει και μία στο Επεισόδιο 10, όπου μπαίνω μέσα σε μια φωτιά και επιβιώνω, αλώβητη.

Εκείνες τις μέρες, θεωρούσα τον εαυτό μου υγιή.

Μερικές φορές ζαλιζόμουν λίγο, επειδή συχνά είχα χαμηλή αρτηριακή πίεση και χαμηλό καρδιακό ρυθμό. Μια στο τόσο ζαλιζόμουν και λιποθυμούσα. Όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών, είχα μια ημικρανία που με κράτησε στο κρεβάτι για μερικές μέρες, και στη δραματική σχολή κατέρρεα μια στο τόσο.

Αλλά όλα αυτά φαίνονταν διαχειρίσιμα, μέρος του άγχους του να είσαι ηθοποιός και της ζωής γενικότερα. Τώρα σκέφτομαι ότι μπορεί να βίωνα προειδοποιητικά σημάδια για το τι επρόκειτο να συμβεί.

Διάβασα για το “Game of Thrones” σε ένα μικροσκοπικό στούντιο στο Σόχο. Τέσσερις μέρες αργότερα, μου τηλεφώνησαν. Προφανώς, η οντισιόν δεν ήταν καταστροφική. Μου είπαν να πετάξω στο Λος Άντζελες σε τρεις εβδομάδες και να διαβάσω για τους Benioff και Weiss και τα στελέχη του δικτύου.

Άρχισα να γυμνάζομαι εντατικά για να προετοιμαστώ. Ταξίδεψα στην business class και έκλεψα όλο το δωρεάν τσάι από την αίθουσα αναμονής. Στην οντισιόν, προσπάθησα να μην κοιτάζω, όταν είδα έναν άλλο ηθοποιό – ψηλό, ξανθό, λυγερόκορμο, όμορφο – να περνάει από δίπλα μου. Διάβασα δύο σκηνές σε ένα σκοτεινό αμφιθέατρο, για ένα κοινό που αποτελούνταν από παραγωγούς και στελέχη.

Καθώς έφευγα από την αίθουσα, έτρεξαν πίσω μου και μου είπαν: “Συγχαρητήρια, πριγκίπισσα!”. Είχα το ρόλο.

Με δυσκολία έπαιρνα ανάσα. Γύρισα στο ξενοδοχείο, όπου κάποιοι με κάλεσαν σε ένα πάρτι στην ταράτσα. “Νομίζω ότι είμαι καλή!” Τους είπα.

Πήγα στο δωμάτιό μου, έφαγα Oreos, είδα τα “Φιλαράκια” και τηλεφώνησα σε όλους όσους ήξερα.

Εκείνη η πρώτη χειρουργική επέμβαση ήταν “ελάχιστα επεμβατική”, που σημαίνει ότι δεν άνοιξαν το κρανίο μου. Αντίθετα, χρησιμοποιώντας μια τεχνική που ονομάζεται ενδοαγγειακή περιτύλιξη, ο χειρουργός εισήγαγε ένα σύρμα σε μια από τις μηριαίες αρτηρίες, στη βουβωνική χώρα- το σύρμα πήρε το δρόμο του προς τα βόρεια, γύρω από την καρδιά και στον εγκέφαλο, όπου σφράγισαν το ανεύρυσμα.

Η επέμβαση διήρκεσε τρεις ώρες. Όταν ξύπνησα, ο πόνος ήταν αφόρητος. Δεν είχα ιδέα πού βρισκόμουν. Το οπτικό μου πεδίο ήταν περιορισμένο. Υπήρχε ένας σωλήνας στο λαιμό μου, ένιωθα αφυδατωμένη και με έπιασε ναυτία.

Με έβγαλαν από την εντατική μετά από τέσσερις ημέρες και μου είπαν ότι το μεγάλο εμπόδιο ήταν να προλάβω τις δύο εβδομάδες. Αν τα κατάφερνα τόσο καιρό με ελάχιστες επιπλοκές, οι πιθανότητες καλής ανάρρωσης ήταν μεγάλες.

