Η ιστορία του διάσημου πίνακα του Klimt που έκλεψαν οι Nαζί. Η Αυστρία αναγκάστηκε να τον επιστρέψει μετά από 68 χρόνια και πουλήθηκε για 135 εκ. δολάρια

Κάθε Κυριακή η εβραιο – αυστριακή οικογένεια της Maria Victoria Bloch-Bauer, πήγαινε στο σπίτι του θείου τους, κοντά στην Όπερα της Βιέννης.

Το σπίτι των ευκατάστατων Bloch-Bauer ήταν κομψά διακοσμημένο με καλοσχεδιασμένα έπιπλα, όμορφες ταπετσαρίες, πίνακες καλλιτεχνών και ακριβές συλλογές από πορσελάνες και ασημικά.

Ταυτόχρονα, ήταν το «στέκι» της Βιενέζικης Τέχνης για μουσικούς, ζωγράφους και συγγραφείς.

Η Maria πάντα θυμόταν ότι στο σπίτι δέσποζε ένας μεγάλος πίνακας της θείας της, Adele Bloch-Bauer. Τον είχε ζωγραφίσει το 1907, ο Gustav Klimt.

Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος της Απόσχισης (Sezession) της Βιέννης.

Ο Klimt διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της Art Nouveau.

Άλλοι τέσσερις πίνακες του, που είχαν παραγγελθεί από το θείο της, κοσμούσαν μερικούς από τους τοίχους της πολυτελούς κατοικίας.

Στην προσωπογραφία της Adele Bloch-Bauer, κυριαρχούσε το χρυσό ως διακοσμητικό στοιχείο.

Ο καλλιτέχνης πρόσθεσε επίσης μυκηναϊκά μοτίβα και ζωγράφισε με χρυσό ακόμη και το ακριβό κολιέ που φορούσε στο λαιμό της.

Ήταν η «χρυσή περίοδος» του Gustav Klimt και της Βιέννης.

Ένας από τους καλύτερους πίνακες του και ο ακριβότερος που πωλήθηκε ποτέ.

Η αξία του έφτασε τα 135 εκατομμύρια δολάρια και σήμερα εκτίθεται στο Neue Galerie της Νέας Υόρκης από το 2006.

Η τύχη της Μαρίας και του διάσημου πίνακα της θείας Adele

Η αγαπημένη θεία της Μαρίας πέθανε το 1925 από μηνιγγίτιδα, σε ηλικία 44 ετών. Στη διαθήκη της ζητούσε οι πίνακες του Gustav Klimt που είχε παραγγείλει ο άνδρας της, να δωρηθούν στην Εθνική Πινακοθήκη της Αυστρίας. Φυσικά δεν γνώριζε ότι θα γίνει προσάρτηση της χώρας στη ναζιστική Γερμανία.

Τα χρόνια πέρασαν, αλλά οι πίνακες δεν έφυγαν ποτέ από το σπίτι.

Λίγο πριν από την προσάρτηση της Αυστρίας από τους Ναζί, η Μαρία ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον τραγουδιστή της όπερας Fritz Altmann. Τα γαμήλια δώρα του θείου της ήταν ένα ζευγάρι διαμαντένια σκουλαρίκια και το πανάκριβο κολιέ, που φορούσε η θεία Adele στις δύο προσωπογραφίες του Gustav Klimt.

Το 1938 οι Nαζί άρχισαν το κυνήγι των Εβραίων της Αυστρίας. Μπήκαν στο σπίτι της και έκλεψαν τα πάντα.

Το πανάκριβο τσέλο Stradivarius του πατέρα της, αλλά και τα χρυσαφικά της θείας της. Το κολιέ εστάλη στη γυναίκα του Γκέρινγκ ως δώρο.

Το ίδιο έκαναν και στο σπίτι του θείου της, όπου έκλεψαν όλους του πολύτιμους πίνακες και τις ακριβές συλλογές του.

