Η ιστορία της γυναικείας αποτρίχωσης: “δεν χρειάζεται πια να ντρέπεσαι”. Πώς η βιομηχανία επέβαλλε στις γυναίκες να ξυρίζουν τις τρίχες τους, ακόμη και για να κερδηθεί ο πόλεμος!

Όταν ο Gillette ανακάλυψε το ξυραφάκι, αυτό που ήθελε ήταν να αυξήσει τις πωλήσεις. Αντί να προσπαθεί να πείσει τους μουσάτους να ξυριστούν βρήκε μια χρυσοφόρα ιδέα. Να διευρύνει το αγοραστικό κοινό.

Οι γυναίκες ήταν περισσότερες και πρόσεχαν περισσότερο την εικόνα τους.

Ο Κινγκ Καμπ Ζιλέτ, ξεκίνησε την προσπάθειά του από τις γυναικείες μασχάλες.

Πως ενοχοποιήθηκαν οι μασχάλες

Μέχρι και το 1900, οι γυναίκες συνήθιζαν να ντύνονται με ρούχα της βικτωριανής εποχής. Με φούστες που έφταναν μέχρι τον αστράγαλο ή φορέματα που κάλυπταν όλο το σώμα. Επομένως, η αποτρίχωση ήταν κάτι που δεν ενδιέφερε και πολύ, αφού έτσι κι αλλιώς το γυναικείο σώμα δεν φαινόταν.

Τη δεκαετία του 1920 η μόδα άρχισε να αλλάζει. Οι γυναίκες πέταξαν τους ασφυκτικούς κορσέδες και άρχισαν να ντύνονται με πιο ανάλαφρα ρούχα. Τότε εμφανίστηκαν και τα πρώτα αμάνικα φορέματα. Oι εταιρείες ξυριστικών υποδέχτηκαν με χαρά τη νέα μόδα, αφού είδαν σε αυτή την τέλεια επενδυτική ευκαιρία. Πλέον το αγοραστικό τους κοινό θα συμπεριλάμβανε το υπόλοιπο μισό του παγκόσμιου πληθυσμού.

Ο “βασιλιάς” του ξυραφιού, Κινγκ Καμπ Ζιλέτ, κυκλοφόρησε, το 1915, το πρώτο γυναικείο ξυράφι στην ιστορία, το Milady Decolette.

Όμως, η αποτρίχωση ήταν τόσο καινούρια ιδέα, ώστε ο Ζιλέτ και οι υπόλοιπες εταιρείες, χρειάστηκε να πείσουν τις γυναίκες για τα οφέλη της και να δείξουν βήμα-βήμα πως γίνεται. Τότε, μπήκαν στο χορό οι διαφημιστικές.

Τα γυναικεία περιοδικά, που βρίσκονταν σε άνθιση εκείνη την περίοδο, ξεκίνησαν να κατακλύζονται από διαφημίσεις, στις οποίες εμφανίζονταν καλλίγραμες γυναίκες, συνήθως μοντέλα, να ποζάρουν με ξυρισμένες μασχάλες.

Οι λεζάντες έγραφαν “δεν χρειάζεται πια να ντρέπεσαι“, “η μόδα θέλει απαλές μασχάλες” και άλλα παρεμφερή.

Το μήνυμα ήταν παντού το ίδιο σαφές: αν θέλετε να είστε μοντέρνες και όμορφες, πρέπει να ξυρίσετε τις μασχάλες σας.

Οι σύγχρονοι ερευνητές συνηθίζουν να αποκαλούν τις συγκεκριμένες διαφημίσεις “χειριστικές”, καθώς έπεισαν τις γυναίκες ότι θα δώσουν λύση σε ένα “πρόβλημα” που δεν γνώριζαν καν ότι είχαν, και βοήθησαν τις εταιρείες ξυριστικών να αυξήσουν κατακόρυφα τα κέρδη τους. Έτσι, οι αξύριστες μασχάλες έγιναν πλέον συνώνυμο της βρωμιάς και σταδιακά εξελίχθηκαν σε κοινωνικό ταμπού.

Η αποτρίχωση στα πόδια

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν μέχρι και το 1940, η μόδα επέβαλλε ολοένα και πιο κοντά φορέματα και φούστες.