Ένα βράδυ, αφού είχα περάσει αυτό το κρίσιμο όριο, μια νοσοκόμα με ξύπνησε και, στο πλαίσιο μιας σειράς γνωστικών ασκήσεων, με ρώτησε: “Πώς σε λένε;”. Το πλήρες όνομά μου είναι Emilia Isobel Euphemia Rose Clarke. Αλλά τώρα δεν μπορούσα να το θυμηθώ. Αντ’ αυτού, ανούσιες λέξεις έβγαιναν από το στόμα μου και με έπιασε τυφλός πανικός. Δεν είχα ξαναζήσει ποτέ τέτοιο φόβο – μια αίσθηση καταδίκης που με πλησίαζε.

Έβλεπα τη ζωή μου μπροστά μου και δεν άξιζε να ζήσω.

Είμαι ηθοποιός- πρέπει να θυμάμαι τα λόγια μου. Τώρα δεν μπορούσα να θυμηθώ το όνομά μου.

Έπασχα από μια κατάσταση που ονομάζεται αφασία, συνέπεια του τραύματος που είχε υποστεί ο εγκέφαλός μου. Ακόμα και όταν μουρμούριζα ανοησίες, η μητέρα μου μου έκανε τη μεγάλη χάρη να τα αγνοήσει και να προσπαθεί να με πείσει ότι ήμουν απόλυτα διαυγής. Αλλά εγώ ήξερα ότι παραπατούσα.

Στις χειρότερες στιγμές μου, ήθελα να τραβήξω την πρίζα.

Ζήτησα από το ιατρικό προσωπικό να με αφήσουν να πεθάνω.

Η δουλειά μου – ολόκληρο το όνειρό μου για το πώς θα ήταν η ζωή μου – επικεντρωνόταν στη γλώσσα, στην επικοινωνία. Χωρίς αυτό, ήμουν χαμένη.

Με έστειλαν πίσω στην εντατική και, μετά από περίπου μια εβδομάδα, η αφασία πέρασε. Μπορούσα να μιλήσω. Ήξερα το όνομά μου – και τα πέντε κομμάτια. Αλλά είχα επίσης επίγνωση ότι υπήρχαν άνθρωποι στα κρεβάτια γύρω μου που δεν τα κατάφεραν να βγουν από την εντατική.

Ένα μήνα μετά την εισαγωγή μου, έφυγα από το νοσοκομείο, λαχταρώντας ένα μπάνιο και καθαρό αέρα. Είχα να δώσω συνεντεύξεις στον Τύπο και, σε λίγες εβδομάδες, θα επέστρεφα στα γυρίσματα του “Game of Thrones”.

Ενώ βρισκόμουν στο νοσοκομείο, μου είπαν ότι είχα ένα μικρότερο ανεύρυσμα στην άλλη πλευρά του εγκεφάλου μου και ότι θα μπορούσε να “σκάσει” ανά πάσα στιγμή.

Οι γιατροί είπαν, ωστόσο, ότι ήταν μικρό και ήταν πιθανό να παραμείνει αδρανές και ακίνδυνο επ’ αόριστον. Απλά θα το παρακολουθούσαμε προσεκτικά. Και η ανάρρωση δεν ήταν άμεση. Υπήρχε ακόμα ο πόνος που έπρεπε να αντιμετωπιστεί και έπαιρνα μορφίνη για να τον κρατήσει μακριά.

Είπα στα αφεντικά μου στο “Thrones” για την κατάστασή μου, αλλά δεν ήθελα να γίνει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης. Η παράσταση πρέπει να συνεχιστεί! Ακόμη και πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα της 2ης σεζόν, ήμουν βαθιά ανασφαλής για τον εαυτό μου. Συχνά ήμουν τόσο ζαλισμένη, τόσο αδύναμη, που νόμιζα ότι θα πεθάνω.

Έμενα σε ένα ξενοδοχείο στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας και θυμάμαι έντονα να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να συμβαδίσω, να σκεφτώ ή να αναπνεύσω, πόσο μάλλον να προσπαθήσω να γίνω γοητευτική. Έπινα μορφίνη ανάμεσα στις συνεντεύξεις. Ο πόνος ήταν εκεί και η κούραση ήταν σαν τη χειρότερη εξάντληση που είχα βιώσει ποτέ, πολλαπλασιασμένη επί ένα εκατομμύριο.

Και, ας το παραδεχτούμε, είμαι ηθοποιός. Η ματαιοδοξία έρχεται μαζί με τη δουλειά. Περνούσα πάρα πολύ χρόνο σκεπτόμενη το πώς φαινόμουν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φαινόταν ότι χτυπούσα το κεφάλι μου κάθε φορά που προσπαθούσα να μπω σε ένα ταξί.