Μετά από πολλές περιπέτειες η Μαρία και ο άνδρας της κατάφεραν να ξεφύγουν από τους Nαζί και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να φτάσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Είχαν αφήσει πίσω τα πάντα και τα όμορφα χρόνια στην αγαπημένη τους χώρα, είχαν τελειώσει.

Η Μαρία όμως δεν θα ξεχνούσε ποτέ τα έργα και τις ημέρες των ναζί.

Η επιστροφή των κλεμμένων έργων τέχνης από τους Nαζί

Τα χρόνια πέρασαν και η Μαρία για δεκαετίες πίστευε ότι, τα έργα του Gustav Klimt που κοσμούσαν το σπίτι του θείου της, βρίσκονταν στην γκαλερί του παλατιού Belvedere, όπως επιθυμούσε με τη διαθήκη της η θεία Adele. Οι επισκέπτες που θαύμαζαν τον πίνακα με την προσωπογραφία, διάβαζαν σε μια ταμπελίτσα «Adele Bloch-Bauer 1907, δωρεά από Adele και Ferdinand Bloch-Bauer».

Το 1998 όμως, σε ηλικία 82 ετών, η Maria Altmann έμαθε από τον Αυστριακό ρεπόρτερ Hubertus Czernin μια σημαντική πληροφορία.

Μπορούσε να διεκδικήσει την κληρονομιά του θείου της που πέθανε το 1945, συμπεριλαμβανομένων και των έργων του Gustav Klimt.

Ο Ferdinand Bloch-Bauer στη διαθήκη του έγραφε, ότι όριζε νόμιμους κληρονόμους της περιουσίας του, τα ανίψια του.

Οι Ναζί όμως είχαν κλέψει νωρίτερα τους πίνακες από το σπίτι του και τα είχαν κληροδοτήσει στους Αυστριακούς από το 1941.

Η Μαρία προσέλαβε για δικηγόρο της τον Αμερικανό, εβραϊκής καταγωγής Randol Schoenberg, εγγονό των Αυστριακών συνθετών Arnold Schoenberg και Eric Zeisl.

Όταν η Μαρία ταξίδεψε στη Βιέννη μετά από χρόνια, επισκέφτηκε τη γκαλερί.

Είδε την προσωπογραφία της θείας της Adele, στάθηκε δίπλα και φώναξε δυνατά «αυτός ο πίνακας ανήκει σε μένα».

Μήνυσε το Αυστριακό κράτος που προσπάθησε με κάθε τρόπο να κρατήσει στην κατοχή του την «Βιενέζα Μόνα Λίζα».

Η Μαρία πίστευε ότι δεν θα ζούσε για να δει να της επιστρέφεται ο πίνακας και συχνά έλεγε στον Τύπο, ότι η Αυστρία καθυστερούσε επίτηδες για να πεθάνει.

Το 2004 η υπόθεση της διεκδίκησης του διάσημου πίνακα, εξετάστηκε από διαιτησία στην Αυστρία και η Maria Altmann δικαιώθηκε.

Ο πίνακας της επεστράφη και τον πούλησε για το τεράστιο ποσό των 135 εκατομμυρίων δολαρίων.

Όταν οι αυστριακοί δικηγόροι τη ρώτησαν αν μπορεί να «δανείσει» πάλι τον πίνακα της Adele στην χώρα καταγωγής της, η Μαρία απάντησε με αυστηρό τρόπο.

«Σας τον δανείσαμε για 68 χρόνια. Αρκετά με τα δανεικά».

Παρακολουθήστε το τρέιλερ της ταινίας «Γυναίκα από χρυσό», που “ζωντανεύει” την ιστορία του κλεμμένου πίνακα και της επιστροφής του στην Maria Altmann.

Διαβάστε επίσης στη “ΜτΧ”: «Άγριο κυνήγι». Ο σκοτεινός πίνακας που «προφήτευσε» την άνοδο του ναζισμού και τον αγόρασε ο Χίτλερ. Ποιον απεικόνιζε ανάμεσα στις τρομακτικές φιγούρες…