Ωστόσο, το γυναικείο πόδι δεν εμφανιζόταν ποτέ γυμνό. Καλσόν και παχιές κάλτσες ήταν το απαραίτητο αξεσουάρ.

Όμως, το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε να αλλάξει μια για πάντα τις ενδυματολογικές συνήθειες των γυναικών, καθώς το νάιλον και το μετάξι προορίζονταν  αποκλειστικά για στρατιωτική χρήση. Η παραγωγή καλτσών παντός είδους σταμάτησε.

Οι εταιρείες ξυριστικών έδωσαν και πάλι τη “λύση”. Προκειμένου οι γυναίκες να συνεχίσουν να φορούν κοντές φούστες και φορέματα χωρίς να “ντρέπονται” για τα τριχωτά τους πόδια, ενθάρρυναν και πάλι την τοπική αποτρίχωση. Εννοείται ότι το κίνητρό τους δεν ήταν η ανιδιοτελής ανησυχία για την εμφάνιση των γυναικών αλλά το οικονομικό όφελος. Όσο περισσότερα σημεία του σώματος επιθυμεί μια γυναίκα να αποτριχώσει, τόσο περισσότερα ξυραφάκια θα χρειαστεί και θα αγοράσει.

Αυτή τη φορά, όμως, η αποτρίχωση των γυναικείων ποδιών δεν στηρίχθηκε μόνο στις διαφημίσεις των εταιρειών αλλά μετατράπηκε σε “κυβερνητική εκστρατεία”.

“Οι γυναίκες πρέπει να είναι όμορφες, για να έχουν οι στρατιώτες έναν καλό λόγο να γυρίσουν σπίτι. Αλλιώς η Αμερική κινδυνεύει να χάσει τον πόλεμο!”

Μπορεί σήμερα να ακούγεται παράλογο ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να κριθεί στις γυναικείες γάμπες, άτριχες ή τριχωτές, όμως, σύμφωνα με δημοσιεύματα, αυτή η φράση κοσμούσε καθημερινά εφημερίδες και περιοδικά.

Τα pin-up μοντέλα, με τα μακριά, καλλίγραμμα και άτριχα πόδια τους, λειτούργησαν προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς οι αφίσες τους κοσμούσαν τα δωμάτια χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών. Μόνο η αφίσα της Μπέτι Γκραμπλ, της διασημότερης pin-up γυναίκας – μοντέλου, ξεπέρασε τις 5 εκατομμύρια πωλήσεις.

Έτσι, οι γυναίκες κλήθηκαν να πολεμήσουν μέσω των ποδιών τους, για να σωθούν οι στρατιώτες από τις σφαίρες. Παρόλογο ή όχι αυτή ήταν η προσέγγιση και απέδωσε. Τα κορίτσια πιστά στο πατριωτικό τους καθήκον έπρεπε να γίνουν η “Μπέτι Γκραμπλ της διπλανής πόρτας” και έγιναν. Ενδεχομένως βέβαια να τους άρεσε και το αισθητικό αποτέλεσμα και να ένιωθαν καλύτερα και πιο όμορφες με ξυρισμένα πόδια και μασχάλες.

Μέχρι το 1964, δηλαδή λιγότερο από είκοσι χρόνια μετά την πρώτη αποτρίχωση των γυναικείων ποδιών, το 98% των Αμερικανίδων ηλικίας 14-44 αφαιρούσαν τις τρίχες από τα πόδια τους. Σήμερα, οι έρευνες δείχνουν ότι κατά μέσο όρο, οι γυναίκες ασχολούνται 58 φορές το χρόνο με θέματα αποτρίχωσης. Εκτός αν κάνουν λέιζερ, που μειώνει το χρόνο, αλλά αυξάνει τη δαπάνη.

_{Σημείωση: Το κείμενο αναφέρεται στην εξέλιξη της γυναικείας αποτρίχωσης σε Ευρώπη & Αμερική.}

Διαβάστε ακόμα στη “ΜτΧ”: Πώς ο πωλητής κύριος Ζιλέτ εφηύρε το ξυραφάκι μίας χρήσης και κέρδισε εκατομμύρια δολάρια. Ονειρευόταν μία ουτοπική κοινωνία, χωρίς φτώχεια και πολέμους