Οι αντιδράσεις για την 1η σεζόν ήταν, φυσικά, φανταστικές. Όταν ένας φίλος μου με πήρε τηλέφωνο αναφωνώντας: “Είσαι το νούμερο 1 στο IMDb!” Είπα, “Τι είναι το IMDb;”

Την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων για τη 2η σεζόν, στο Ντουμπρόβνικ, έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου: “Είμαι καλά, είμαι στα είκοσί μου, είμαι καλά”. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Αλλά, μετά την πρώτη μέρα των γυρισμάτων, μόλις που κατάφερα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο πριν καταρρεύσω από την εξάντληση.

Στα γυρίσματα, δεν έχασα ούτε λεπτό, αλλά αγωνίστηκα.

Η 2η σεζόν θα ήταν η χειρότερη. Δεν ήξερα τι έκανε η Ντενέρις.

Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, κάθε λεπτό κάθε ημέρας νόμιζα ότι θα πεθάνω.

Το 2013, αφού τελείωσα την 3η σεζόν, έπιασα δουλειά στο Μπρόντγουεϊ, παίζοντας τη Holly Golightly. Οι πρόβες ήταν υπέροχες, αλλά ήταν από την αρχή σαφές, ότι δεν επρόκειτο να έχει επιτυχία. Το όλο πράγμα κράτησε μόνο δύο μήνες.

Ενώ βρισκόμουν ακόμα στη Νέα Υόρκη για το έργο, με πέντε μέρες να μου απομένουν από την ασφάλειά μου, πήγα για μια μαγνητική εγκεφάλου -κάτι που έπρεπε πλέον να κάνω τακτικά.

Ο όγκος στην άλλη πλευρά του εγκεφάλου μου είχε διπλασιαστεί σε μέγεθος και ο γιατρός είπε ότι “πρέπει να τον φροντίσουμε”. Μου υποσχέθηκε μια σχετικά απλή επέμβαση, ευκολότερη από την προηγούμενη φορά. Λίγο αργότερα, βρέθηκα σε ένα φανταχτερό ιδιωτικό νοσοκομείο του Μανχάταν. Οι γονείς μου ήταν εκεί. “Τα λέμε σε δύο ώρες”, είπε η μαμά μου, και έφυγα για το χειρουργείο. Κανένα πρόβλημα.

Όταν με ξύπνησαν, ούρλιαζα από τον πόνο. Η επέμβαση είχε αποτύχει.

Είχα μια τεράστια αιμορραγία και οι γιατροί μου έκαναν σαφές ότι οι πιθανότητες επιβίωσής μου ήταν λίγες αν δεν με χειρουργούσαν ξανά. Αυτή τη φορά έπρεπε να αποκτήσουν πρόσβαση στον εγκέφαλό μου με τον πατροπαράδοτο τρόπο – μέσα από το κρανίο μου. Και η επέμβαση έπρεπε να γίνει αμέσως.

Η ανάρρωση ήταν ακόμη πιο επώδυνη από ό,τι μετά την πρώτη επέμβαση.

Έμοιαζα σαν να είχα περάσει έναν πόλεμο πιο φρικιαστικό από οποιονδήποτε άλλον είχε ζήσει η Ντενέρις. Κομμάτια του κρανίου μου είχαν αντικατασταθεί από τιτάνιο. Αυτές τις μέρες, δεν μπορείς να δεις την ουλή που καμπυλώνει από το κρανίο μου μέχρι το αυτί μου, αλλά δεν ήξερα στην αρχή ότι δεν θα ήταν ορατή.

Και υπήρχε, πάνω απ’ όλα, η συνεχής ανησυχία για γνωστικές ή αισθητηριακές απώλειες.

Θα ήταν η συγκέντρωση; Η μνήμη; Περιφερειακή όραση; Τώρα λέω στους ανθρώπους ότι αυτό που μου στέρησε είναι το καλό γούστο στους άνδρες. Αλλά, φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν φαινόταν ούτε κατά διάνοια αστείο εκείνη την εποχή.

Πέρασα πάλι ένα μήνα στο νοσοκομείο και, σε ορισμένα σημεία, έχασα κάθε ελπίδα. Δεν μπορούσα να κοιτάξω κανέναν στα μάτια. Είχα τρομερό άγχος, κρίσεις πανικού.

Μεγάλωσα μαθαίνοντας να μην λέω ποτέ “Δεν είναι δίκαιο”- διδάχτηκα να θυμάμαι ότι πάντα υπάρχει κάποιος που είναι σε χειρότερη θέση από εσένα. Αλλά, περνώντας αυτή την εμπειρία για δεύτερη φορά, κάθε ελπίδα υποχώρησε. Ένιωθα σαν σκιά του εαυτού μου. Τόσο πολύ που τώρα δυσκολεύομαι να θυμηθώ εκείνες τις σκοτεινές μέρες με πολλές λεπτομέρειες. Το μυαλό μου τις έχει αποκλείσει.

Θυμάμαι όμως ότι ήμουν πεπεισμένη ότι δεν θα ζούσα.

Και, επιπλέον, ήμουν σίγουρη ότι τα νέα της ασθένειάς μου θα έβγαιναν προς τα έξω. Και έγινε – για μια φευγαλέα στιγμή. Έξι εβδομάδες μετά την εγχείρηση, το National Enquirer δημοσίευσε ένα μικρό άρθρο. Ένας δημοσιογράφος με ρώτησε σχετικά και το αρνήθηκα.

Αλλά τώρα, μετά από τόσα χρόνια σιωπής, σας λέω όλη την αλήθεια.

Σας παρακαλώ πιστέψτε με: Ξέρω ότι δεν είμαι ούτε μοναδική, ούτε μόνη. Αμέτρητοι άνθρωποι έχουν υποφέρει πολύ χειρότερα και δεν έλαβαν τη φροντίδα που είχα την τύχη να λάβω.

Λίγες εβδομάδες μετά τη δεύτερη επέμβαση, πήγα με μερικά άλλα μέλη του καστ στο Comic-Con, στο Σαν Ντιέγκο. Οι θαυμαστές στο Comic-Con είναι σκληροπυρηνικοί- δεν θέλεις να τους απογοητεύσεις. Υπήρχαν αρκετές χιλιάδες άνθρωποι στο κοινό και, λίγο πριν πάμε να απαντήσουμε σε ερωτήσεις, με χτύπησε ένας τρομερός πονοκέφαλος.

Επέστρεψε αυτή η αρρωστημένα οικεία αίσθηση φόβου.

Σκέφτηκα: “Αυτό είναι. Ο χρόνος μου τελείωσε- ξεγέλασα τον θάνατο δύο φορές και τώρα έρχεται να με διεκδικήσει”. Καθώς κατέβαινα από τη σκηνή, ένας δημοσιογράφος από το MTV περίμενε για μια συνέντευξη. Σκέφτηκα, αν είναι να φύγω, ας γίνει σε ζωντανή μετάδοση. Αλλά επέζησα. Επέζησα από το MTV και πολλά άλλα.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από τη δεύτερη εγχείρησή μου, θεραπεύτηκα πολύ περισσότερο απ’ όσο μπορούσα να φανταστώ. Τώρα είμαι στο εκατό τοις εκατό.

Πέρα από τη δουλειά μου ως ηθοποιός, αποφάσισα να αφοσιωθώ σε μια φιλανθρωπική οργάνωση, που βοήθησα να δημιουργηθεί σε συνεργασία με ανθρώπους από το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Η.Π.Α. Ονομάζεται SameYou και έχει ως στόχο να παρέχει θεραπεία σε ανθρώπους που αναρρώνουν από εγκεφαλικές κακώσεις και εγκεφαλικά επεισόδια.

Αισθάνομαι ατελείωτη ευγνωμοσύνη – στη μητέρα και τον αδελφό μου, στους γιατρούς και τους νοσηλευτές μου, στους φίλους μου. Κάθε μέρα, μου λείπει ο πατέρας μου, ο οποίος πέθανε από καρκίνο το 2016, και δεν μπόρεσα ποτέ να τον ευχαριστήσω αρκετά που μου κράτησε το χέρι μέχρι το τέλος.

Υπάρχει κάποια ευχαρίστηση, και πέρα από τύχη, όταν φτάνεις στο τέλος του “Thrones”. Είμαι τόσο χαρούμενη που βρίσκομαι εδώ για να δω το τέλος αυτής της ιστορίας και την αρχή για ό,τι έρχεται στη συνέχεια”.

Πηγή: The New Yorker